Του Πέπε Εσκομπάρ - presstv.ir / Παρουσίαση Freepen.gr
Το Ιράν έχει ήδη υποβάλει αίτηση για να γίνει μέλος του διευρυνόμενου BRICS+, το οποίο πριν από το 2025 θα διαμορφωθεί αναπόφευκτα ως το εναλλακτικό Global South G20 που έχει πραγματικά σημασία.
Το Ιράν είναι ήδη μέρος του Quad που έχει πραγματικά σημασία – μαζί με τα μέλη των BRICS τη Ρωσία, την Κίνα και την Ινδία. Το Ιράν εμβαθύνει την στρατηγική του εταιρική σχέση με την Κίνα και τη Ρωσία και ενισχύει τη διμερή συνεργασία με την Ινδία.
Το Ιράν είναι βασικός εταίρος της Κίνας στην Πρωτοβουλία New Silk Roads ή Belt and Road Initiative (BRI). Πρόκειται να συνάψει μια συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με την Οικονομική Ένωση της Ευρασίας (EAEU) και αποτελεί βασικό κόμβο του Διεθνούς Μεταφορικού Διαδρόμου Βορρά-Νότου (INSTC), μαζί με τη Ρωσία και την Ινδία.
Όλα τα παραπάνω διαμορφώνουν την αστραπιαία εμφάνιση της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν ως μεγάλης δύναμης της Δυτικής Ασίας και της Ευρασίας, με τεράστια εμβέλεια στον Παγκόσμιο Νότο.
Αυτό έχει αφήσει στην σκόνη ολόκληρο το σύνολο των αυτοκρατορικών «πολιτικών» έναντι της Τεχεράνης.
Δεν είναι λοιπόν περίεργο που συσσωρευμένα στο παρελθόν σκέλη ιρανοφοβίας –που τροφοδοτούνταν από την Αυτοκρατορία για τέσσερις δεκαετίες– έχουν πρόσφατα μεταστάσεις σε μια ακόμη επίθεση έγχρωμης επανάστασης, που υποστηρίζεται πλήρως και διαδίδεται από τα αγγλοαμερικανικά μέσα ενημέρωσης.
Το playbook είναι πάντα το ίδιο. Ο ηγέτης της Ισλαμικής Επανάστασης Αγιατολάχ Σεγιέντ Αλί Χαμενεΐ κατέληξε σε ένα συνοπτικό ορισμό. Το πρόβλημα δεν είναι ομάδες αγνοούντων ταραχοποιών και/ή μισθοφόρων: «η κύρια αντιπαράθεση», είπε, είναι με την «παγκόσμια ηγεμονία».
Ο Αγιατολάχ Χαμενεΐ απηχήθηκε κάπως από τον Αμερικανό διανοούμενο και συγγραφέα Νόαμ Τσόμσκι, ο οποίος παρατήρησε πώς μια σειρά από κυρώσεις των ΗΠΑ για τέσσερις δεκαετίες έχουν βλάψει σοβαρά την ιρανική οικονομία και «προκάλεσε τεράστια δεινά».
Χρήση των Κούρδων ως αναλώσιμων περιουσιακών στοιχείων
Η τελευταία υπερένταση της έγχρωμης επανάστασης επικαλύπτεται με τη χειραγώγηση των Κούρδων τόσο στη Συρία όσο και στο Ιράκ. Από την αυτοκρατορική σκοπιά, ο πόλεμος αντιπροσώπων στη Συρία, ο οποίος απέχει πολύ από το να έχει τελειώσει, όχι μόνο λειτουργεί ως πρόσθετο μέτωπο στη μάχη κατά της Ρωσίας, αλλά επιτρέπει επίσης την εργαλειοποίηση των πολύ εξαρτημένων Κούρδων εναντίον τόσο του Ιράν όσο και της Τουρκίας.
Επί του παρόντος, το Ιράν δέχεται επίθεση σύμφωνα με μια διεστραμμένη παραλλαγή του σχεδίου που εφαρμόστηκε στη Συρία το 2011. Ένα είδος κατάστασης «μόνιμης διαμαρτυρίας» έχει επιβληθεί σε τεράστιες εκτάσεις του βορειοδυτικού Ιράν.
Αυτό που άλλαξε στα μέσα Νοεμβρίου είναι πως ένοπλες συμμορίες άρχισαν να εφαρμόζουν τρομοκρατικές τακτικές σε αρκετές πόλεις κοντά στα σύνορα με το Ιράκ, και μάλιστα πιστεύεται ότι είχαν αρκετά όπλα ώστε να πάρουν τον έλεγχο ορισμένων πόλεων.
Η Τεχεράνη αναπόφευκτα έπρεπε να στείλει στρατεύματα της IRGC για να περιορίσει την κατάσταση και να ενισχύσει την ασφάλεια των συνόρων. Συμμετείχαν σε επιχειρήσεις παρόμοιες με αυτές που έχουν γίνει στο παρελθόν στη Νταράα, στα νοτιοδυτικά της Συρίας.
Αυτή η στρατιωτική επέμβαση ήταν αποτελεσματική. Αλλά σε λίγα γεωγραφικά πλάτη, οι τρομοκρατικές συμμορίες συνεχίζουν να επιτίθενται σε κυβερνητικές υποδομές και ακόμη και σε αστική περιουσία. Το βασικό γεγονός είναι ότι η Τεχεράνη προτιμά να μην καταστείλει αυτές τις απείθαρχες διαδηλώσεις χρησιμοποιώντας θανατηφόρα βία.
Το πραγματικά κρίσιμο ζήτημα δεν είναι οι διαμαρτυρίες αυτές καθαυτές: είναι η μεταφορά όπλων από τους Κούρδους από το Ιράκ στο Ιράν για να ενισχυθεί το σενάριο της έγχρωμης επανάστασης.
