 |
| Tourists looking out over the Neva River in St. Petersburg. Valentina Ρevtsova / ΤΑSS |
Jane Aaron - themoscowtimes.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Τα εμπορικά κέντρα, για παράδειγμα, φαίνονται άδεια με τη μαζική αποχώρηση δυτικών εμπορικών σημάτων από τη Ρωσία, και οι κινηματογράφοι προβάλλουν πλέον κλασικές ταινίες και όχι τις τελευταίες υπερπαραγωγές του Χόλιγουντ. Περπατώντας στην κεντρική λεωφόρο της πόλης, τη Nevsky Prospekt, ο αριθμός των άδειων βιτρινών με τις πινακίδες «ενοικιάζεται» είναι αισθητός, που όλα συμβάλλουν σε μια ατμόσφαιρα κενού και αβεβαιότητας.
Ωστόσο, η ζωή συνεχίζεται και η πόλη εξακολουθεί να βλέπει σημαντικό αριθμό τουριστών από άλλα μέρη της Ρωσίας, ακόμη και στα βάθη του υγρού φθινοπώρου της πόλης. Η σκηνή του φαγητού της Πετρούπολης είναι κατά κάποιο τρόπο ακμάζουσα, με νέα μέρη να ανοίγουν κάθε εβδομάδα, και θέατρα και αίθουσες συναυλιών παίζουν σε γεμάτες καρέκλες, αν και φυσικά αυτές τις μέρες επιτρέπεται να παίζουν μόνο όσοι δεν έχουν μιλήσει ενάντια στον πόλεμο.
Μονωμένες από τον πλούτο τους, η Μόσχα και η Αγία Πετρούπολη θα είναι ομολογουμένως τα τελευταία μέρη στη Ρωσία που θα νιώσουν τις επιπτώσεις του πολέμου στην Ουκρανία. Ωστόσο, οι τιμές των τροφίμων έχουν εκτοξευθεί έως και 40% ακόμη και εδώ και παρόλο που τα ράφια των σούπερ μάρκετ είναι ακόμα γεμάτα, πολλά εισαγόμενα προϊόντα δεν είναι πλέον διαθέσιμα και η τιμή των βρεφικών τροφών και προϊόντων υγιεινής –που δεν ήταν ποτέ φθηνά αρχικά– έχουν ξεπεράσει την οροφή.
Προπαγάνδα υπέρ του πολέμου διακρίνεται σε όλη την πόλη, με αφίσες που φέρουν συνθήματα όπως «δεν εγκαταλείπουμε τους δικούς μας» στο μετρό καθώς και σε όλα τα κυβερνητικά κτίρια. Υπάρχουν επίσης διαφημιστικές πινακίδες σε όλη την πόλη με φωτογραφίες μεμονωμένων Ρώσων στρατιωτών και το σύνθημα "Δόξα στους ήρωες!". Όλα τα αυτοκίνητα της αστυνομίας φέρουν πλέον το σύμβολο "Ζ" υπέρ του πολέμου και μερικές φορές βλέπω ιδιωτικά αυτοκίνητα να τα εμφανίζουν επίσης, κάτι που με τρομάζει.
Δεν έχω παρακολουθήσει τη ρωσική κρατική τηλεόραση από την κάλυψη της τρομοκρατικής επίθεσης στο Μπεσλάν πριν από 18 χρόνια, αλλά το ρεύμα προπαγάνδας εκεί είναι αμείλικτο – ένας από τους λόγους που εκατομμύρια άνθρωποι εξακολουθούν να υποστηρίζουν τον Πούτιν και την εισβολή του στην Ουκρανία. Για πολλούς, είναι πιο εύκολο να πιστέψουν αυτά που τους λένε στην τηλεόραση παρά να προσπαθήσουν να μάθουν την αλήθεια. Ωστόσο, πολλοί απλά δε θέλουν να ξέρουν τι πραγματικά συμβαίνει, καθώς είναι τόσο καταστροφικό και προτιμούν να μην το αντιμετωπίσουν.
Ευτυχώς, περιτριγυρίζομαι από ομοϊδεάτες που βλέπουν τον πόλεμο ως τραγωδία και δε χρειάζεται να διαφωνούν γι' αυτό. Αλλά έχω επίσης φίλους που δε μιλούν πλέον στους γονείς τους που πιστεύουν πραγματικά ότι ο ρωσικός στρατός «σώζει» την Ουκρανία από τους Ναζί και πως το ΝΑΤΟ θέλει να καταστρέψει τη Ρωσία. Βλέπουν τα παιδιά τους ως προδότες επειδή δεν υποστήριξαν τον πόλεμο. Σε έναν από τους φίλους μου είπαν «αν δεν υποστηρίζεις τη χώρα σου, δε θέλουμε να σε βλέπουμε πια στο σπίτι μας».
Κανείς στη Ρωσία δεν πίστευε πως θα μπορούσε να γίνει πόλεμος, αλλά τώρα είναι ξεκάθαρο ότι η ρωσική κυβέρνηση τον σχεδίαζε εδώ και χρόνια. Οι ζωές εκατομμυρίων έχουν αλλάξει για πάντα και η χώρα μου φταίει. Πολλοί από τους φίλους μου αισθάνονται ανίσχυροι, και –από τότε που κηρύχθηκε η επιστράτευση– φοβούνται επίσης.
Κάθε δεύτερος άντρας που γνωρίζω έχει φύγει τώρα από τη Ρωσία, σχεδιάζει να φύγει από τη Ρωσία ή ουσιαστικά κρύβεται γιατί καταλαβαίνουν ότι κανείς δεν είναι ασφαλής από το ντραφτ. Κάθε φορά που βλέπω νεαρούς άνδρες στην πόλη, πάντα θέλω να τους ρωτήσω αν είναι ασφαλείς, αν έχουν σχέδιο, αν θα μείνουν στη Ρωσία, αν μπορώ να τους βοηθήσω με οποιονδήποτε τρόπο.
Για μένα, οι πραγματικοί ήρωες είναι εκείνοι που αρνούνται να πάρουν τα όπλα εναντίον των γειτόνων τους, αυτοί που πιστεύουν πως η βία δεν μπορεί ποτέ να δικαιολογηθεί σε καμία περίπτωση, άνθρωποι που ξέρουν την αξία της ζωής και αποφασίζουν να πολεμήσουν την τρέλα που οδηγεί την πολεμική μηχανή.
Ούτε μια μέρα δεν περνάει χωρίς να αγωνιώ για τον πόλεμο και να μη μιλήσω στους φίλους και την οικογένειά μου γι' αυτόν. Η μέρα μου ξεκινά και τελειώνει με τα νέα. Δεν μπορώ να φανταστώ τι περνάει ο ουκρανικός λαός, δεν μπορώ να φανταστώ τι περνούν οι Ρωσίδες των οποίων οι σύζυγοι και οι γιοι τους επιστρατεύονται.
Δε θέλω να σταματήσω να αισθάνομαι και να γίνω αδιάφορη, δε θέλω απλώς να το συνηθίσω. Αλλά προσπαθώ επίσης να ζήσω τη ζωή μου εδώ και τώρα, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα ακολουθήσει. Η ζωή μπορεί να αλλάξει σε μια μόνο στιγμή – ακριβώς όπως έγινε για τόσους πολλούς ανθρώπους πριν από οκτώ μήνες.