 |
| Μαχητικό Su-34 της Ρωσικής Πολεμικής Αεροπορίας. Πίστωση εικόνας: Creative Commons |
Daniel Davis - 19fortyfive.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο αρχαίος Κινέζος στρατιωτικός στρατηγός Sun Tzu έγραψε περίφημα: «Αν γνωρίζετε τον εχθρό και γνωρίζετε τον εαυτό σας, δε χρειάζεται να φοβάστε το αποτέλεσμα εκατό μαχών . Εάν γνωρίζετε τον εαυτό σας αλλά όχι τον εχθρό, για κάθε νίκη που θα κερδίσετε θα υποστείτε και μια ήττα. Αν δε γνωρίζετε ούτε τον εχθρό ούτε τον εαυτό σας, θα υποκύψετε σε κάθε μάχη». Η Αμερική ήταν αναμφισβήτητα η επιτομή της πρώτης πρότασης μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τροφοδοτώντας την ανάδειξή μας ως παγκόσμια υπερδύναμη, κινδυνεύουμε τώρα να βιώσουμε την τελευταία πρόταση.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, τις τελευταίες δεκαετίες, οι ΗΠΑ έχουν πραγματικά επιδείξει μια ανώτερη ικανότητα να διεξάγουν πόλεμο. Ωστόσο, όπως συμβαίνει συχνά, οι μεγάλες επιτυχίες μπορούν να παράγουν, όχι περισσότερη αριστεία, αλλά ύβρι – και η ύβρις συχνά οδηγεί σε τεμπελιά.
Όταν ήμουν νεαρός ανθυπολοχαγός το 1990 υπηρετούσα στο 2ο Ιππικό των Ηνωμένων Πολιτειών που περιπολούσε στα σύνορα του Ψυχρού Πολέμου μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας, οι στρατιωτικοί μας ηγέτες ήταν αμείλικτοι στο να μας υποχρέωναν να μελετήσουμε τους πιθανούς σοβιετικούς αντιπάλους μας ad nauseum. Έπρεπε να δεσμευτούμε στη μνήμη των τακτικών, του δόγματος και των δυνατοτήτων όλων των μεγάλων οπλικών συστημάτων τους.
Ποτέ δεν φοβηθήκαμε τον Κόκκινο Στρατό, αλλά είχαμε έναν πολύ υγιή σεβασμό για το τι θα μπορούσαν να κάνουν εκατομμύρια σοβιετικά στρατεύματα και δεκάδες χιλιάδες τεθωρακισμένα οχήματα αν διεξάγαμε πόλεμο εναντίον τους. Γνωρίζοντας τις δικές μας τακτικές και ικανότητες καθώς και εκείνες των επίδοξων σοβιετικών εχθρών μας, μας έδωσε την αυτοπεποίθηση να πιστέψουμε πως θα μπορούσαμε να τους νικήσουμε αν έρθουμε ποτέ σε πόλεμο. Σήμερα, είτε στον στρατό των ΗΠΑ, είτε στο διπλωματικό σώμα, είτε στον πολιτικό στίβο, φαίνεται πολύ μικρό ενδιαφέρον για την εργασία για να μάθουμε οτιδήποτε για τον «εχθρό».
Αντίθετα, επί του παρόντος πιστεύουμε πως η πλευρά μας είναι πολύ ανώτερη από αυτή σχεδόν οποιουδήποτε πιθανού αντιπάλου. Συχνά χλευάζουμε, γελοιοποιούμε και συγκαταβαίνουμε το ρωσικό στρατό, χαρακτηρίζοντάς τον συνήθως ως «ανίκανο», «σκουπίδια» και κινδυνεύοντα με απόλυτη «κατάρρευση». Υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι περισσότεροι από λίγοι πολύτιμοι στον κόσμο της δεξαμενής σκέψης, στο Καπιτώλιο ή στην κυβέρνηση –ακόμη και στον αμερικανικό στρατό– ξοδεύουν αρκετό χρόνο μελετώντας το Ρώσο αντίπαλό μας.
