 |
| pixabay / 1343024 |
Εισαγωγή
Prof Michel Chossudovsky - globalresearch.ca / Παρουσίαση Freepen.gr
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν πιστούς συμμάχους στο επιχειρηματικό κατεστημένο της Κίνας καθώς και μεταξύ ακαδημαϊκών, επιστημόνων, ιατρών που τείνουν να είναι «φιλοαμερικανοί».
Η Ακαδημία Επιστημών της Κίνας (中国科学院), οι επιχειρηματικές σχολές της Κίνας (π.χ. Πεκίνο, Dalian, Guangzhou) από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 έχουν δεσμούς με ιδρύματα της Ivy League. Πολλοί από αυτούς έχουν κοινά προγράμματα MBA, π.χ. το Fudan University School of Management της Σαγκάης με το MIT. Το Stanford έχει μια πανεπιστημιούπολη στην Κίνα, καθώς και μια συμφωνία με το Πανεπιστήμιο του Πεκίνου, κ.λπ.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι το μεταπτυχιακό πρόγραμμα της Σχολής Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Tsinghua, το οποίο χρηματοδοτείται από το Bloomberg μαζί με πολλά τραπεζικά ιδρύματα της Wall Street.
Τα συμφέροντα ισχυρών κινεζικών επιχειρηματικών συμφερόντων (ειδικά εντός της φαρμακευτικής βιομηχανίας), συμπεριλαμβανομένων των δισεκατομμυριούχων της Κίνας (Λίστα Forbes 2022, Forbes New Billionaires) εκπροσωπούνται στα υψηλότερα επίπεδα της ηγεσίας του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (CCP).
Η Κίνα και η Γεωπολιτική Σκακιέρα
Ενώ η Κίνα παίζει επί του παρόντος σημαντικό και θετικό ρόλο εξισορρόπησης στη γεωπολιτική σκακιέρα, δεν αποτελεί βιώσιμη «σοσιαλιστική» εναλλακτική.
Είναι σημαντικό οι άνθρωποι της Αριστεράς που περιγράφουν την Κίνα ως σοσιαλιστική χώρα να συνειδητοποιήσουν την καταπιεστική φύση της οικονομίας των εξαγωγών φθηνού εργατικού δυναμικού της Κίνας, που ιδρύθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 στην αρχή της εποχής μετά τον Μάο.
Επί του παρόντος, περισσότερο από το ένα τρίτο του εργατικού δυναμικού της ΛΔΚ είναι εποχικοί αγροτικοί μετανάστες που χρησιμοποιούνται ως φτηνό εργατικό δυναμικό στην ακμάζουσα εξαγωγική οικονομία της Κίνας με χαμηλούς μισθούς.
Αυτή η διαδικασία εκτυλίχθηκε μετά την κατάργηση της Λαϊκής Κομμούνας στο Σύνταγμα του 1983.
Απεριόριστα αποθέματα φθηνού εργατικού δυναμικού: 292 εκατομμύρια εσωτερικοί μετανάστες εργαζόμενοι
Η Κίνα έχει επί του παρόντος, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, 275 εκατομμύρια (2015), 287 εκατομμύρια (2017) που αυξάνονται σε 292 εκατομμύρια (2021) εσωτερικούς μετανάστες εργαζόμενους στην οικονομία των εξαγωγών φθηνού εργατικού δυναμικού, στις κατασκευές και στα έργα υποδομής καθώς και στην οικονομία των αστικών υπηρεσιών.
Σύμφωνα με τους Financial Times το 2015:
Περίπου 275 εκατομμύρια [2015], ή περισσότερο από το ένα τρίτο του συνόλου του εργατικού δυναμικού της Κίνας, είναι μετανάστες εργαζόμενοι από την ύπαιθρο, χωρίς δικαίωμα μόνιμης εγκατάστασης ή πρόσβασης στην εκπαίδευση, τις συντάξεις ή την υγειονομική περίθαλψη που παρέχεται σε άτομα με κληρονομικό «αστικό» καθεστώς.
Αυτοί οι εργαζόμενοι είναι σε μεγάλο βαθμό αν και όχι αποκλειστικά από αγροτικές περιοχές και οι δήμοι αποτελούν περισσότερο από το ένα τρίτο του εργατικού δυναμικού της ΛΔΚ. (Δείτε τον ορισμό και τις λεπτομέρειες σχετικά με το διαβατήριο huku)
Σύμφωνα με επίσημες στατιστικές, υπολογίζεται πως υπήρχαν 292 εκατομμύρια αγροτικοί μετανάστες εργαζόμενοι στην Κίνα το 2021, που αποτελούν περισσότερο από το ένα τρίτο του συνολικού ενεργού πληθυσμού. (επίσημα στατιστικά στοιχεία)
Ένα τρομερό εργατικό δυναμικό σχεδόν στο μέγεθος του πληθυσμού των ΗΠΑ: 332.403.650 (2022)
Τα 292 εκατομμύρια μετανάστες εργάτες της Κίνας (τελευταία στοιχεία 2021) αποτελούν επίσης την κινητήρια δύναμη πίσω από την ανάπτυξη υποδομών, οδικών και διαδρόμων μεταφορών για να μην αναφέρουμε τις ευρασιατικές εμπορικές και επενδυτικές πρωτοβουλίες «Belt and Road» της ΛΔΚ.
