Του Πέπε Εσκομπάρ - presstv.ir / Παρουσίαση Freepen.gr
Δεκαοκτώ έθνη που αντιπροσωπεύουν περίπου το ήμισυ της παγκόσμιας οικονομίας που εκπροσωπούνται στην πρώτη αυτοπρόσωπη σύνοδο κορυφής της ASEAN μετά την πανδημία Covid-19 στην Καμπότζη: οι 10 της ASEAN, η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα, η Κίνα, η Ινδία, οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία.
Με χαρακτηριστική ασιατική ευγένεια, ο πρόεδρος της συνόδου κορυφής, ο πρωθυπουργός της Καμπότζης Χουν Σεν (ή «Κολομβιανός», σύμφωνα με τον λεγόμενο «ηγέτη του ελεύθερου κόσμου»), είπε πως η συνεδρίαση της ολομέλειας ήταν κάπως θερμή, αλλά η ατμόσφαιρα δεν ήταν τεταμένη: «Οι ηγέτες μίλησαν με ώριμο τρόπο, κανείς δεν ξέφυγε».
Ήταν στο χέρι του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ να εκφράσει τι ήταν πραγματικά σημαντικό στο τέλος της συνόδου κορυφής.
Ενώ επαίνεσε την «περιεκτική, ανοιχτή, ισότιμη δομή ασφάλειας και συνεργασίας στην ASEAN», ο Λαβρόφ τόνισε πώς η Ευρώπη και το ΝΑΤΟ «θέλουν να στρατιωτικοποιήσουν την περιοχή προκειμένου να συγκρατήσουν τα συμφέροντα της Ρωσίας και της Κίνας στον Ινδο-Ειρηνικό».
Μια εκδήλωση αυτής της πολιτικής είναι το πώς «η AUKUS στοχεύει ανοιχτά σε αντιπαράθεση στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας», είπε.
Ο Λαβρόφ τόνισε επίσης πώς η Δύση, μέσω της στρατιωτικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ, αποδέχεται την ASEAN «μόνο ονομαστικά» ενώ προωθεί μια εντελώς «ασαφή» ατζέντα.
Αυτό που είναι σαφές όμως είναι πώς το ΝΑΤΟ «έχει κινηθεί προς τα ρωσικά σύνορα αρκετές φορές και τώρα δήλωσε στη σύνοδο κορυφής της Μαδρίτης ότι έχουν αναλάβει την παγκόσμια ευθύνη».
Αυτό μας οδηγεί στο πιο σημαντικό: «Το ΝΑΤΟ μετακινεί τη γραμμή άμυνάς του στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας». Και, πρόσθεσε ο Λαβρόφ, το Πεκίνο έχει την ίδια εκτίμηση.
Εδώ, συνοπτικά, είναι το ανοιχτό «μυστικό» της σημερινής γεωπολιτικής μας πυράκτωσης. Η νούμερο ένα προτεραιότητα της Ουάσιγκτον είναι ο περιορισμός της Κίνας. Αυτό συνεπάγεται τον αποκλεισμό της ΕΕ από το να πλησιάσει τους βασικούς μοχλούς της Ευρασίας - την Κίνα, τη Ρωσία και το Ιράν - που συμμετέχουν στην οικοδόμηση του μεγαλύτερου περιβάλλοντος ελεύθερου εμπορίου / συνδεσιμότητας στον κόσμο.
Προσθέτοντας στον επί δεκαετίες υβριδικό πόλεμο εναντίον του Ιράν, η άπειρη οπλοποίηση της ουκρανικής μαύρης τρύπας ταιριάζει στα αρχικά στάδια της μάχης.
Για την Αυτοκρατορία, το Ιράν δεν μπορεί να επωφεληθεί από το να γίνει πάροχος φθηνής, ποιοτικής ενέργειας στην ΕΕ. Και παράλληλα, η Ρωσία πρέπει να αποκοπεί από την Ε.Ε. Το επόμενο βήμα είναι να αναγκαστεί η ΕΕ να αποκοπεί από την Κίνα.
Το μόνο που ταιριάζει στα πιο τρελά, στρεβλωμένα στράουσιαν/νεο-συντηρητικά υγρά όνειρα: για να επιτεθούν στην Κίνα, ενθαρρύνοντας την Ταϊβάν, πρώτα η Ρωσία πρέπει να αποδυναμωθεί, μέσω της εργαλειοποίησης (και της καταστροφής) της Ουκρανίας.
