Για κάθε κράτος της ΕΕ προέχουν τα δικά του συμφέροντα τα οποία επιδιώκει να εντάξει στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Έτσι, το θέμα των ευρωτουρκικών σχέσεων, δεν είναι αποτέλεσμα πειθούς, αλλά στάθμισης συμφερόντων (οφέλους και κόστους) που καθορίζει την στάση καθενός. Για την Γερμανία προέχουν οι εμπορικές σχέσεις με την Τουρκία -π.χ. πώληση υπερσύγχρονων υποβρυχίων- και προς τούτο υπέδειξε στον Κύπριο Υπουργό Εξωτερικών να μην θέτει θέμα κυρώσεων στην Τουρκία, αλλά να προωθεί Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) στο Κυπριακό, πράγμα με το οποίο η Λευκωσία συμμορφώθηκε, χωρίς οποιοδήποτε κόστος στη Γερμανία.
Παρόμοια για την Ισπανία, για την οποία προέχει η συμπαραγωγή υψηλής τεχνολογίας ελικοπτεροφόρου με την Τουρκία και βολεύεται να στηρίζει τα ΜΟΕ του κ. Κασουλίδη αντί για κυρώσεις. Το ζητούμενο λοιπόν ήταν και παραμένει, μια μεθοδευμένη ευρωπαϊκή πολιτική που να βασίζεται στον ορθολογισμό συμφερόντων και αλληλεγγύης στην ΕΕ και όχι στην πολιτική της μιζέριας.
Επιπρόσθετα, το ευρωπαϊκό πλαίσιο παρέχει τη δυνατότητα αμυντικής συμμαχίας με την Γαλλία του Προέδρου Μακρόν, η οποία, πέραν από την διαχρονική φιλία με Ελλάδα-Κύπρο, έχει ζωτικά συμφέροντα που θίγονται από την νεο-οθωμανική επεκτατικότητα. Ως το μοναδικό κράτος της ΕΕ μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας-ΟΗΕ, πυρηνική δύναμη στο ΝΑΤΟ με Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνδρομής με την Ελλάδα, το ζητούμενο είναι να επεκταθεί η Αμυντική Συμφωνία Γαλλίας-Ελλάδας ανατολικότερα ως την Κύπρο. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει η Κύπρος να παρέχει το ανάλογο αντίτιμο στη Γαλλία (στρατιωτική βάση, περισσότερα δικαιώματα στην Κυπριακή ΑΟΖ, αγορά γαλλικού αμυντικού εξοπλισμού κ.ά.).
Τα δύο πιο πάνω ζητήματα αφορούν δικές μας πρωτοβουλίες και όχι να ... «πρέπει η ΕΕ να καταλάβει το πρόβλημα». Το κυριότερο είναι να καταλάβουμε εμείς στην πράξη τη δική μας ευθύνη για την προστασία μας. Τα βαρύγδουπα λόγια ενόψει προεδρικών εκλογών είτε από όσους ουδέποτε πίστεψαν στην αξία της άμυνας, είτε από όσους έμπρακτα απαξίωσαν την άμυνα εν μέσω πρωτοφανών εχθρικών ενεργειών, αποτελεί φαινόμενο! Κι ενώ οι απειλές είναι ενώπιόν μας, άλλοι προσδοκούν στον ΟΗΕ να μας σώσει κι άλλοι να μας λυπηθεί ο ... πολυεύσπλαχνος νεοσουλτάνος, ενώ ορθολογικά έπρεπε να έχουμε πολιτική με στρατηγικό βάθος ασκώντας πίεση και κόστος στην Τουρκία και ταυτόχρονη αξιοποίηση στο έπακρον των δυνατοτήτων μας αφού διακυβεύεται η επιβίωσή μας.
Πάντως, όσο κι αν διάφοροι «ειδικοί» δεν κατανοούν τα πιο πάνω, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών τα κατανοεί και αυτό αποτελεί την ελπίδα.
Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D), Πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο