Ο Τάκερ Κάρλσον νομίζει ότι ξέρει. Να τι είπε:
«… Οι Δημοκρατικοί στην Ουάσιγκτον σας είπαν ότι είναι πατριωτικό σας καθήκον να μισείτε τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Δεν είναι πρόταση. Είναι εντολή. Οτιδήποτε λιγότερο από μίσος για τον Πούτιν είναι προδοσία.
Πολλοί Αμερικανοί έχουν υπακούσει σε αυτήν την οδηγία. Μισούν πλέον ευσυνείδητα τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Ίσως να είσαι ένας από αυτούς. Το μίσος του Πούτιν έχει γίνει ο κεντρικός σκοπός της εξωτερικής πολιτικής της Αμερικής. Είναι το κύριο πράγμα για το οποίο μιλάμε. Ολόκληρα καλωδιακά κανάλια είναι πλέον αφιερωμένα σε αυτό. Πολύ σύντομα, αυτό το μίσος για τον Βλαντιμίρ Πούτιν θα μπορούσε να φέρει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε σύγκρουση στην Ανατολική Ευρώπη.
Πριν συμβεί αυτό, ίσως αξίζει να αναρωτηθείτε: Για τι ακριβώς πρόκειται; Γιατί μισώ τόσο πολύ τον Πούτιν; Ο Πούτιν με αποκάλεσε ποτέ ρατσιστή; Έχει απειλήσει πως θα με απολύσει επειδή διαφωνώ μαζί του; Έχει στείλει κάθε δουλειά της μεσαίας τάξης στην πόλη μου στη Ρωσία; Κατασκεύασε μια παγκόσμια πανδημία που κατέστρεψε την επιχείρησή μου και με κράτησε στο σπίτι για δύο χρόνια; Διδάσκει στα παιδιά μου να ασπάζονται τις φυλετικές διακρίσεις; Φτιάχνει φαιντανύλη;» (Τάκερ Κάρλσον, οι Αμερικανοί έχουν εκπαιδευτεί να μισούν τον Πούτιν και θα υποφέρουν εξαιτίας αυτού, Fox News)
Παρουσίαση Freepen.gr
Έχει δίκιο ο Carlson, μισούν οι Αμερικανοί τον Πούτιν επειδή τα μέσα ενημέρωσης και η πολιτική τάξη στην Ουάσιγκτον τους είπαν να το κάνουν;
Ναι και ΟΧΙ. Ναι, τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί έπαιξαν μεγάλο ρόλο στη δαιμονοποίηση του Πούτιν. Αλλά, όχι, δεν είναι αυτοί οι κύριοι οδηγοί αυτής της εκστρατείας δυσφήμισης. Αυτός ο χαρακτηρισμός ανήκει στους πλουτοκράτες στα παρασκήνια που χρησιμοποιούν τα μέσα ενημέρωσης για να επιτεθούν στον Πούτιν προκειμένου να προωθήσουν τη δική τους παγκοσμιοποιητική ατζέντα. Αυτό είναι που πραγματικά συμβαίνει είναι η είδηση που διαμορφώνεται για να προωθήσει τα συμφέροντα των ελίτ.
