Larry Johnson - sonar21.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Αλλά η Ρωσία, μέσω της ανώτερης δύναμης πυρός της με πυροβολικό και αέρα μάχης, επιβραδύνει αυτές τις επιθέσεις και προκαλεί μεγάλες απώλειες στους Ουκρανούς από άποψη ανδρών και εξοπλισμού. Την ίδια ώρα, η Ρωσία υφίσταται ελάχιστες απώλειες. Αυτό σίγουρα είναι μια ρήξη με τη θλιβερή παράδοση που δημιούργησαν τα σοβιετικά στρατεύματα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκατομμύρια Σοβιετικοί στρατιώτες σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν στις μάχες του Κουρσκ και του Μπαγκρατιόν, για παράδειγμα. Η διατήρηση της δύναμης δεν ήταν προτεραιότητα τότε, αλλά είναι τώρα.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ περνούν μια μέρα στο γήπεδο με αυτά τα γεγονότα, διαφημίζοντας αυτές τις επιτυχίες ως «απόδειξη» ότι τα ρωσικά στρατεύματα έχουν κακή καθοδήγηση, ανεπαρκή εφοδιασμό και έλλειψη κινήτρων. Αλλά αυτό έχει μικρή επίδραση στη συγκέντρωση της δημόσιας υποστήριξης στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. Αυτή η ελλιπής υποστήριξη του γενικού πληθυσμού θα εξασθενίσει ακόμη περισσότερο τους επόμενους μήνες καθώς ο πληθωρισμός, η ανεργία και η ύφεση κλιμακώνονται σε αυτά τα έθνη. Η κατάληψη μιας πόλης που οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν μπορούν να γράψουν από την Ουκρανία δεν είναι μια συνταγή για την ενίσχυση της δημόσιας υποστήριξης μεταξύ των Αμερικανών για την αποστολή περισσότερων δισεκατομμυρίων δολαρίων στο Κίεβο, ενώ οι τιμές στο σπίτι εκτινάσσονται στα ύψη και η οικονομία σταματά.
Οι λεγόμενες νίκες της Ουκρανίας είναι απατηλές. Ναι, καταλαμβάνουν εδάφη που κάποτε κατείχε η Ρωσία, αλλά το κάνουν χωρίς το όφελος της αεροπορικής υποστήριξης και των ελάχιστων πυρών πυροβολικού. Η Ουκρανία βασίζεται στην επίθεση σε ελαφρά επανδρωμένες ρωσικές θέσεις με μεγαλύτερη δύναμη. Ωστόσο, αυτό έχει μεγάλο κόστος, με την απώλεια ανδρών και υλικού που η Ουκρανία δεν μπορεί εύκολα ούτε γρήγορα να αντικαταστήσει. Κάθε χώρα σε έναν πόλεμο υφίσταται απώλειες. Αυτό σημαίνει πως μια χώρα σε πόλεμο πρέπει να έχει ένα σύστημα για να καλεί δυναμείς εφεδρεία, να τις εκπαιδεύει, να τις εξοπλίζει και να τις αναπτύσσει. Η Ουκρανία υπολείπεται δραματικά από τη Ρωσία σε αυτόν τον αριθμό. Εάν (ή πότε) η «Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση» αναγνωριστεί τελικά ως πόλεμος από τους ηγέτες της Ρωσίας, ο Πούτιν και οι στρατηγοί του έχουν πολύ μεγαλύτερο ανθρώπινο δυναμικό υπό τις διαταγές τους.
Η Ουκρανία δε διαθέτει ασφαλή εκπαιδευτική εγκατάσταση όπου μπορεί να συγκεντρώσει και να εκπαιδεύσει νεοσύλλεκτους, επειδή η Ρωσία έχει επιδείξει επανειλημμένα τους τελευταίους 7 μήνες την ικανότητα και την προθυμία να επιτεθεί και να καταστρέψει αυτά τα κέντρα. Αυτό σημαίνει ότι η Ουκρανία πρέπει να βασίζεται σε μία ή περισσότερες χώρες του ΝΑΤΟ για να φιλοξενήσει μια εκπαιδευτική βάση. Ακόμη και με μια ασφαλή βάση εκπαίδευσης κάπου στην Ευρώπη, οι Ουκρανοί νεοσύλλεκτοι θα χρειαστούν τουλάχιστον τρεις μήνες εκπαίδευσης προτού να είναι ελάχιστα προετοιμασμένοι να πάνε στο μέτωπο για να αντικαταστήσουν το χαμένο προσωπικό. Δεν πιστεύω πως η Ευρώπη έχει την ικανότητα ή τη βούληση να φιλοξενήσει 200.000 Ουκρανούς νεοσύλλεκτους. Εν ολίγοις, η Ουκρανία δεν έχει καμία πραγματική πιθανότητα να αντικαταστήσει τα στρατεύματα που έχουν ήδη χαθεί στην πρώτη γραμμή.
Οι απαιτήσεις εκπαίδευσης για τους Ρώσους εφέδρους που καλούνται να επιστρέψουν στο καθήκον είναι πολύ λιγότερο τρομακτικές. Οι Ρώσοι στρατιώτες ξέρουν ήδη πώς να φορούν στολή, να βαδίζουν σε σχηματισμό, να ελίσσονται ως μονάδα, να καθαρίζουν και να χειρίζονται τα όπλα τους και να επικοινωνούν μέσα σε μια αλυσίδα διοίκησης.