Η Τεχεράνη έχει δώσει ένα de facto τελεσίγραφο στη Βαγδάτη: αναλάβετε δράση με τους Κούρδους και κάντε τους να καταλάβουν τις κόκκινες γραμμές.
Ως έχει, το Ιράν χρησιμοποιεί μαζικά βαλλιστικούς πυραύλους Fateh και drones καμικάζι Shahed-131 και Shahed-136 εναντίον επιλεγμένων κουρδικών τρομοκρατικών βάσεων στο βόρειο Ιράκ.
Είναι συζητήσιμο αν αυτό θα είναι αρκετό για να ελέγξει την κατάσταση. Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι πως το «κουρδικό χαρτί», αν δεν εξημερωθεί, θα μπορούσε εύκολα να το παίξουν οι συνήθεις ύποπτοι σε άλλες ιρανικές επαρχίες, λαμβάνοντας υπόψη την σταθερή οικονομική, στρατιωτική και πληροφοριακή υποστήριξη που προσφέρουν οι Κούρδοι του Ιράκ στους Ιρανούς Κούρδους.
Η Τουρκία αντιμετωπίζει ένα σχετικά παρόμοιο πρόβλημα με τους Κούρδους της Συρίας που εργαλειοποιούνται από τις ΗΠΑ.
Στη βόρεια Συρία, είναι ως επί το πλείστον ένοπλες συμμορίες που παρουσιάζονται ως «Κούρδοι». Είναι λοιπόν πολύ πιθανό αυτές οι κουρδικές ένοπλες συμμορίες, που ουσιαστικά παίζονται από την Ουάσιγκτον ως χρήσιμοι ηλίθιοι, να καταλήξουν να αποδεκατιστούν, ταυτόχρονα, βραχυπρόθεσμα έως μεσοπρόθεσμα, τόσο από την Άγκυρα όσο και από την Τεχεράνη.
Αν όλα αποτύχουν, προσευχηθείτε για αλλαγή καθεστώτος
Μια γεωπολιτική αλλαγή του παιχνιδιού που ήταν αδιανόητη μέχρι πρόσφατα μπορεί να είναι σύντομα στα χαρτιά: μια συνάντηση υψηλού επιπέδου μεταξύ του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ερντογάν και του Σύρου ομολόγου του Μπασάρ αλ Άσαντ (θυμάστε το ρεφρέν «Ο Άσαντ πρέπει να φύγει»;), με τη μεσολάβηση κανενός άλλου από τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν.
Τι θα χρειαζόταν για να καταλάβουν οι Κούρδοι ότι κανένα κράτος –είτε είναι το Ιράν, η Συρία είτε η Τουρκία– δε θα τους προσφέρει γη για το δικό τους έθνος; Οι παράμετροι θα μπορούσαν τελικά να αλλάξουν σε περίπτωση που οι Ιρακινοί στη Βαγδάτη καταφέρουν τελικά να εκδιώξουν τις ΗΠΑ.
Πριν φτάσουμε εκεί, το γεγονός είναι πως το Ιράν έχει ήδη ανατρέψει τη γεωπολιτική της Δυτικής Ασίας – μέσω των έξυπνων πυραύλων κρουζ, των εξαιρετικά αποτελεσματικών drones καμικάζι, του ηλεκτρονικού πολέμου και ακόμη και των υπερηχητικών πυραύλων τελευταίας τεχνολογίας.
Οι «σχεδιαστές» της αυτοκρατορίας δεν είδαν ποτέ αυτό να έρχεται: μια στρατηγική εταιρική σχέση Ρωσίας-Ιράν που όχι μόνο έχει απόλυτα νόημα γεω-οικονομικά , αλλά είναι επίσης πολλαπλασιαστής στρατιωτικής δύναμης.
Επιπλέον, αυτό εγγράφεται στην επικείμενη Big Picture στην οποία εστιάζει το διευρυμένο BRICS+: ολοκλήρωση της Ευρασίας (και πέρα από αυτήν) μέσω πολυτροπικών οικονομικών διαδρόμων όπως το INTSC, οι αγωγοί και οι σιδηροδρομικές γραμμές υψηλής ταχύτητας.
Το Σχέδιο Α της Αυτοκρατορίας, για το Ιράν, ήταν μια απλή πυρηνική συμφωνία (JCPOA), που επινοήθηκε από την κυβέρνηση του Μπαράκ Ομπάμα ως τίποτα άλλο από ένα ακατέργαστο σχέδιο περιορισμού.
Ο Τραμπ στην πραγματικότητα τα ανατίναξε όλα – και δεν έχει μείνει τίποτα: μια αναβίωση του JCPOA, η οποία –θεωρητικά– επιχειρήθηκε επί μήνες στη Βιέννη, ήταν πάντα μη εναρκτήρια γιατί οι ίδιοι οι Αμερικανοί δεν ξέρουν πια τι θέλουν από αυτήν.
Έτσι, αυτό που απομένει ως Σχέδιο Β για τον Στράουσιαν νεοσυντηρητικό/νεοφιλελεύθερο ψυχολόγο που είναι υπεύθυνος για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ είναι να πετάξει κάθε είδους φθινοπωρινούς τύπους – από Κούρδους έως τους τοξικούς ΜΕΚ – στο καζάνι του Ιράν και, ενισχυμένο 24 ώρες το 24ωρο από τα υστερικά κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης να προσευχηθεί για αλλαγή καθεστώτος.
Λοιπόν, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Η Τεχεράνη πρέπει απλώς να περιμένει, να επιδείξει αυτοσυγκράτηση και να παρατηρήσει πώς θα εξαφανιστούν τελικά τόσες πολλές σηματοδοτήσεις της έγχρωμης επανάστασης.