Τελικά, τι πραγματικά γνωρίζει ο αμερικανικός λαός για τον Πούτιν; Έχουν ακούσει ποτέ τις ομιλίες του ή έχουν διαβάσει τις δηλώσεις του μετά από συναντήσεις με άλλους παγκόσμιους ηγέτες; Συντονίστηκαν ποτέ στις μαραθώνιες 4ωρες συνεδρίες ερωταποκρίσεων; Έχουν διαβάσει ποτέ απομαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις του όπου μιλάει ειλικρινά για κρίσιμα ζητήματα πολιτικής, πολιτισμού ή θρησκείας;
Όχι, φυσικά όχι. Όλα όσα ξέρουν οι Αμερικανοί για τον Πούτιν τα διαβάζουν στα ΜΜΕ. Και αυτό είναι το πρόβλημα, γιατί τα ΜΜΕ περιφρονούν τον Πούτιν. Και τον περιφρονούν για τον ίδιο λόγο που περιφρονούν τον Τραμπ, επειδή οι πλούσιοι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ τον βλέπουν ως απειλή για την πολιτική τους ατζέντα. Αυτή είναι η όλη συμφωνία με λίγα λόγια. Ο Πούτιν δεν είναι μισητός επειδή είναι «τραμπούκι της KGB» ή «νέος Χίτλερ». Αυτό είναι απλώς ασυναρτησία στις δημόσιες σχέσεις. Τον μισούν γιατί αποτελεί εμπόδιο για τους παγκοσμιοποιητές να επιτύχουν τους γεωπολιτικούς τους στόχους. Αυτό είναι το κίνητρο που οδηγεί αυτήν την εκστρατεία δυσφήμισης. Ο Πούτιν τους έχει μπλοκάρει στην Τσετσενία, τη Νότια Οσετία, τη Συρία και τώρα την Ουκρανία. Έχει εκτροχιάσει το μεγάλο τους σχέδιο να «στραφούν στην Ασία» και να περικυκλώσουν την Κίνα με αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις. Ήταν ένα αγκάθι στο πλευρό τους για το μεγαλύτερο μέρος των δύο δεκαετιών και έχει ρίξει ένα κλειδί στο άθλιο σχέδιό τους να συντρίψουν τα αναδυόμενα κέντρα εξουσίας και να κυβερνήσουν τον κόσμο για τον επόμενο αιώνα. Γι' αυτό τον μισούν και γι' αυτό χρησιμοποιούν τα μέσα τους για να σε κάνουν να τον μισήσεις κι εσύ. Δείτε αυτό το διάγραμμα από μια πρόσφατη έκθεση της Pew Research:
Ένα γραμμικό γράφημα που δείχνει ότι ένα ρεκόρ υψηλό ποσοστό Αμερικανών λένε πως δεν έχουν εμπιστοσύνη στον Πούτιν
Pew Research: «Ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν λαμβάνει θλιβερές αξιολογήσεις, με μόνο το 6% των ενηλίκων των ΗΠΑ να του εκφράζουν εμπιστοσύνη μετά την απόφασή του να εισβάλει στην Ουκρανία – ένα ιστορικό χαμηλό σε έρευνες που χρονολογούνται σχεδόν δύο δεκαετίες. Η συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών (92%) έχει ελάχιστη ή καθόλου εμπιστοσύνη στο χειρισμό των παγκόσμιων υποθέσεων από τον Πούτιν , συμπεριλαμβανομένου του 77% που δεν έχει καμία απολύτως εμπιστοσύνη». ("Ο Zelenskyy εμπνέει ευρεία εμπιστοσύνη στο κοινό των ΗΠΑ καθώς οι απόψεις για τον Πούτιν έφτασαν σε νέα χαμηλά επίπεδα" , Pew Research Center)
Είσαι έκπληκτος;
Μάλλον όχι, τελικά, η έρευνα του Pew απλώς επιβεβαιώνει αυτό που ήδη γνωρίζουμε, ότι ο Πούτιν είναι ευρέως υβρισμένος στις ΗΠΑ και σε όλη τη Δύση. Αλλά αυτό που δεν αναφέρει η έκθεση είναι ο βαθμός στον οποίο ο Πούτιν θαυμάζεται στη Ρωσία και στον υπόλοιπο κόσμο. Τσέκαρέ το:
«Σύμφωνα με το Statista, ο Πούτιν έχει μια πολύ ευνοϊκή βαθμολογία αποδοχής μεταξύ των Ρώσων που κυμαίνεται κατά μέσο όρο μεταξύ 84% τον Αύγουστο του 2022, έως 79% έγκριση από Ρώσους πολίτες και διπλούς υπηκόους που κατέχουν τόσο ρωσικά όσο και αμερικανικά διαβατήρια παρά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία». (Βικιπαίδεια)
Το 84% είναι στο τμήμα ρινορραγίας! Κανένας άλλος ηγέτης στον κόσμο σήμερα δεν μπορεί να διεκδικήσει το 84% της δημόσιας έγκρισης. Και το πιο απίστευτο είναι ότι —μετά από 20 χρόνια στην εξουσία— η συντριπτική πλειοψηφία των Ρώσων εξακολουθεί να τον υποστηρίζει. Πώς γίνεται αυτό; Πώς γίνεται ένας σεμνός, καταπατημένος γραφειοκράτης να γίνεται ο πιο δημοφιλής και δημοφιλής Ρώσος ηγέτης όλων των εποχών;
Δείτε περισσότερα από το ίδιο άρθρο:
Οι παρατηρητές βλέπουν τα υψηλά ποσοστά αποδοχής του Πούτιν ως συνέπεια των σημαντικών βελτιώσεων στο βιοτικό επίπεδο και της επαναβεβαίωσης της Ρωσίας στην παγκόσμια σκηνή που σημειώθηκε κατά τη διάρκεια της θητείας του….
