 |
| nextvoyage / pixabay |
John Pilger - The Guardian
Παρουσίαση Freepen.gr
Γιατί ανεχόμαστε την απειλή ενός άλλου παγκόσμιου πολέμου στο όνομά μας; Γιατί επιτρέπουμε ψέματα που δικαιολογούν αυτόν τον κίνδυνο; Η κλίμακα της κατήχησής μας, έγραψε ο Χάρολντ Πίντερ, είναι «μια λαμπρή, ακόμη και πνευματώδης, εξαιρετικά επιτυχημένη πράξη ύπνωσης», σαν η αλήθεια «να μη συνέβη ποτέ ακόμη κι ενώ συμβαίνει».
Κάθε χρόνο ο Αμερικανός ιστορικός Γουίλιαμ Μπλουμ δημοσιεύει την «ενημερωμένη περίληψη του ιστορικού της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ» που δείχνει πως, από το 1945, οι ΗΠΑ προσπάθησαν να ανατρέψουν περισσότερες από 50 κυβερνήσεις, πολλές από τις οποίες ήταν δημοκρατικά εκλεγμένες, παρενέβησαν κατάφωρα στις εκλογές σε 30 χώρες, βομβάρδισαν τον άμαχο πληθυσμό 30 χωρών, χρησιμοποίησαν χημικά και βιολογικά όπλα και αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν ξένους ηγέτες.
Σε πολλές περιπτώσεις η Βρετανία υπήρξε συνεργάτης. Ο βαθμός του ανθρώπινου πόνου, πόσο μάλλον της εγκληματικότητας, είναι ελάχιστα αναγνωρισμένος στη Δύση, παρά την παρουσία των πιο προηγμένων επικοινωνιών στον κόσμο και ονομαστικά της πιο ελεύθερης δημοσιογραφίας. Το ότι τα πιο πολυάριθμα θύματα της τρομοκρατίας – η «δική μας» τρομοκρατία – είναι μουσουλμάνοι, είναι ανείπωτο. Αυτός ο ακραίος τζιχαντισμός, που οδήγησε στην 11η Σεπτεμβρίου, καλλιεργήθηκε ως όπλο της αγγλοαμερικανικής πολιτικής (Επιχείρηση Κυκλώνας στο Αφγανιστάν) καταστολής. Τον Απρίλιο το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ σημείωσε πως, μετά την εκστρατεία του ΝΑΤΟ το 2011, «η Λιβύη έχει γίνει ένα ασφαλές καταφύγιο τρομοκρατών».
Το όνομα του εχθρού «μας» έχει αλλάξει με τα χρόνια, από κομμουνισμό σε ισλαμισμό, αλλά γενικά είναι κάθε κοινωνία ανεξάρτητη από τη δυτική δύναμη και που κατέχει στρατηγικά χρήσιμο ή πλούσιο σε πόρους έδαφος ή απλώς προσφέρει μια εναλλακτική στην κυριαρχία των ΗΠΑ.
Οι ηγέτες αυτών των εμποδιστικών εθνών συνήθως παραμερίζονται βίαια, όπως οι δημοκράτες των Muhammad Mossedeq στο Ιράν, Jacobo Arbenz στη Γουατεμάλα και Salvador Allende στη Χιλή, ή δολοφονούνται όπως ο Patrice Lumumba στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Όλοι υπόκεινται σε μια εκστρατεία συκοφαντίας από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης – σκεφτείτε τον Φιντέλ Κάστρο, τον Ούγκο Τσάβες, τώρα τον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Ο ρόλος της Ουάσιγκτον στην Ουκρανία είναι διαφορετικός μόνο ως προς τις επιπτώσεις του για τους υπόλοιπους από εμάς. Για πρώτη φορά μετά τα χρόνια του Ρέιγκαν, οι ΗΠΑ απειλούν να οδηγήσουν τον κόσμο σε πόλεμο. Με την Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια να είναι πλέον στρατιωτικά φυλάκια του ΝΑΤΟ, το τελευταίο «κράτος ασφαλείας» που συνορεύει με τη Ρωσία – η Ουκρανία – διαλύεται από τις φασιστικές δυνάμεις που εξαπολύουν οι ΗΠΑ και η ΕΕ. Εμείς στη Δύση υποστηρίζουμε τώρα τους νεοναζί σε μια χώρα όπου οι Ουκρανοί Ναζί στήριξαν τον Χίτλερ.
Έχοντας οργανώσει το πραξικόπημα του Φεβρουαρίου κατά της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης στο Κίεβο, η σχεδιαζόμενη κατάληψη της ιστορικής, νόμιμης ναυτικής βάσης της Ρωσίας στην Κριμαία από την Ουάσιγκτον απέτυχε. Οι Ρώσοι αμύνθηκαν, όπως έκαναν απέναντι σε κάθε απειλή και εισβολή από τη Δύση για σχεδόν έναν αιώνα.
Όμως η στρατιωτική περικύκλωση του ΝΑΤΟ έχει επιταχυνθεί, μαζί με τις ενορχηστρωμένες από τις ΗΠΑ επιθέσεις εναντίον Ρώσων στην Ουκρανία. Εάν ο Πούτιν μπορεί να προκληθεί να τους βοηθήσει, ο προκαθορισμένος ρόλος του «παρία» θα δικαιολογήσει έναν ανταρτοπόλεμο που θα διευθύνει το ΝΑΤΟ και είναι πιθανό να διαχυθεί στην ίδια τη Ρωσία.