Μισθοί
Ο μέσος μηνιαίος μισθός των εποχικών μεταναστών εργαζομένων συμπεριλαμβανομένων των υπερωριών το 2021 με βάση (αναφερθέντα) επίσημα στατιστικά στοιχεία ήταν 4.432 RMB (που ισοδυναμεί με 685 $ ΗΠΑ).
Η επίσημη εβδομάδα εργασίας χωρίς υπερωρίες είναι 44 ώρες. Με υπερωρίες μπορεί να επεκταθεί σε 11 ώρες την ημέρα, 6 ημέρες την εβδομάδα ή περισσότερες.
«Μια έρευνα 1.518 μεταναστών εργαζομένων το 2013 αποκάλυψε ότι περνούσαν κατά μέσο όρο 11 ώρες στη δουλειά κάθε μέρα».
Αυτό που εξακολουθεί να επικρατεί σε πολλά από τα βιομηχανικά καταστήματα της Κίνας είναι η λεγόμενη « 996 Work Culture» [996工作制] δηλαδή η εργασία από τις 9 π.μ. έως τις 9 μ.μ., 6 ημέρες την εβδομάδα, 72 ώρες την εβδομάδα. (σχεδόν 300 ώρες το μήνα, λιγότερο από 2,50 $ την ώρα) . Η πληρωμή στην κατασκευή γίνεται συχνά με βάση το τεμάχιο.
Οι πιο ακριβοπληρωμένοι τομείς για τους μετανάστες εργαζομένους το 2021 ήταν οι μεταφορές και τα logistics (5.151 γιουάν το μήνα) και οι κατασκευές (5.141 γιουάν το μήνα), ενώ εκείνοι που απασχολούνταν σε υπηρεσίες ξενοδοχείων και εστίασης, και οικιακές υπηρεσίες, επισκευές κ.λπ., ήταν οι πιο χαμηλόμισθοι κερδίζοντας κάτι παραπάνω από 3.710 γιουάν το μήνα.
Ελάχιστοι Μισθοί
Επί του παρόντος, η Σαγκάη έχει τον υψηλότερο μηνιαίο κατώτατο μισθό μεταξύ 31 επαρχιών (2.590 RMB/400 $ ΗΠΑ το μήνα) και το Πεκίνο έχει τον υψηλότερο ωριαίο κατώτατο μισθό (25,3 RMB/3,9 $ ΗΠΑ ανά ώρα). Οκτώ περιφέρειες – Σαγκάη, Γκουανγκντόνγκ, Πεκίνο, Τιαντζίν, Τζιανγκσού, Σαντόνγκ, Χουμπέι και Ζετζιάνγκ – έχουν ξεπεράσει το όριο των 2.000 RMB (308 $ ΗΠΑ) στα πρότυπα μηνιαίου κατώτατου μισθού τους.
Στο χαμηλότερο άκρο του φάσματος των μισθών, το επίπεδο κατώτατου μισθού της Liaoning (1.420 RMB/224 $ ΗΠΑ ανά μήνα) είναι ελαφρώς υψηλότερο από αυτό στο Anhui (1.340 RMB/212 $ ΗΠΑ το μήνα).
Κοινωνική Μηχανική και Δικαιώματα Εργαζομένων. Mega εργοστάσια φθηνού εργατικού δυναμικού της Κίνας
Δείτε το βίντεο παρακάτω: Το λεγόμενο μεγαλύτερο εργοστάσιο στον κόσμο είναι ιδιόκτητο (2009). Βρίσκεται στην Ειδική Οικονομική Ζώνη Xiamen στην επαρχία Fujian.
Το ακόλουθο βίντεο ντοκιμαντέρ του 2009 περιγράφει μια τάση προς έναν εξαιρετικά ρυθμισμένο και καταπιεστικό κοινωνικό ιστό που εξυπηρετεί την ανάπτυξη της βιομηχανικής οικονομίας με χαμηλούς μισθούς (με γνώμονα το κέρδος).
Η κομφουκιανή ηθική της υπακοής και της κοινωνικής υποταγής είναι η κινητήρια δύναμη.
Περισσότερο από δέκα χρόνια αργότερα, αυτό το «μεγαλύτερο εργοστάσιο» που βρίσκεται στο Xiamen έχει γίνει πρότυπο του κινεζικού βιομηχανικού καπιταλισμού σε όλες τις μεγάλες περιοχές παραγωγής, συμπεριλαμβανομένης της ευρύτερης περιοχής της Σαγκάης και του Δέλτα Yangtze (140 εκατομμύρια άνθρωποι) και της μεγα-βιομηχανικής περιοχής Chongqing που βρίσκεται στο Σετσουάν που έχει πληθυσμό άνω των 30 εκατομμυρίων ανθρώπων.
Ιστορία της οικονομίας φθηνού εργατικού δυναμικού της Κίνας
Το 1978, μια «Πολιτική Ανοικτών Θυρών» παρουσιάστηκε από τον Deng Xiaoping παράλληλα με την έναρξη των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (SEZ) της Κίνας στο Shenzhen και το Xiamen και στη συνέχεια σε μεγάλες βιομηχανικές πόλεις.
Αυτές οι μεταρρυθμίσεις αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας εξαγωγών φθηνού εργατικού δυναμικού της Κίνας.
Επιπλέον, ενώ συμβάλλει στη φτωχοποίηση του κινεζικού λαού (ιδιαίτερα στις αγροτικές περιοχές), ένα μεγάλο μέρος των κερδών αυτής της καπιταλιστικής διαδικασίας ανάπτυξης έχει μεταφερθεί σε μεγάλο βαθμό μέσω του διεθνούς εμπορίου εμπορευμάτων στους δυτικούς επιχειρηματικούς εταίρους της Κίνας.
Αξίζει, ωστόσο, να σημειωθεί πως η έννοια της «ανοικτής πόρτας» επινοήθηκε για πρώτη φορά από τον Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Χέι το 1899, ως μέρος μιας αποικιακής ατζέντας των ΗΠΑ που συνίστατο στην υποχρέωση της Κίνας να ανοίξει την πόρτα της στο εμπόριο «σε ίση βάση» με τις αποικιακές δυνάμεις.
Επιπλέον, από την κατάργηση της Λαϊκής Κομμούνας (1983), η γεωργική γη έχει σε μεγάλο βαθμό ιδιωτικοποιηθεί.
Οι άνθρωποι στις αγροτικές περιοχές βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στα εμβάσματα από την απασχόληση μεταναστών στις πόλεις και τις «ειδικές οικονομικές ζώνες» στη μεταποίηση και τις κατασκευές.
Το σοσιαλιστικό κυρίαρχο ρεύμα έχει απορρίψει επιπόλαια να αναγνωρίσει τα γεγονότα που σχετίζονται με τη συγκέντρωση γης, την ιδιοκτησία, την κατάρρευση κοινωνικών προγραμμάτων και την αύξηση της κοινωνικής ανισότητας.
Η Αποκατάσταση του Καπιταλισμού
Θα ολοκληρώσω με μια προσωπική σημείωση.
Το 1981-82, με έδρα το Πανεπιστήμιο του Χονγκ Κονγκ, Κέντρο Ασιατικών Σπουδών (CAS), ξεκίνησα την έρευνά μου σχετικά με τη διαδικασία της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην Κίνα. Αυτή η έρευνα –η οποία εκτεινόταν σε μια περίοδο 4 ετών– περιελάμβανε επιτόπια έρευνα σε αρκετές περιοχές της Κίνας (1981-83) με επίκεντρο τις οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, την ανάλυση της αδύναμης Λαϊκής Κομμούνας (καταργήθηκε το 1983) και την ανάπτυξη της ιδιωτικής καπιταλιστικής βιομηχανίας συμπεριλαμβανομένης της εξαγωγικής οικονομίας φθηνού εργατικού δυναμικού.
Άρχισα να αναθεωρώ την κινεζική οικονομική ιστορία, συμπεριλαμβανομένων των δομών του εργοστασιακού συστήματος πριν από το 1949, την ανάπτυξη των λιμένων της συνθήκης που δημιουργήθηκαν στον απόηχο των πολέμων του οπίου (1842) και συνειδητοποίησα ότι αυτό που αποκαθίστατο από την άποψη της ειδικής οικονομικής ζώνης και της πολιτικής ανοιχτών θυρών είχε επηρεαστεί από την ιστορία των λιμένων της συνθήκης, τα οποία παρείχαν εξωεδαφικά δικαιώματα στη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και την Ιαπωνία.
Ολοκλήρωσα το χειρόγραφο του βιβλίου μου με τίτλο «Προς καπιταλιστική αποκατάσταση; Ο κινεζικός σοσιαλισμός μετά τον Μάο» το 1984.
Απορρίφθηκε επιπόλαια από την Αριστερά: «Δυστυχώς δεν έχουμε αγορά για ένα βιβλίο για αυτό το θέμα».
Το βιβλίο εκδόθηκε από την Macmillan το 1986. Κάντε κλικ για λήψη σε pdf (δωρεάν. πολύ αργό λόγω του μεγέθους του αρχείου)