Μια κοινή δημοσκόπηση του World Public Opinion στις ΗΠΑ και του Levada Center στη Ρωσία γύρω στον Ιούνιο-Ιούλιο 2006 ανέφερε ότι «ούτε το ρωσικό ούτε το αμερικανικό κοινό είναι πεπεισμένοι ότι η Ρωσία οδεύει προς μια αντιδημοκρατική κατεύθυνση» και «οι Ρώσοι γενικά υποστηρίζουν τη συγκέντρωση της πολιτικής δύναμης του Πούτιν και υποστηρίζουν σθεναρά την επανεθνικοποίηση της ρωσικής βιομηχανίας πετρελαίου και φυσικού αερίου». Οι Ρώσοι γενικά υποστηρίζουν την πολιτική πορεία του Πούτιν και της ομάδας του. Μια έρευνα του 2005 έδειξε ότι τρεις φορές περισσότεροι Ρώσοι ένιωθαν πως η χώρα ήταν «πιο δημοκρατική» υπό τον Πούτιν από ό,τι στα χρόνια του Γέλτσιν ή του Γκορμπατσόφ, και το ίδιο ποσοστό πίστευε πως τα ανθρώπινα δικαιώματα ήταν καλύτερα υπό τον Πούτιν από τον Γέλτσιν. (Βικιπαίδεια)
Έτσι, σύμφωνα με το ρωσικό λαό, ο Πούτιν είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για την οικονομική ευημερία της Ρωσίας, το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο, την κατανομή των εσόδων από το πετρέλαιο, το καλύτερο ιστορικό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την ισχυρότερη δημοκρατία. Υποστηρίζουν επίσης συντριπτικά την στρατιωτική επιχείρηση του Πούτιν στην Ουκρανία. (87%) Λοιπόν, πώς εξηγούμε την τεράστια διαφορά μεταξύ της γνώμης του ρωσικού λαού για τον Πούτιν (πάνω από 80% έγκριση) και εκείνης του αμερικανικού λαού; (Το 92% του έχει ελάχιστη ή καθόλου εμπιστοσύνη) Είτε οι Ρώσοι είναι εξαιρετικά θορυβώδεις και ευκολόπιστοι ή οι Αμερικανοί έχουν το πιο αδύναμο, πλυμένο εγκέφαλο πρόβατα στη γη; Τι ισχύει;
Για περίπου 17 χρόνια, τα μέσα ενημέρωσης εκτοξεύουν την ίδια συκοφαντική κλοπή (με στόχο τον Πούτιν) με την οποία στάθηκαν το 2005 και το 2006. Το ξέρατε; Γνωρίζατε ότι –κάποτε– οι δυτικές ελίτ και τα σκυλάκια - μέσα τους άρεσε στην πραγματικότητα ο Πούτιν και νόμιζαν ότι ήταν ένας ηγέτης «με τον οποίο θα μπορούσαν να συνεργαστούν»; Με άλλα λόγια, θεώρησαν πως ο Πούτιν θα ήταν ένας άλλος υποχωρητικός θησαυρός όπως ο επί χρόνια μεθυσμένος Γέλτσιν που ώθησε τη χώρα σε «θεραπεία σοκ» και επέτρεψε στους δυτικούς οικονομολόγους να κληρώνουν τα πιο πολύτιμα περιουσιακά στοιχεία, τις βιομηχανίες και τους πόρους του έθνους σε ολιγάρχες που τα αγόρασαν για πένες στο δολάριο. Αυτό ήλπιζαν, ένα ακόμη άκαρδο παιδάκι που ήταν διατεθειμένος να ξεπουλήσει τη χώρα του για να εξευμενίσει τον θείο Σαμ. Αντίθετα, πήραν τον Πούτιν. Ένας πιστός χριστιανός, ένας ακλόνητος συντηρητικός και ένας θηριώδης Ρώσος πατριώτης.