Και σε όλη τη διάρκεια του σεναρίου, η Ευρώπη απλά δεν έχει αντιπρόσωπο.
Ο Πούτιν, ο Ραΐσι και η πίστα του Ερντογάν
Η πραγματική ζωή στους βασικούς κόμβους της Ευρασίας αποκαλύπτει μια εντελώς διαφορετική εικόνα. Δείτε τη χαλαρή συνάντηση στην Τεχεράνη μεταξύ του ανώτατου αξιωματούχου ασφαλείας της Ρωσίας Νικολάι Πατρούσεφ και του Ιρανού ομολόγου του Αλί Σαμχανί την περασμένη εβδομάδα.
Συζήτησαν όχι μόνο θέματα ασφάλειας, αλλά και σοβαρές εργασίες – όπως στο εμπόριο με turbo-charged.
Η Εθνική Εταιρεία Πετρελαίου του Ιράν (NIOC) θα υπογράψει συμφωνία 40 δισεκατομμυρίων δολαρίων τον επόμενο μήνα με την Gazprom, παρακάμπτοντας τις κυρώσεις των ΗΠΑ και θα περιλαμβάνει την ανάπτυξη δύο κοιτασμάτων φυσικού αερίου και έξι κοιτασμάτων πετρελαίου, ανταλλαγές φυσικού αερίου και προϊόντων πετρελαίου, έργα LNG και την κατασκευή αγωγών αερίου.
Αμέσως μετά τη συνάντηση Patrushev-Shamkhani, ο Πρόεδρος Πούτιν κάλεσε τον Πρόεδρο Ebrahim Raeisi να διατηρήσει την «αλληλεπίδραση στην πολιτική, το εμπόριο και την οικονομία, συμπεριλαμβανομένων των μεταφορών και της επιμελητείας», σύμφωνα με το Κρεμλίνο.
Ο Ιρανός πρόεδρος φέρεται να «χαιρετίζει» την «ενίσχυση» των δεσμών Μόσχας-Τεχεράνης.
Ο Patrushev υποστήριξε απερίφραστα την Τεχεράνη στην τελευταία περιπέτεια της έγχρωμης επανάστασης που διαπράχθηκε στο πλαίσιο του ατελείωτου υβριδικού πολέμου της Αυτοκρατορίας.
Το Ιράν και η ΕΑΕΕ διαπραγματεύονται μια Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου (ΣΕΣ) παράλληλα με τις συμφωνίες ανταλλαγής με το ρωσικό πετρέλαιο. Σύντομα, το SWIFT ενδέχεται να παρακαμφθεί εντελώς. Όλος ο Παγκόσμιος Νότος παρακολουθεί.
Ταυτόχρονα με το τηλεφώνημα του Πούτιν, ο Τούρκος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν - κάνοντας τη δική του διπλωματική υπερβολή και μόλις επέστρεφε από μια σύνοδο κορυφής τουρκικών εθνών στη Σαμαρκάνδη - τόνισε ότι οι ΗΠΑ και η συλλογική Δύση επιτίθενται στη Ρωσία «σχεδόν χωρίς όρια».
Ο Ερντογάν κατέστησε σαφές πως η Ρωσία είναι ένα «ισχυρό» κράτος και επαίνεσε τη «μεγάλη αντίστασή» της.
Η απάντηση ήρθε ακριβώς 24 ώρες αργότερα. Οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες διέκοψαν το κυνήγι, επισημαίνοντας ότι η τρομοκρατική βομβιστική επίθεση στο μονίμως πολυσύχναστο πεζόδρομο Istiklal στην Κωνσταντινούπολη σχεδιάστηκε στο Κομπάνι στη βόρεια Συρία, η οποία ουσιαστικά απευθύνεται στις ΗΠΑ.
Αυτό συνιστά de facto πολεμική πράξη και μπορεί να προκαλέσει σοβαρές συνέπειες, συμπεριλαμβανομένης μιας βαθιάς αναθεώρησης της παρουσίας της Τουρκίας εντός του ΝΑΤΟ.
Η πολύπλευρη στρατηγική του Ιράν
Μια στρατηγική συμμαχία Ρωσίας-Ιράν εκδηλώνεται πρακτικά ως ιστορικό αναπόφευκτο. Υπενθυμίζει την εποχή που η πρώην ΕΣΣΔ βοήθησε στρατιωτικά το Ιράν μέσω της Βόρειας Κορέας, μετά από έναν επιβεβλημένο αποκλεισμό ΗΠΑ / Ευρώπης.