Το μεγαλύτερο μειονέκτημα για την Ουκρανία είναι η έλλειψη οικονομικής βάσης για τη χρηματοδότηση του πολέμου και την παραγωγή όπλων, οχημάτων, τροφίμων και ιατρικών προμηθειών που απαιτούνται για τη διατήρηση ενός στρατού στο πεδίο. Η Ουκρανία εξαρτάται πλέον πλήρως από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ. Αυτές οι γραμμές επικοινωνίας πρέπει να παραμείνουν ανοιχτές και ρέουσες. Διαφορετικά, οι στρατιώτες τους θα μείνουν ανυπεράσπιστοι στο πεδίο.
Η Ρωσία, αντίθετα, έχει μια εύρωστη οικονομία που παράγει όλα όσα απαιτεί ο στρατός και η αεροπορία της για να λειτουργήσει. Τα εργοστάσιά της λειτουργούν 24 ώρες 7 ημέρες την εβδομάδα και είναι αρκετά ικανή, παρά τη δυτική προπαγάνδα που δηλώνει το αντίθετο, να μετακινήσει τα απαραίτητα στρατεύματα, τανκς, πυρομαχικά και οχήματα στο μέτωπο.
Η Δύση ποντάρει τα πάντα στην πεποίθηση ότι η Ρωσία –οι ηγέτες της, η κυβερνητική της γραφειοκρατία και η οικονομία της– είναι μια χάρτινη τίγρη που θα καταρρεύσει αν ασκηθεί αρκετή πίεση. Αυτό είναι ένα επικίνδυνο και παράτολμο στοίχημα. Αν και η Ρωσία δεν είναι ουτοπία, έχει επενδύσει τα κεφάλαιά της τα τελευταία 20 χρόνια στη δημιουργία της υποδομής της, στην ανάπτυξη σύγχρονων, οικονομικά αποδοτικών οπλικών συστημάτων και στην εκπαίδευση του πληθυσμού της σε πρότυπα που ξεπερνούν οτιδήποτε προσφέρουν οι Ηνωμένες Πολιτείες ή η Ευρώπη. Το πιο σημαντικό, έχει τεράστιους φυσικούς πόρους και ορυκτά και τη βιομηχανική ικανότητα να τα εξορύξει και να κατασκευάσει ό,τι χρειάζεται για να πολεμήσει.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, αντίθετα, έχουν κάψει δισεκατομμύρια δολάρια φορολογουμένων των ΗΠΑ σε άκαρπες στρατιωτικές περιπέτειες στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, ενώ οι αμερικανικές υποδομές επιδεινώνονται, η βιομηχανική τους ικανότητα εξαντλείται, εξαρτώνται από ξένες εισαγωγές κρίσιμων υλικών για την παραγωγή βασικών οπλικών συστημάτων και το εκπαιδευτικό τους σύστημα είναι ερείπιο. Περισσότερος χρόνος αφιερώνεται στα σχολεία των ΗΠΑ, φαίνεται, στην εκμάθηση σωστών αντωνυμιών παρά στην εκμάθηση μαθηματικών, βιολογίας, χημείας, φυσικής και ξένων γλωσσών. Η πρόσφατα ανακοινωθείσα αποτυχία του αμερικανικού στρατού να επιτύχει τους στόχους στρατολόγησης του (25% κάτω από τον στόχο) δεν αποτελεί παρέκκλιση. Είναι ένα σύμπτωμα της κοινωνικής αποτυχίας στη Δύση.
Τι περιμένει λοιπόν η Ρωσία; Στα χαρτιά, έχει την πλήρη ικανότητα να συντρίψει την Ουκρανία. Είμαι βέβαιος ότι τα γεγονότα των τελευταίων επτά μηνών έπεισαν τους Ρώσους ηγέτες και πολίτες πως αντιμετωπίζουν μια υπαρξιακή κρίση από τη Δύση. Πιστεύω ότι η απόφαση του Πούτιν να επιστρέψει τις τέσσερις ουκρανικές περιφέρειες στη Ρωσική Ομοσπονδία δεν έγινε σε απόγνωση. Ο Πούτιν, μέχρι στιγμής, δεν έχει δείξει σημάδια πανικού ή συναγερμού. Δεν έχω δει κανένα στοιχείο που να υποδηλώνει πως δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα. Αντίθετα, έχει εργαστεί μεθοδικά για να στηρίξει τις σχέσεις με την Κίνα, την Ινδία και τα κράτη του Κόλπου. Συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί πλέον να βασίζεται σε καμία ελπίδα για μια εργασιακή σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. Φαίνεται ότι η διαδικασία των δημοψηφισμάτων, που κορυφώθηκε με την αποδοχή του Λουχάνσκ του Ντόνετσκ, του Kherson και της Zaporhyzhia ως νέα μέλη της Ρωσικής Ομοσπονδίας, ανοίγουν πλέον το δρόμο για τη Ρωσία να επικαλεστεί τα αμυντικά πρωτόκολλα του CSTO. Αυτό σημαίνει ότι επιπλέον στρατεύματα από συμμαχικές χώρες όπως η Λευκορωσία μπορούν να συμμετάσχουν στη μάχη εάν χρειαστεί.
Μου θυμίζει πολύ παιχνίδι σκάκι. Η Ρωσία θυσιάζει τώρα πιόνια με τη μορφή στρατηγικά άχρηστου εδάφους, ενώ η Ουκρανία σπεύδει να καταλάβει συμβολικά εδάφη χωρίς να διαθέτει την απαραίτητη εφεδρεία σε εκπαιδευμένους στρατιώτες και εξοπλισμό για να συντηρήσει την επίθεση και να νικήσει τη Ρωσία. Η Ρωσία, εν τω μεταξύ, μεταφέρει τους Ιππότες, τους Πύργους και τους Αξιωματικούς της σε θέση ματ. Το ερώτημα παραμένει – ποιο είναι το παιχνίδι του Πούτιν;
