Το Ιράν ενδιαφέρεται για τα drones από τον πόλεμο Ιράν-Ιράκ τη δεκαετία του 1980 (1980-1988). Τα Ababil, συχνά γνωστά ως «βόμβες και σφαίρες που πετούν», ήταν η πρώτη γενιά drones του Ιράν. Χρησιμοποιήθηκαν επιτυχώς στην πρώτη γραμμή με τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη αναγνώρισης που δημιουργήθηκαν στη συνέχεια.
Η Τεχεράνη αποφάσισε να επικεντρώσει όλους τους πόρους της στη δημιουργία και ανάπτυξη drones μετά τον πόλεμο. Ο τομέας των αερομεταφορών του Ιράν αποτελείται από διάφορους τεχνικούς και επιστημονικούς οργανισμούς, εργοστάσια κατασκευής και επισκευής αεροσκαφών και εταιρείες που παράγουν σχετικά ανταλλακτικά. Σχεδόν κάθε εταιρεία σε αυτόν τον τομέα, ο οποίος ελέγχεται από τους Φρουρούς της Επανάστασης του Ιράν (IRGC), εμπλέκεται κατά κάποιο τρόπο στη δημιουργία και την κατασκευή drones.
Τότε το Ιράν άρχισε να παράγει μαζικά drones. Αυτό θα μπορούσε να αντισταθμίσει την αδυναμία της ιρανικής Πολεμικής Αεροπορίας να κατασκευάσει ένα πλήρες αεροσκάφος.
Το Ιράν έχει κάνει μεγάλα βήματα στον σχεδιασμό και την κατασκευή μη επανδρωμένων εναέριων οχημάτων (UAV), από μικρά οχήματα τακτικής επιτήρησης έως μεγάλα συστήματα επίθεσης και αναγνώρισης, συμπεριλαμβανομένων κατευθυνόμενων βομβών, πυραύλων μικρής εμβέλειας και drones καμικάζι (drones αυτοκτονίας).
Αυτές οι εξελίξεις βασίζονται σε ορισμένες βασικές ιδέες: επιστημονική και τεχνική συνεργασία, ιδιαίτερα με την Κίνα. Χρησιμοποίηση τεχνολογίας και εξαρτήματα που απέκτησε από δείγματα UAV των ΗΠΑ και του Ισραήλ για εις βάθος ανάλυση και ικανότητα αντίστροφης μηχανικής του σχεδιασμού.
Το Ιράν έχει δημιουργήσει μέχρι στιγμής 40 διαφορετικά μοντέλα drone, τα πιο διάσημα από τα οποία είναι τα Ababil, Kaman, Kayan, Mohajer και Shahid.
Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι τα αεροσκάφη Shahid, Mohajer, Kaman και Kayan είναι τα πιο αποτελεσματικά και επιτυχημένα στο Ιράν.