Μπορείτε να δείτε γιατί τον μισούσαν;
Και επειδή τον μισούσαν, διέταξαν τα μέσα ενημέρωσης να σας κάνουν να τον μισήσετε κι εσείς, ακριβώς όπως έκαναν με τον Σαντάμ, τον Καντάφι και τον Κιμ Γιονγκ Ουν και όποιον μπει στο δρόμο τους. Όλοι γνωρίζουμε το κόλπο μέχρι τώρα, και πάντα ξεκινά με τη δολοφονία χαρακτήρων, την απαραίτητη εκστρατεία συκοφαντίας που έχει σχεδιαστεί για να πείσει το κοινό να μισήσει τους εχθρούς των ελίτ.
Αλλά εδώ είναι κάτι που μάλλον δε γνωρίζατε. Πιθανότατα δε γνωρίζατε ότι η δαιμονοποίηση του Πούτιν μπορεί να εντοπιστεί σε έναν ακριβή χρόνο και τόπο.
Είναι αλήθεια. Πριν από χρόνια, το έψαξα και ιδού τι βρήκα.
Ο πρώην γερουσιαστής Τζον Έντουαρντς και ο Γερουσιαστής Τζακ Κεμπ διορίστηκαν να ηγηθούν της ειδικής ομάδας του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (CFR) για να καθορίσουν εάν μια «στρατηγική εταιρική σχέση» με τη Ρωσία ήταν ακόμα δυνατή υπό το φως των πολιτικών που είχε θέσει ο Πούτιν που έρχονταν σε σύγκρουση με τους ευρύτερους γεωπολιτικούς στόχους της Ουάσιγκτον. Όταν ο Κεμπ και ο Έντουαρντς επέστρεψαν από τη Μόσχα δημοσίευσαν ένα άρθρο με τίτλο «Η Λάθος Κατεύθυνση της Ρωσίας» (Μάρτιος 2006)
Οι συγγραφείς αποφάσισαν πως μια «στρατηγική συνεργασία» με τη Ρωσία δεν ήταν πλέον δυνατή επειδή η κυβέρνηση υπό τον Πούτιν είχε γίνει ολοένα και πιο «αυταρχική» και η ρωσική κοινωνία γινόταν λιγότερο «ανοιχτή και πλουραλιστική». Η ειρωνεία αυτών των παρατηρήσεων δε χάθηκε στους αναλυτές που συνειδητοποίησαν ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πηδήξουν στο κρεβάτι με τις πιο αυταρχικές χώρες στον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Σαουδικής Αραβίας που διεξήγαγε τη μαζική εκτέλεση 81 ανδρών μόνο σε ένα Σαββατοκύριακο (το 2022). Αυτό είναι ένα εντυπωσιακό επίτευγμα ακόμη και για τα πρότυπα της Σαουδικής Αραβίας. Και πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι και οι 81 άνδρες αποκεφαλίστηκαν, γεγονός που υπογραμμίζει περαιτέρω τη βαρβαρότητα των ηγετών που η Ουάσιγκτον θεωρεί ως τους καλύτερους φίλους τους.
