Λάμπρος Τζούμης, αντιστράτηγος ε.α.
Κάποια στοιχεία επιγραμματικά για τους εικονιζόμενους στις φωτογραφίες.
- Μοσέ Ναγιάν (φωτό 2), έχασε το αριστερό του μάτι το 1941 πολεμώντας με τις βρετανικές δυνάμεις εναντίον του Άξονα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1956 στην κρίση του Σουέζ ήταν επικεφαλής του Επιτελείου Στρατού και μέσα σε μία εβδομάδα κατέλαβε τη χερσόνησο του Σινά. Το 1967 ως Υπουργός Άμυνας στον πόλεμο των έξι ημερών με αιφνιδιαστικό χτύπημα κατέστρεψε ολοσχερώς την αιγυπτιακή πολεμική αεροπορία πριν προλάβει να απογειωθεί και ταυτόχρονα εισέβαλε στη Συρία κατακτώντας τα υψώματα Γκολάν που μέχρι σήμερα κατέχει το Ισραήλ.
- Αριέλ Σαρόν (φωτό 3), διοικητής στον ισραηλινό στρατό από τη σύστασή του το 1948. Συμμετείχε στον πόλεμο της Ανεξαρτησίας του 1948, στον πόλεμο του Σουέζ το 1956, στον πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967 και στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ το 1973.
- Μπ. Νετανιάχου (φωτο 1). Το 1967 σε ηλικία 18 ετών παρουσιάστηκε στο στρατό και εντάχθηκε στις ειδικές μονάδες.To 1968 συμμετείχε στην επιχείρηση εισβολής στο αεροδρόμιο της Βηρυτού, κατά την οποία ο ισραηλινός στρατός κατέστρεψε 13 αεροπλάνα. Το 1972, τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια επιχείρησης διάσωσης ομήρων του αεροπλάνου της Sabena, που είχε καταληφθεί από Παλαιστίνιους αεροπειρατές στο αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν του Τελ Αβίβ.To 1973 βρέθηκε στο πεδίο της μάχης στον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του Γιομ Κιπούρ. To 1976 ο αδελφός του, Τζόναθαν, σκοτώθηκε στο αεροδρόμιο του Έντεμπε της Ουγκάντα, όταν Ισραηλινοί κομάντος κατάφεραν σε μια επιχείρηση να απελευθερώσουν 103 ομήρους που κρατούσαν τρομοκράτες μέσα σε αεροσκάφος της Air France.
Τα αναφερόμενα σε συμμετοχή πολεμικών επιχειρήσεων των ισραηλινών πρωθυπουργών καταδεικνύουν την κουλτούρα ασφάλειας που διακατέχει την πολιτική ηγεσία αλλά και ολόκληρη την εβραϊκή κοινωνία. Η στρατιωτική στρατηγική του Ισραήλ πάντα ήταν καθαρά επιθετική. Επέλεξε ως δόγμα το προληπτικό πλήγμα και την μεταφορά του πολέμου στο έδαφος του αντιπάλου. Η επιλογή πρώτου κτυπήματος διευκόλυνε, την καταστροφή των ενόπλων δυνάμεων του αντιπάλου με ελάχιστο κόστος γιατί πάντα το Ισραήλ είχε την πρωτοβουλία.
Στο Ισραήλ όταν παραβιάζεται η εθνική κυριαρχία δεν τίθενται ερωτήματα «τι θέλετε να κάνουμε πόλεμο», η υποχωρητικότητα δεν μετονομάζεται «στρατηγική ψυχραιμία», δεν μετατοπίζονται οι κόκκινες γραμμές στην προάσπιση των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, δεν χαρακτηρίζονται γραφικοί ή πολεμοχαρείς όσοι αναφέρουν ότι πρέπει να καταρρίπτονται εχθρικά Α/Φ που παραβιάζουν τον εθνικό εναέριο χώρο. ‘Όλα τα προαναφερόμενα αποτελούν στοιχεία που το εβραϊκό κράτος κατάφερε εδώ και επτά δεκαετίες από τη συγκρότησή του να επιβιώσει δια «πυρός και σιδήρου».