Uriel Araujo, ερευνητής με έμφαση στις διεθνείς και εθνοτικές συγκρούσεις - infobrics.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Οι εντάσεις παραμένουν σε άνοδο στον Ειρηνικό, καθώς η Κίνα έστειλε μια μοίρα πλοίων του Πολεμικού Ναυτικού της να πλεύσει μέσα από στενά κοντά στην Ιαπωνία, ως απάντηση στη νέα στρατηγική εθνικής ασφάλειας και τις κινήσεις ασφαλείας της τελευταίας (που χαιρετίστηκαν από τις ΗΠΑ). Ο ναύαρχος John Aquilino, Διοικητής της Διοίκησης Ινδο-Ειρηνικού των Ηνωμένων Πολιτειών, δήλωσε κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης στο PBS αυτή την εβδομάδα ότι ζούμε αυτή την στιγμή, από αμερικανική σκοπιά, στην «πιο επικίνδυνη εποχή» που έχει δει «τα τελευταία 38 χρόνια». Όταν διαβάζουμε τέτοιες δηλώσεις Αμερικανών ανώτατων αξιωματούχων, θα πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου ότι η νέα επιθετική στάση της Ουάσιγκτον έναντι της Ταϊβάν και η νέα εξωτερική της πολιτική στο θέμα είναι αυτό που έχει φέρει τον κόσμο επικίνδυνα πιο κοντά σε έναν άλλο πόλεμο, καθώς μια τέτοια σύγκρουση θα μπορούσε ακόμη και να ξεσπάσει στη ζώνη ελέγχου στα Ιμαλάια. Η κυβέρνηση του προέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν πιέζει για ένα νέο «ασιατικό ΝΑΤΟ» και επίσης κλιμακώνει τις εντάσεις στην κορεατική χερσόνησο, για παράδειγμα.
Οι αναλυτές Kate Alexander και Colleen Moore, γράφοντας για το Diplomat, παρατηρούν πως οι ολοένα και πιο στρατιωτικοποιημένες αμερικανικές αντικινεζικές πολιτικές για τον Ινδο-Ειρηνικό έχουν υπονομεύσει την ασφάλεια εκεί. Ωστόσο, εκτός από το στοιχείο της στρατιωτικοποίησης, ως μέρος του νέου ψυχρού πολέμου, υπάρχει επίσης μια οπτική γωνία οικονομικού πολέμου, όπως αποδεικνύεται από τον αμερικανικό λεγόμενο «πόλεμο με τσιπ» κατά της Κίνας - που ειρωνικά βλάπτει τους συμμάχους της Ουάσιγκτον όπως η Ταϊβάν, ενώ το φάντασμα της ύφεσης στοιχειώνει την περιοχή Ασίας-Ειρηνικού. Οι αγορές της διαπραγματεύτηκαν χαμηλότερα, γεγονός που έχει προκαλέσει μεγάλη ανησυχία: για παράδειγμα, ο Kospi στη Νότια Κορέα έχει υποχωρήσει 0,04% στις 2.360,02 μονάδες.
Τέτοιες «παράπλευρες ζημιές» και «φιλικά πυρά» είναι τυπικά της συμπεριφοράς των ΗΠΑ, όπως μπορεί να δει κανείς, σε μια πιο ακραία περίπτωση, στον συνεχιζόμενο πόλεμο επιδοτήσεων, ο οποίος, σύμφωνα με τον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, θα μπορούσε ακόμη και να διχάσει τη Δύση.
Σε κάθε περίπτωση, ο νέος ψυχρός πόλεμος είναι το πλαίσιο για τις περισσότερες από τις τελευταίες πρωτοβουλίες των ΗΠΑ στην Ασία. Για παράδειγμα, τον Ιούλιο, κατά τη διάρκεια του Φόρουμ των Νήσων του Ειρηνικού, η Ουάσιγκτον ανακοίνωσε μια σειρά πρωτοβουλιών για να εμβαθύνει τη συνεργασία της με τα νησιωτικά έθνη του Ειρηνικού. Ομοίως, η αμερικανική δέσμευση με το Νεπάλ και άλλα έθνη, όπως έχω γράψει , είναι μέρος ενός ευρύτερου οράματος της Περιφέρειας Ινδο-Ειρηνικού (IPR) για την αντιμετώπιση της Κίνας. Με τον ίδιο τρόπο, η Νέα Ζηλανδία αντιμετωπίζει πιέσεις να ευθυγραμμιστεί με την AUKUS. Τέτοιες προσπάθειες των ΗΠΑ έχουν πλαισιωθεί από μια ψυχροπολεμική νοοτροπία, όπως αποδεικνύεται από τον ίδιο τον τρόπο που αντέδρασαν στην πρόσφατη συμφωνία ασφαλείας Κίνας-Νήσων Σολομώντος (ακόμη και απειλή εισβολή).