Το σημείο που θέτουμε είναι ότι το «μίσος του Πούτιν» και η δολοφονία χαρακτήρων μπορούν να αναχθούν σε μια συγκεκριμένη στιγμή και τόπο όπου οι ελίτ της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ αποφάσισαν ότι ο Πούτιν δεν επρόκειτο να είναι ο «υπεύθυνος ενδιαφερόμενος» που ήλπιζαν. Δεν επρόκειτο να χτυπήσει τα τακούνια του και να πέσει στη σειρά όπως πολλοί από τους άλλους συμμάχους. Στην πραγματικότητα, ο Πούτιν είχε δείξει την προθυμία του να διαπράξει –αυτό που οι παγκοσμιοποιητές θεωρούν ως το ένα ασυγχώρητο έγκλημα–, δηλαδή, έθεσε τα εθνικά συμφέροντα της χώρας του πάνω από αυτά της διεθνούς τραπεζικού κλήρου. Αυτό, φυσικά, είναι το μεγαλύτερο «Όχι-Όχι» από όλα . Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα από το "Russia's Wrong Direction":
Δεκαπέντε χρόνια μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, «οι σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας κατευθύνονται σαφώς προς τη λάθος κατεύθυνση», σημειώνει μια Ανεξάρτητη Ομάδα Εργασίας για την πολιτική των ΗΠΑ έναντι της Ρωσίας που χρηματοδοτείται από το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων. «Η διαμάχη παραγκωνίζει τη συναίνεση. Η ίδια η ιδέα μιας «στρατηγικής εταιρικής σχέσης» δεν φαίνεται πλέον ρεαλιστική», καταλήγει…
…όταν ο Πρόεδρος Μπους έχει καταστήσει τη δημοκρατία στόχο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, το πολιτικό σύστημα της Ρωσίας γίνεται σταθερά πιο αυταρχικό, κατηγορεί η Task Force. «Ο πολιτικός ισολογισμός της τελευταίας πενταετίας είναι εξαιρετικά αρνητικός……
«Η συνεργασία ΗΠΑ-Ρωσίας μπορεί να βοηθήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες να χειριστούν μερικά από τα πιο δύσκολα ζητήματα που αντιμετωπίζουμε», είπε ο Έντουαρντς. «Ωστόσο, δυστυχώς, η συνεργασία γίνεται η εξαίρεση, όχι ο κανόνας. Αυτή η έκθεση είναι μια κλήση αφύπνισης ότι πρέπει να επαναφέρουμε τις σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας σε καλό δρόμο για να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν και οι δύο χώρες μας».
Σύμφωνα με αυτό, η έκθεση υποστηρίζει: «Αν και ο Πρόεδρος Πούτιν προεδρεύει στην ανατροπή της ρωσικής δημοκρατίας, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να συνεργαστούν μαζί του για να εμποδίσουν το Ιράν να αποκτήσει πυρηνικά όπλα και να εμποδίσουν τους τρομοκράτες να επιτεθούν είτε στη χώρα του είτε στη δική μας.
«Από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οι διαδοχικές αμερικανικές διοικήσεις προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια σχέση με τη Ρωσία την οποία ονόμασαν «συνεργασία». Αυτός είναι ο σωστός μακροπρόθεσμος στόχος, αλλά δυστυχώς δεν είναι μια ρεαλιστική προοπτική για τις σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας τα επόμενα αρκετά χρόνια», αναφέρει η έκθεση.
Βραχυπρόθεσμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να δουν τη Ρωσία όπως είναι τώρα. «Το πραγματικό ερώτημα που αντιμετωπίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες αυτή την περίοδο δεν είναι πώς να κάνουν μια εταιρική σχέση με τη Ρωσία να λειτουργήσει, είναι πώς η επιλεκτική συνεργασία -και σε ορισμένες περιπτώσεις η επιλεκτική αντιπολίτευση- να εξυπηρετεί σημαντικούς διεθνείς στόχους», καταλήγει η έκθεση. («Η λανθασμένη κατεύθυνση της Ρωσίας», Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων)
Η έκθεση δείχνει την ακριβή ώρα που οι δυτικές ελίτ εγκατέλειψαν τον Πούτιν και (βασικά) τον πέταξαν κάτω από το λεωφορείο. Και ο λόγος που τον εγκατέλειψαν, είναι γιατί έβλεπαν ότι ήταν πραγματικός Ρώσος πατριώτης. Ο πατριωτισμός είναι ο θανάσιμος εχθρός της παγκοσμιοποίησης, γιατί οι πατριώτες δεν μπορούν να «πατηθούν» και οι ελίτ το γνωρίζουν. Ξέρουν πως δεν μπορείς να αλλάξεις ριζικά έναν άνθρωπο που αγαπά τη χώρα του. Αυτοί οι άντρες δεν «πωλούνται» και είναι αδιάφθοροι. Όποιος βάζει τη χώρα πάνω από την ατζέντα της παγκοσμιοποίησης – συμπεριλαμβανομένων των Αμερικανών MAGA – είναι ο θανάσιμος εχθρός των παγκοσμιοποιητών. Και αυτός είναι ο λόγος που οι ελίτ επιστρατεύουν πάντα ανόητες άντρες όπως ο Τζάστιν Τριντό και ο Εμανουέλ Μακρόν για να κάνουν τα κουμάντα τους, γιατί η δουλειά απαιτεί αδύναμους, χωρίς αρχές άντρες που είναι πρόθυμοι να υποτιμήσουν τον εαυτό τους για να υπηρετήσουν τα αφεντικά τους.
