Dr. Vladislav B. Sotirović - Πρώην καθηγητής πανεπιστημίου Βίλνιους, Ερευνητής στο Κέντρο Γεωστρατηγικών Μελετών Βελιγραδίου - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Ωστόσο, οι ίδιοι Δυτικοί δε θέλουν να δουν ούτε κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το καθεστώς του Κιέβου στην περιοχή Donbass από το 2014 και μετά, ούτε κατάφωρες παραβιάσεις του διεθνούς δημόσιου δικαίου και της εδαφικής ακεραιότητας του διεθνώς αναγνωρισμένου κράτους στην περίπτωση των Βαλκανίων (Γιουγκοσλαβία) τη δεκαετία του 1990.
Η αδαής στάση απέναντι στις διατάξεις του διεθνούς δημοσίου δικαίου που σχετίζονται με την υπόθεση των Βαλκανίων είχε ως αποτέλεσμα τη διάλυση της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, τους μακροχρόνιους πολέμους στις δύο πρώην ομοσπονδιακές της μονάδες (Κροατία και Βοσνία-Ερζεγοβίνη) που κόστισαν περίπου 150.000 ζωές, δημιούργησε περισσότερους από δύο εκατομμύρια εκτοπισμένους και άφησε πίσω της μια περιοχή μέχρι σήμερα, σχεδόν τρεις δεκαετίες αργότερα, που δεν έχει σταθεροποιηθεί και εδραιωθεί πολιτικά. Η Δύση επέδειξε την ίδια στάση απέναντι στον κλάδο του δικαίου που ζητά διακαώς αυτές τις μέρες σχετικά με την Ουκρανία, αρκετά χρόνια μετά το τέλος αυτών των πολέμων, όταν αποφάσισε να συμμετάσχει ενεργά στην "προστασία των απειλούμενων ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου" και "να σταματήσει η ανθρωπιστική καταστροφή στην οποία εκτέθηκαν", με τον de facto αποκλεισμό του Κοσσυφοπεδίου από το συνταγματικό και νομικό του πλαίσιο της Δημοκρατίας της Σερβίας. Η αυτοανακηρυχθείσα ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου τον Φεβρουάριο του 2008, καθώς και η επίθεση κατά της Σερβίας και του Μαυροβουνίου το 1999, ήταν αντίθετες με όλα τα σχετικά έθιμα του διεθνούς δημοσίου δικαίου.
Ωστόσο, οι δυτικές χώρες που σήμερα πρωτοστατούν στην καταδίκη παρόμοιων ρωσικών πράξεων στην Ουκρανία, ήταν από τις πρώτες που αναγνώρισαν την αυτοανακηρυχθείσα ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου.
Η πολιτική των «διπλών σταθμών» στις διεθνείς σχέσεις και την παγκόσμια πολιτική που χρησιμοποιούν οι μεγάλες δυνάμεις δεν είναι άγνωστη και μη καταγεγραμμένη στην ιστορία. Ωστόσο, μετά τον Ψυχρό Πόλεμο 1.0 (1949−1989) μέχρι σήμερα, η απουσία οποιωνδήποτε δυτικών προτύπων στην πρακτική των γενικά αποδεκτών και δεσμευτικών κανόνων του διεθνούς «παιχνιδιού», ωστόσο, είναι μια από τις εστιακές διαστάσεις των διεθνών σχέσεων στην παγκόσμια πολιτική. Το γνωστό ρητό που συνοψίζει αυτή τη διορατικότητα - «Οι δυνατοί κάνουν ό,τι μπορούν και οι αδύναμοι υποφέρουν ό,τι πρέπει» - προήλθε από τη γραφίδα του διάσημου αρχαίου Έλληνα ιστορικού και στρατιωτικού ηγέτη από την Αθήνα – Θουκυδίδη (περ. 460 −περ. 400 π.Χ.). Έτσι, σχεδόν πριν από δυόμισι χιλιετίες, ο μεγάλος ιστορικός δίδαξε ότι η δικαιοσύνη και τα δικαιώματα, ως κωδικοποιημένες μορφές της, υπάρχουν στις διεθνείς σχέσεις και μπορούν να είναι μόνο μεταξύ ίσων (inter pares).
Μεγάλες διαφωνίες ως προς αυτό, που αποτελούν τη βάση αυτού που συμβαίνει σήμερα στην Ουκρανία με δυνητικά καταστροφικές συνέπειες, συμβαίνουν όταν αυτή η «ισότιμη», εν προκειμένω, η μεγάλη και ισχυρή Ρωσία, δεν αναγνωρίζεται ως τέτοια και δε γίνεται σεβαστή. Σήμερα, οι δυτικοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής έκαναν ένα κρίσιμο λάθος με τη Ρωσία καθώς πίστευαν ότι πρόκειται για το ίδιο κράτος όπως ήταν τη δεκαετία του 1990 κατά τη διάρκεια των πολέμων της γιουγκοσλαβικής διαδοχής.
Δυστυχώς για αυτούς, η σημερινή Ρωσική Ομοσπονδία δεν είναι ένα δυτικό κράτος-μαριονέτα από την περίοδο του Γέλτσιν – είναι σήμερα τουλάχιστον ίση με τις δυτικές μεγάλες δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένου και του ΝΑΤΟ. Εκείνοι οι δυτικοί παράγοντες της παγκόσμιας πολιτικής που θα συνέχιζαν να παραβλέπουν αυτό το «σκληρό» γεγονός σχετικά με τη Ρωσία και το ρόλο της στην πολιτική του σύγχρονου κόσμου, θα οδηγούσαν τον κόσμο στο επικίνδυνο χείλος της αβύσσου και θα έσπρωχναν τον κόσμο σε αυτήν πολύ γρήγορα με τη νωθρότητα και την παλιά τους πολιτική του γκανγκστερισμού στις διεθνείς σχέσεις.