Ο Πούτιν και ο Ραΐσι το πάνε στο επόμενο επίπεδο. Η Μόσχα και η Τεχεράνη αναπτύσσουν μια κοινή στρατηγική για να νικήσουν την εργαλειοποίηση των κυρώσεων από τη συλλογική Δύση.
Το Ιράν, σε τελική ανάλυση, έχει ένα απολύτως εκπληκτικό ρεκόρ συντριβής παραλλαγών της «μέγιστης πίεσης» σε κομμάτια. Επίσης, τώρα συνδέεται με μια στρατηγική πυρηνική ομπρέλα που προσφέρεται από τα «RICs» στα BRICS (Ρωσία, Ινδία, Κίνα).
Έτσι, η Τεχεράνη μπορεί τώρα να σχεδιάσει να αναπτύξει το τεράστιο οικονομικό της δυναμικό στο πλαίσιο των BRI, SCO, INSTC, της Eurasia Economic Union (EAEU) και της Εταιρικής Σχέσης Ευρύτερης Ευρασίας υπό τη Ρωσία.
Το παιχνίδι της Μόσχας είναι καθαρά πολυπλοκότητα: η δέσμευση σε μια στρατηγική πετρελαϊκή συμμαχία υψηλού επιπέδου με τη Σαουδική Αραβία, ενώ παράλληλα εμβαθύνει την στρατηγική της συνεργασία με το Ιράν.
Αμέσως μετά την επίσκεψη του Patrushev, η Τεχεράνη ανακοίνωσε την ανάπτυξη ενός ιθαγενούς κατασκευής υπερηχητικού βαλλιστικού πυραύλου, αρκετά παρόμοιου με το ρωσικό KH-47 M2 Khinzal.
Και η άλλη σημαντική είδηση ήταν από άποψη συνδεσιμότητας: η ολοκλήρωση τμήματος μιας σιδηροδρομικής γραμμής από το στρατηγικό λιμάνι Chabahar έως τα σύνορα με το Τουρκμενιστάν. Αυτό σημαίνει επικείμενη απευθείας σιδηροδρομική σύνδεση με τη σφαίρα της Κεντρικής Ασίας, της Ρωσίας και της Κίνας.
Προσθέστε σε αυτό τον κυρίαρχο ρόλο του ΟΠΕΚ+, την ανάπτυξη των BRICS+ και την πανευρασιατική προσπάθεια για την τιμολόγηση του εμπορίου, της ασφάλισης, της ασφάλειας, των επενδύσεων σε ρούβλι, γιουάν, ριάλ κ.λπ.
Υπάρχει επίσης το γεγονός ότι η Τεχεράνη δεν θα μπορούσε να νοιάζεται λιγότερο για την ατελείωτη συλλογική αναβλητικότητα της Δύσης σχετικά με το Κοινό Ολοκληρωμένο Σχέδιο Δράσης (JCPOA), κοινώς γνωστό ως πυρηνική συμφωνία του Ιράν: αυτό που πραγματικά έχει σημασία τώρα είναι η εμβάθυνση της σχέσης με τους «RICs» στο BRICS.
Η Τεχεράνη αρνήθηκε να υπογράψει ένα παραποιημένο σχέδιο πυρηνικής συμφωνίας της ΕΕ στη Βιέννη. Οι Βρυξέλλες εξοργίστηκαν. Κανένα ιρανικό πετρέλαιο δε θα «σώσει» την Ευρώπη, αντικαθιστώντας το ρωσικό πετρέλαιο κάτω από ένα παράλογο ανώτατο όριο που θα επιβληθεί τον επόμενο μήνα.
Και η Ουάσιγκτον εξοργίστηκε γιατί πόνταρε στις εσωτερικές εντάσεις να διχάσει τον ΟΠΕΚ.
Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, δεν είναι περίεργο ότι το «Think Tankland» των ΗΠΑ συμπεριφέρεται σαν ένα σωρό ακέφαλα κοτόπουλα.
Η ουρά για συμμετοχή στο BRICS
Κατά τη σύνοδο κορυφής του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO) στη Σαμαρκάνδη τον περασμένο Σεπτέμβριο, ήταν ήδη σιωπηρά γνωστό σε όλους τους παίκτες πώς η Αυτοκρατορία κανιβαλίζει τους στενότερους συμμάχους της.