Αλλά τι ήταν αυτό συγκεκριμένα που έπεισε τις ελίτ ότι ο Πούτιν ήταν μια χαμένη υπόθεση που θα ήταν πάντα απειλή για την ατζέντα τους;
Ευτυχώς, γνωρίζουμε την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, επειδή οι συγγραφείς απαρίθμησαν τις αντιρρήσεις τους σε τέσσερις κύριες επικεφαλίδες. Εδώ είναι:
- Αποδημοκρατισμός: Η έκθεση διαπιστώνει ότι οι ρωσικοί πολιτικοί θεσμοί γίνονται «διεφθαρμένοι και εύθραυστοι». Ως αποτέλεσμα, «η ικανότητα της Ρωσίας να αντιμετωπίζει ζητήματα ασφάλειας θεμελιώδους σημασίας για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους μειώνεται. Και πολλά είδη συνεργασίας —από την εξασφάλιση πυρηνικών υλικών μέχρι την ανταλλαγή πληροφοριών— υπονομεύονται». (Το σχόλιό μου – Με άλλα λόγια, ο Πούτιν δεν ήταν πρόθυμος να επιβάλει πρόσθετες κυρώσεις στο Ιράν, δε θα υποστήριζε την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου (η οποία δεν κέρδισε ποτέ την έγκριση του ΟΗΕ) και αρνήθηκε να υποστηρίξει τον πόλεμο στο Ιράκ. Κατώτατη γραμμή: Αρνήθηκε να συμβιβαστεί με τους γενοκτονικούς πολέμους της Ουάσιγκτον και αυθαίρετη αναδιαίρεση της Μέσης Ανατολής. Γι' αυτό τον αποκαλούσαν «αναξιόπιστο σύμμαχο»)
- Προμήθειες ενέργειας:«Η Ρωσία έχει χρησιμοποιήσει τις εξαγωγές ενέργειας ως όπλο εξωτερικής πολιτικής: παρεμβαίνοντας στην πολιτική της Ουκρανίας, ασκώντας πίεση στις επιλογές εξωτερικής πολιτικής της και περιορίζοντας τις προμήθειες στην υπόλοιπη Ευρώπη. Η επαναβεβαίωση του κυβερνητικού ελέγχου στον ρωσικό ενεργειακό τομέα αυξάνει τον κίνδυνο να χρησιμοποιηθεί ξανά αυτό το όπλο». (Το σχόλιό μου – Αυτό είναι αλήθεια, ο Πούτιν κατέλαβε τον έλεγχο του μεγαλύτερου δημόσιου περιουσιακού στοιχείου της Ρωσίας –το πετρέλαιο– και το χρησιμοποίησε για να ανεβάσει το βιοτικό επίπεδο σε γενικές γραμμές. Η ιδιωτικοποίηση είναι το Άγιο Δισκοπότηρο του δυτικού καπιταλισμού, επομένως, φυσικά, ο Πούτιν καταδικάστηκε για εσφαλμένη συμπεριφορά. Επικρίθηκε επίσης για «περικοπή των προμηθειών στην υπόλοιπη Ευρώπη» που είναι επίσης αλήθεια. Διέκοψε τις προμήθειες φυσικού αερίου της Ουκρανίας αφότου η Ουκρανία κατέβασε επανειλημμένα αέριο από τους αγωγούς και αρνήθηκε να πληρώσει για το φυσικό αέριο που είχε ήδη καταναλώσει.
- Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας: Η Task Force βρίσκει «μια φαινομενική ρωσική προσπάθεια να περιορίσει την πρόσβαση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στις βάσεις της Κεντρικής Ασίας», ένα σημάδι ότι η Ρωσία υποχωρεί από την ιδέα πως «η επιτυχία στο Αφγανιστάν εξυπηρετεί ένα κοινό συμφέρον». (Το σχόλιό μου – Ο Πούτιν ήταν εξαιρετικά φιλόξενος επιτρέποντας στα αμερικανικά στρατεύματα και όπλα να περάσουν από τη Ρωσία στο δρόμο τους προς το Αφγανιστάν. Αυτό που αντιτάχθηκε ήταν οι έγχρωμες επαναστάσεις που υποστήριξε η CIA που υποστήριξε η Ουάσιγκτον σε όλη την Κεντρική Ασία για να εγκαταστήσουν τις δικές τους κυβερνήσεις-μαριονέτες που ήταν ανοιχτά εχθρικές προς τη Ρωσία. Αντιτάχθηκε επίσης στη μυστική υποστήριξη της Ουάσιγκτον στους Τσετσένους τρομοκράτες. Ήταν παράλογο;
- Ρωσία που φιλοξενεί το G8: «Μια χώρα που σε διάστημα ενός έτους υποστήριξε μαζική νοθεία στις εκλογές του μεγαλύτερου ευρωπαίου γείτονά της και στη συνέχεια την τιμώρησε επειδή ψήφισε λάθος διακόπτοντας την παροχή φυσικού αερίου, πρέπει να βρίσκεται τουλάχιστον σε άτυπη δοκιμασία στη μια συνάντηση των βιομηχανικών δημοκρατιών του κόσμου». (Το σχόλιό μου – Η Ρωσία ακολουθεί αυστηρή πολιτική μη επέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών. Κανένας από τους ισχυρισμούς για εκλογική παρέμβαση δεν έχει αποδειχθεί ποτέ. Αντίθετα, στην τριετή έρευνα της ρωσικής παρέμβασης στις προεδρικές εκλογές του 2016, ο Ρόμπερτ Μιούλερ δεν μπόρεσε να βρει αποδεικτικά στοιχεία για να υποστηρίξει τους ψεύτικους ισχυρισμούς. Αντίθετα, οι μυστικές επεμβάσεις της Ουάσιγκτον, τα πραξικοπήματα, οι στοχευμένες δολοφονίες και οι στρατιωτικές εισβολές πλήρους κλίμακας έχουν τεκμηριωθεί και τεκμηριωθεί ευρέως. Καμία χώρα στον κόσμο δεν έχει παρέμβει ποτέ στις υποθέσεις άλλων κυρίαρχων κυβερνήσεων περισσότερο από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αυτά είναι σε μεγάλο βαθμό τα ζητήματα στα οποία οι συγγραφείς αποφάσισαν ότι ο Πούτιν κινήθηκε σε «λάθος κατεύθυνση». Δε θα υποστήριζε τις απερίσκεπτες στρατιωτικές τους επεμβάσεις, δε θα παρέδιδε το πετρέλαιο της Ρωσίας σε αρπακτικούς ολιγάρχες, δε θα έβλεπε την αντίθετη πλευρά όσο οι κυβερνήσεις στη γειτονιά του ανατρέπονταν από την Ουάσιγκτον μία προς μία, και δε θα χαιρετούσε χτυπώντας τα τακούνια του όταν θα λάμβανε τις εντολές πορείας από την Ουάσιγκτον. Αυτοί είναι οι λόγοι που δέχεται άγρια επίθεση στα μέσα ενημέρωσης και θεωρείται εχθρός αίματος της Ουάσιγκτον. Απλώς αρνήθηκε να γίνει ο υπηρέτης τους, γι' αυτό και έχουν περάσει τα τελευταία 17 χρόνια προσπαθώντας να τον καταστρέψουν.
Βλαντιμίρ Πούτιν; Ο Αιματηρός Εχθρός της Ουάσιγκτον.