Από: capital.gr - Του Andreas Kluth / Bloomberg Opinion
Από τεχνική άποψη, οι δυτικές χώρες στις οποίες επιτίθεται δεν μπορούν πάντα να αποδείξουν αμέσως ότι ο Πούτιν είναι προσωπικά υπεύθυνος για κάθε συγκεκριμένη πράξη επιθετικότητας. Κάτι τέτοιο είναι στη φύση του υβριδικού πολέμου, ο οποίος σκόπιμα θολώνει τα όρια μεταξύ στρατιωτικών, τεχνολογικών, ψυχολογικών και άλλων ειδών μάχης και δεν επιτρέπει την εύκολη απόδοση ευθύνης. Οι ειδικοί, ωστόσο, "διαβάζουν" αυτή την πολύ χαρακτηριστική υπογραφή.
Η "υπόγεια" μάχη έχει αρχίσει
Το σαββατοκύριακο, η σιδηροδρομική κυκλοφορία στη βόρεια Γερμανία σταμάτησε για αρκετές ώρες. Δύο ξεχωριστά ραδιο-καλώδια είχαν κοπεί ταυτόχρονα, με το ένα να λειτουργεί ως εφεδρικό για το άλλο, σε απόσταση εκατοντάδων μιλίων. Έρευνες βρίσκονται σε εξέλιξη. Η κοινή πεποίθηση, ωστόσο, είναι ότι επρόκειτο για επαγγελματικό και εξαιρετικά εξελιγμένο σαμποτάζ.
Αυτή η διαταραχή ακολούθησε ύποπτα "χορογραφημένες" εκρήξεις βαθιά μέσα στη Βαλτική Θάλασσα προ εβδομάδων. Αυτές οι εκρήξεις προκάλεσαν ζημία σε δύο αγωγούς οι οποίοι υπό κανονικές συνθήκες υπήρχαν για την αποστολή φυσικού αερίου από τη Ρωσία στη Γερμανία - την οποία ο Πούτιν θέλει να εκβιάσει και να υποτάξει μέσω της ενεργειακής "πείνας".
Η γιγάντια φούσκα μεθανίου της Βαλτικής υπενθύμισε σε ολόκληρη τη δυτική συμμαχία ότι έχει εκατοντάδες άλλους τέτοιους ευάλωτους συνδέσμους στους πυθμένες των ωκεανών, που μεταφέρουν τα πάντα, από αέριο μέχρι ηλεκτρισμό και δεδομένα Διαδικτύου.
Με κάθε τέτοια πράξη δολιοφθοράς και πρόκλησης - αυτή την εβδομάδα, υπήρξαν επίσης κυβερνοεπιθέσεις εναντίον πολλών αεροδρομίων στις ΗΠΑ - μια ενδιαφέρουσα δυναμική εκτυλίσσεται σε ορισμένες δυτικές χώρες. Οι γνώστες υποδεικνύουν αμέσως τον Πούτιν ως τον πιο πιθανό δράστη.
Χρήσιμοι ηλίθιοι
Άλλοι, όμως, στο άκουσμα του ονόματος, αντιδρούν σαν κάποιος να είχε μόλις φωνάξει "Βόλντεμορτ" (σ.μ. ο "κακός" του "Χάρι Πότερ"). Σαν έτοιμοι από καιρό, ανασύρουν θεωρίες συνωμοσίας από τα χαμηλότερα στρώματα του βάλτου προπαγάνδας του Κρεμλίνου. Ίσως ήταν οι "γιάνκηδες", ίσως να ήμασταν εμείς, ίσως και να μην συνέβη καθόλου.
Κι αυτό είναι εκείνο που θέλει ο Πούτιν. Έχει ανάγκη Αμερικάνους, Γερμανούς, Ιταλούς, Ούγγρους και άλλους να πολεμούν -και ακόμη και να αρχίσουν να μισούν- τους συμπατριώτες τους. Θέλει να αρχίσουμε να πιστεύουμε, όπως έχει πει ο συγγραφέας Peter Pomerantsev, ότι "τίποτα δεν είναι αληθινό, οπότε όλα είναι πιθανά". Θέλει να μας κάνει να αμφιβάλλουμε για την πραγματικότητα - ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό, το θύμα κι ο επιτιθέμενος, τι είναι αυτοάμυνα και τι κλιμάκωση.
Με αυτόν τον τρόπο, ξέρει ο Πούτιν, πολλοί από εμάς θα τον φοβόμαστε ακόμη περισσότερο. Φυσικά φοβόμαστε ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει πυρηνικά. Τώρα όμως ανησυχούμε επίσης ότι θα μπορούσε να μας θέσει εκτός λειτουργίας την παροχή ρεύματος και νερού, τις τηλεπικοινωνίες και τα νοσοκομεία μας ή ότι θα μπορούσε να κάνει άνω κάτω τη ζωή μας με διαφορετικό τρόπο, όπου κι αν βρισκόμαστε. Όπως είπε σε μια εφημερίδα κορυφαίος αξιωματούχος του γερμανικού στρατού, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση στην οποία δεν βρισκόμαστε πλέον σε πλήρη ειρήνη, ενώ δεν είμαστε ακόμη και πραγματικά σε πόλεμο.