Αντίθετα, λατρεύουμε να τον μετατρέπουμε σε μια καρικατούρα της «κακής» πλευράς, χωρίς έγκυρες απόψεις, και να χρησιμοποιείται μόνο ως σάκος του μποξ. Αναζητούμε πληροφορίες για τη Ρωσία μόνο για να επιβεβαιώσουμε την υπάρχουσα μεροληψία μας πως είναι κακοί για να υποστηρίξουμε το προτιμώμενο αποτέλεσμα να ηττηθούν. Τέτοιες συμπεριφορές έχουν ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη μιας επικίνδυνα ανακριβούς εκτίμησης του αντιπάλου μας. Η πραγματικότητα αυτού του πολέμου, αντίθετα, είναι ότι δεν υπάρχει μια «καλή» και μια «κακή» πλευρά, υπάρχουν μόνο η ουκρανική και η ρωσική πλευρά, η καθεμία με τα δικά της δυνατά σημεία, αδυναμίες, ελαττώματα και ιδιότητες.
Αρνούμενοι να μελετήσουμε και να κατανοήσουμε τους Ρώσους με ανοιχτό και ειλικρινή τρόπο, αποτυγχάνουμε να οπλίσουμε τους εαυτούς μας με τις πληροφορίες και τις γνώσεις που είναι απαραίτητες για τη δημιουργία πολιτικών που έχουν ισχυρές πιθανότητες να επιτύχουν αποτελέσματα ωφέλιμα για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Δε χρειάζεται να αγαπά κανείς τη Ρωσία ή να συγχωρεί οτιδήποτε έχει κάνει. Αλλά κολλώντας στην αλαζονική άποψη ότι η Ρωσία είναι ένα αδύναμο κράτος, με έναν στρατό σκουπιδιών, που ηγούνται κακοί άνθρωποι, σκοντάφτουμε σε πολιτικές που μπορεί, λόγω καθαρής άγνοιας, να παράγουν ακούσια αποτελέσματα αντίθετα προς τα συμφέροντά μας.
Δε γνωρίζουμε ούτε τον εαυτό μας. Πιστεύουμε πως η στρατιωτική μας τεχνολογία είναι η καλύτερη στον κόσμο και είναι η κυρίαρχη επιλογή μας για το πόσο από αυτήν θα δώσουμε στην Ουκρανία για να επιτύχει το αποτέλεσμα που επιθυμούμε, πιστεύοντας ότι τα αποτελέσματα εμπίπτουν πλήρως στις δυνατότητές μας να ελέγξουμε. Πιστεύουμε πως μπορούμε να διαχειριστούμε αναγκαστικά όλες τις οικονομικές πτυχές του πολέμου, καθώς θεωρούμε τους εαυτούς μας αρκετά λαμπρούς ώστε να χειριστούμε με ένα καλό μέσο μέτρα που αποσκοπούν να βλάψουν τη Ρωσία, αλλά πιστεύουμε ότι μπορούμε ταυτόχρονα να απομονώσουμε τις δικές μας αγορές από τυχόν αρνητικές επιπτώσεις ή ζημιά.
Πιστεύουμε πως μπορούμε να αμβλύνουμε με επιτυχία τους ενεργειακούς πόρους της Ρωσίας διατηρώντας παράλληλα τις τιμές του πετρελαίου για το πετρέλαιο μας που ταιριάζει στις προτιμήσεις μας. Κάνουμε το ισοδύναμο του να πιστεύουμε ότι μπορούμε να στραγγίξουμε τη μια άκρη μιας πισίνας για να στερήσουμε το νερό από τον γείτονά μας, ενώ διατηρούμε την άλλη άκρη της πισίνας ευτυχώς γεμάτη. Συνεχίζοντας να διαμορφώνουμε πολιτικές που βασίζονται σε πολύ λίγη γνώση και υπερβολική ύβρι, παίζουμε ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι, συγχωρήστε το σκόπιμα λογοπαίγνιο, τη ρώσικη ρουλέτα, με την ασφάλεια και τη βιωσιμότητα της οικονομίας και της εθνικής μας ασφάλειας.
Στην κατάσταση όπου δεν γνωρίζουμε ούτε τον εχθρό μας ούτε τους εαυτούς μας, οδηγούμαστε σε κακή έκβαση – και αν φτάσουμε αρκετά μακριά, σε καταστροφή.