Όσον αφορά τις προαναφερθείσες δεσμεύσεις για το νησί του Ειρηνικού που ανέλαβαν οι ΗΠΑ, οι περισσότερες από αυτές είναι βασικά προγράμματα βοήθειας (όχι επενδύσεις), όπως γράφει η Bonnie Girard (Πρόεδρος της China Channel Ltd.). Αντίθετα, η Κίνα προσφέρει επενδυτικές και εμπορικές ευκαιρίες. Η τελική δέσμευση της Αμερικής για τα έθνη των νησιών του Ειρηνικού τα περιλαμβάνει στην αμερικανική στρατηγική Ινδο-Ειρηνικού. Αυτά τα έθνη, σύμφωνα με την καθηγήτρια Ιστορίας του Πανεπιστημίου Τζορτζτάουν, Πατρίσια Ο' Μπράιεν, μέχρι στιγμής έχουν αντισταθεί συχνά ακόμη και στις προσπάθειες του Πεκίνου να δημιουργήσει ένα μπλοκ νησιών Κίνας-Ειρηνικού και ο Ειρηνικός έχει αναδιαμορφωθεί με τρόπους που δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα αυτό που επιθυμούσαν οι Κινέζοι. Τα ασιατικά έθνη γενικά μπορεί να έχουν λόγο για το μέλλον των ΔΔΙ- και αυτό είναι κάτι που πρέπει να έχουν υπόψη τόσο η Κίνα όσο και οι ΗΠΑ - ιδιαίτερα οι τελευταίες.
Η ερευνήτρια του Πανεπιστημίου της Notre Dame, Isheika Cleare, γράφοντας για το Foreign Policy, επισημαίνει ότι οι χώρες του Ειρηνικού όπως οι Φιλιππίνες, το Βιετνάμ και άλλες επιθυμούν να συνεχίσουν να απολαμβάνουν το εμπόριο με το Πεκίνο ενώ «λαμβάνουν προστασία ασφάλειας, ρητή ή άλλη, και περιφερειακή ισορροπία από τις Ηνωμένες Πολιτείες ως μέρος της στρατηγικής τους να διατηρήσουν την ουδετερότητα και έτσι να αποφύγουν την «αποξένωση των δύο δυνάμεων». Ως εκ τούτου, η Ουάσιγκτον τοποθετείται σε δύσκολη θέση καθώς πιέζει τους εταίρους και τους πιθανούς συμμάχους της να σταματήσουν τις συναλλαγές με την Κίνα, κάτι που θέτει σε κίνδυνο την περιφερειακή οικονομική σταθερότητα και ανάπτυξη.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν περιγραφεί ως μια υπερδύναμη με υπερβολική έκταση (από τον ιστορικό του Carnegie Stephen Wertheim) και η προαναφερόμενη καθηγήτρια Isheika Cleare τις έχει περιγράψει επίσης ως μια «διαχρονικά αποσπασμένη υπερδύναμη» (από την άποψη πολλών ασιατικών χωρών).
Οι ΗΠΑ παρέχουν ουσιαστική υποστήριξη στην Ουκρανία στην τρέχουσα σύγκρουσή της με τη Ρωσία και έχουν επίσης εμπλακεί σε ένα νέο ψυχρό πόλεμο με την Κίνα (η Ταϊβάν είναι πλέον το επίκεντρο των εντάσεων). Η προσπάθεια ταυτόχρονης συγκράτησης και περικύκλωσης δύο υπερδυνάμεων το ίδιο διάστημα δύσκολα μπορεί να περιγραφεί ως μια σοφή στρατηγική ή μια στρατηγική που είναι εφικτή μακροπρόθεσμα - όντας έτσι, ο Wertheim υποστηρίζει πως η Ουάσιγκτον πρέπει να επιδείξει αυτοσυγκράτηση στην Ταϊβάν και αλλού.
Η αμερικανική υπερδύναμη τυπικά αναμένει «απόλυτους συμμάχους», αλλά ο αναδυόμενος πολυκεντρικός κόσμος στην πραγματικότητα αφήνει χώρο για διαφοροποιημένες διμερείς σχέσεις - όχι μόνο στην ευρύτερη περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού, αλλά στην πραγματικότητα σε παγκόσμιο επίπεδο, όπως μπορεί να δει κανείς ήδη στην Αφρική, για παράδειγμα. Η ομαδοποίηση της πρόσφατης συναίνεσης σχετικά με την επέκταση (Brics + ) των BRICS είναι από μόνη της μια ακόμη περίπτωση αυτής της τάσης των κρατών να χρησιμοποιούν τέτοια φόρουμ για να συντονίζουν τις προοπτικές τους μεγιστοποιώντας τα οφέλη για όλα τα εμπλεκόμενα μέρη – με εξαίρεση τις διμερείς διαφορές.
Περιφερειακές δυνάμεις όπως η Ινδία και η Ινδονησία μπορεί να έχουν τα δικά τους οράματα για τα ΔΔΙ και, ομοίως, και άλλοι περιφερειακοί παράγοντες μπορεί να ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο να διαφοροποιήσουν τους εταίρους τους εξισορροπώντας παράλληλα τις σχέσεις (επιδιώκοντας τμ μη δέσμευση και πολυευθυγράμμιση) παρά συμμετοχή σε ένα νέο ψυχρό πόλεμο. Ως εκ τούτου, η επιθετική προσέγγιση των ΗΠΑ στην Ασία μπορεί στην πραγματικότητα να γυρίσει μπούμερανγκ, αποξενώνοντας έτσι τους υπαρκτούς και πιθανούς εταίρους τους.