Και πώς, ταυτόχρονα, η συρρικνούμενη σφαίρα του ΝΑΤΟ στρέφεται προς τα μέσα, με επίκεντρο τον Εχθρό Μέσα, συγκεντρώνοντας αδυσώπητα τους μέσους πολίτες να βαδίσουν κλειστά πίσω από την πλήρη συμμόρφωση με έναν πόλεμο με δύο άξονες – υβριδικό και άλλο – ενάντια στους αυτοκρατορικούς ομοτίμους ανταγωνιστές Ρωσία και Κίνα.
Τώρα συγκρίνετέ το με τον Κινέζο Πρόεδρο Xi Jinping στη Σαμαρκάνδη, ο οποίος παρουσιάζει την Κίνα και τη Ρωσία, μαζί, ως τις κορυφαίες «υπεύθυνες παγκόσμιες δυνάμεις» που τείνουν να εξασφαλίσουν την εμφάνιση της πολυπολικότητας.
Η Σαμαρκάνδη επιβεβαίωσε επίσης την στρατηγική πολιτική εταιρική σχέση μεταξύ Ρωσίας και Ινδίας (ο Ινδός πρωθυπουργός Narendra Modi την αποκάλεσε άθραυστη φιλία).
Αυτό επιβεβαιώθηκε από τη συνάντηση μεταξύ του Λαβρόφ και του Ινδού ομολόγου του Σουμπραχμανιάμ Τζαϊσανκάρ την περασμένη εβδομάδα στη Μόσχα.
Ο Λαβρόφ εξήρε την στρατηγική εταιρική σχέση σε κάθε κρίσιμο τομέα - πολιτική, εμπόριο και οικονομία, επενδύσεις και τεχνολογία, καθώς και «στενά συντονισμένες ενέργειες» στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, στους BRICS, στο SCO και στους G20.
Σχετικά με τους BRICS, είναι πολύ σημαντικό, πως ο Λαβρόφ επιβεβαίωσε ότι «πάνω από δώδεκα χώρες» παρατάσσονται για ένταξη, συμπεριλαμβανομένου του Ιράν: «Αναμένουμε η εργασία για το συντονισμό των κριτηρίων και των αρχών που θα πρέπει να διέπουν την επέκταση των BRICS να μην πάρει πολύ χρόνο».
Αλλά πρώτα, τα πέντε μέλη πρέπει να αναλύσουν τις πρωτοποριακές επιπτώσεις ενός διευρυμένου BRICS+.
Για άλλη μια φορά: αντίθεση. Ποια είναι η «απάντηση» της ΕΕ σε αυτές τις εξελίξεις; Επεξεργάζεται ένα ακόμη πακέτο κυρώσεων κατά του Ιράν, με στόχο αξιωματούχους και οντότητες «που συνδέονται με υποθέσεις ασφάλειας» καθώς και εταιρείες, για την υποτιθέμενη «βία και καταστολή» τους.
Η «διπλωματία», συλλογική δυτικού τύπου, μόλις και μετά βίας καταγράφεται ως εκφοβισμός.
Επιστροφή στην πραγματική οικονομία –όπως και στο μέτωπο του φυσικού αερίου– τα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας, του Ιράν και της Τουρκίας διαπλέκονται όλο και περισσότερο και αυτό είναι βέβαιο ότι θα επηρεάσει τις εξελίξεις στη Συρία, το Ιράκ και τη Λιβύη ενώ θα είναι βασικός παράγοντας για τη διευκόλυνση της επανεκλογής του Ερντογάν το επόμενο έτος.
Ως έχει, το Ριάντ για όλους τους πρακτικούς σκοπούς πραγματοποίησε έναν εκπληκτικό ελιγμό 180 μοιρών εναντίον της Ουάσιγκτον μέσω του ΟΠΕΚ+. Αυτό μπορεί να σημαίνει, έστω και με στρεβλό τρόπο, την έναρξη μιας διαδικασίας ενοποίησης των αραβικών συμφερόντων, υπό την καθοδήγηση της Μόσχας.
Πιο περίεργα πράγματα έχουν συμβεί στη σύγχρονη ιστορία. Τώρα φαίνεται ότι είναι η ώρα για τον αραβικό κόσμο να είναι επιτέλους έτοιμος να ενταχθεί στο Quad που έχει πραγματικά σημασία: Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Ιράν.