Τέλος στις παλιές "άκαμπτες" διακρίσεις
Αναλογιζόμενοι όλα αυτά τα θέατρα πολέμου στο σύνολό τους, πρέπει να αναγνωρίσουμε πράγματι κάτι στον Πούτιν. Πιθανότατα γελάει εδώ και καιρό με τις αυθαίρετες διακρίσεις τις οποίες έχουν κάνει οι δυτικοί στρατιωτικοί αναλυτές, οι οποίες έχουν γίνει σιλό στο μυαλό μας και επομένως στις προετοιμασίες μας για να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας - εναντίον του.
Αυτό ξεκινά με τον όρο "υβριδικός πόλεμος". Η υποκείμενη ιδέα - βασικά, εκείνη της στρατηγικής ασάφειας ως προς τη μέθοδο μάχης - είναι τόσο παλιά όσο ο πόλεμος, άρα όσο και η ανθρωπότητα. Ωστόσο ο όρος επινοήθηκε μόλις το 2007 - από τον Frank Hoffman, έναν Αμερικανό στρατιωτικό στοχαστή - για να περιγράψει εκείνο που ο Πούτιν ήταν ήδη σε καλό δρόμο να αρχίσει να εξασκεί.
Το ίδιο ισχύει και για τους λεγόμενους "τομείς" του πολέμου. Αρχικά, αυτοί ήταν στεριά και θάλασσα, ενώ αργότερα ενώθηκαν και με τον αέρα, αργότερα με το διάστημα και τελικά με τον κυβερνοχώρο. Αυτές οι διακρίσεις μπορεί να είχαν νόημα για τους σχεδιαστές διοικητικής μέριμνας στα υπουργεία Άμυνας, που μπορούσαν να αναθέτουν σε μια υπηρεσία - στρατό, ναυτικό, αεροπορία - κάθε τομέα.
Δεν έχουν όμως πλέον μεγάλο νόημα με έναν εχθρό όπως ο Πούτιν, ο οποίος αναμιγνύει διαισθητικά όλα τα μέσα τα οποία του παρέχονται από το φυσικό και ψυχολογικό σύμπαν για να χειραγωγήσει, να εκβιάσει και να παραβιάσει τους αντιπάλους του. Έχει ήδη χρησιμοποιήσει μετανάστες, υδρογονάνθρακες, σιτάρι, Novichok, αγορασμένους ξένους πολιτικούς, θεωρίες συνωμοσίας και πολλά άλλα μέσα. Με την ίδια χαρά θα εκμεταλλευόταν ιούς, ραδιενέργεια και οτιδήποτε άλλο τού προκύψει στον δρόμο.
Προσδεθείτε
Θα πέπει να περιμένουμε λογικά να κοπούν περισσότερα καλώδια και να εκραγούν περισσότεροι αγωγοί. Θα πρέπει να ετοιμαστούμε για εργοστάσια τα οποία θα σκοτεινιάζουν χωρίς προειδοποίηση, δορυφόρους οι οποίοι θα συμπεριφέρονται παράξενα, συστήματα πλοήγησης τα οποία θα παθαίνουν εμπλοκές και διανομείς μετρητών (ATM) που θα αρνούνται τα PIN μας. Και κάθε φορά, θα βλέπουμε περισσότερους από τους "χρήσιμους ηλίθιους" του Πούτιν - τις μαριονέτες του στη δυτική πολιτική σκηνή και τα μέσα ενημέρωσης - να μας λένε να μην πιστεύουμε αυτό που θα βλέπουμε με τα μάτια μας να συμβαίνει.
Από το 2016, το ΝΑΤΟ έχει δηλώσει ότι "υβριδικές ενέργειες εναντίον ενός ή περισσοτέρων Συμμάχων θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε απόφαση επίκλησης του Άρθρου 5 της Βορειοατλαντικής Συνθήκης". Αυτή είναι η ρήτρα η οποία αναφέρει ότι μια επίθεση σε έναν αποτελεί επίθεση σε όλους.
Ο Γερμανός στρατηγός έχει λοιπόν δίκιο: βρισκόμαστε σε ένα οριακό σημείο, κάπου μεταξύ ειρήνης και πολέμου - και αυτό είναι μια νέα και άβολη εμπειρία. Καλύτερα όμως να το συνηθίσουμε γρήγορα - και να δείξουμε στον Πούτιν ότι γνωρίζουμε κι εμείς τα τρωτά του σημεία.