Αντίθετα, ο Πούτιν έχει μπερδέψει το κόμμα του πολέμου αναζητώντας συμφωνία με την Ουάσιγκτον και την ΕΕ, αποσύροντας τα ρωσικά στρατεύματα από τα ουκρανικά σύνορα και προτρέποντας τους Ρώσους στην ανατολική Ουκρανία να εγκαταλείψουν το προκλητικό δημοψήφισμα του Σαββατοκύριακου.
Αυτοί οι ρωσόφωνοι και δίγλωσσοι - το ένα τρίτο του πληθυσμού της Ουκρανίας - αναζητούν εδώ και καιρό μια δημοκρατική ομοσπονδία που να αντικατοπτρίζει την εθνική ποικιλομορφία της χώρας και να είναι ταυτόχρονα αυτόνομη από το Κίεβο και ανεξάρτητη από τη Μόσχα. Οι περισσότεροι δεν είναι ούτε «αποσχιστές» ούτε «επαναστάτες», όπως τους αποκαλούν τα δυτικά ΜΜΕ, αλλά πολίτες που θέλουν να ζήσουν με ασφάλεια στην πατρίδα τους.
Όπως τα ερείπια του Ιράκ και του Αφγανιστάν, η Ουκρανία έχει μετατραπεί σε θεματικό πάρκο της CIA – το οποίο διευθύνει προσωπικά ο διευθυντής της CIA John Brennan στο Κίεβο, με δεκάδες «ειδικές μονάδες» από τη CIA και το FBI να δημιουργούν μια «δομή ασφαλείας» που επιβλέπει την άγρια φύση κι επιθέσεις σε όσους εναντιώθηκαν στο πραξικόπημα του Φεβρουαρίου. Δείτε τα βίντεο, διαβάστε τις αναφορές αυτόπτων μαρτύρων από τη σφαγή στην Οδησσό αυτόν τον μήνα. Τραμπούκοι φασίστες με λεωφορεία έκαψαν την έδρα των συνδικάτων, σκοτώνοντας 41 άτομα που είχαν εγκλωβιστεί μέσα. Παρακολουθήστε την αστυνομία να βρίσκεται δίπλα.
Ένας γιατρός περιέγραψε ότι προσπάθησε να σώσει ανθρώπους, «αλλά με σταμάτησαν οι φιλοουκρανοί ναζί ριζοσπάστες. Ένας από αυτούς με απώθησε αγενώς, υποσχόμενος πως σύντομα εγώ και άλλοι Εβραίοι της Οδησσού θα έχουμε την ίδια μοίρα. Αυτό που συνέβη χθες δε συνέβη καν κατά τη διάρκεια της φασιστικής κατοχής στην πόλη μου στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Αναρωτιέμαι γιατί όλος ο κόσμος σιωπά».
Οι Ρωσόφωνοι Ουκρανοί παλεύουν για επιβίωση. Όταν ο Πούτιν ανακοίνωσε την απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων από τα σύνορα, ο υπουργός Άμυνας της χούντας του Κιέβου, Andriy Parubiy – ιδρυτικό μέλος του φασιστικού κόμματος Svoboda – καυχήθηκε ότι οι επιθέσεις κατά των «ανταρτών» θα συνεχίζονταν. Σε οργουελικό στυλ, η προπαγάνδα στη Δύση το έχει αντιστρέψει στη Μόσχα «προσπαθώντας να ενορχηστρώσει τη σύγκρουση και την πρόκληση», σύμφωνα με τον William Hague. Ο κυνισμός του συνδυάζεται με τα τραγελαφικά συγχαρητήρια του Ομπάμα στη χούντα του πραξικοπήματος για την «αξιοσημείωτη αυτοσυγκράτηση» της μετά τη σφαγή της Οδησσού. Η χούντα, λέει ο Ομπάμα, είναι «δεόντως εκλεγμένη». Όπως είπε κάποτε ο Χένρι Κίσινγκερ: «Δεν είναι το θέμα του τι είναι αλήθεια αυτό που μετράει, αλλά το τι θεωρείται αληθινό».
Στα ΜΜΕ των ΗΠΑ η θηριωδία της Οδησσού έχει υποτιμηθεί ως «σκοτεινή» και «τραγωδία» στην οποία «εθνικιστές» (νεοναζί) επιτέθηκαν στους «αποσχιστές» (άτομα που μαζεύουν υπογραφές για δημοψήφισμα για μια ομοσπονδιακή Ουκρανία). Η Wall Street Journal του Ρούπερτ Μέρντοχ καταδίκασε τα θύματα – «Η θανατηφόρα πυρκαγιά στην Ουκρανία πιθανότατα πυροδοτήθηκε από αντάρτες, λέει η κυβέρνηση». Η προπαγάνδα στη Γερμανία ήταν καθαρά ψυχρός πόλεμος, με την Frankfurter Allgemeine Zeitung να προειδοποιεί τους αναγνώστες της για τον «ακήρυχτο πόλεμο» της Ρωσίας. Για τους Γερμανούς, είναι μια οδυνηρή ειρωνεία πως ο Πούτιν είναι ο μόνος ηγέτης που καταδικάζει την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη του 21ου αιώνα.
Μια δημοφιλής αληθοφάνεια είναι ότι «ο κόσμος άλλαξε» μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Τι έχει αλλάξει όμως; Σύμφωνα με τον μεγάλο πληροφοριοδότη Daniel Ellsberg, ένα σιωπηλό πραξικόπημα έχει λάβει χώρα στην Ουάσιγκτον και πλέον κυριαρχεί ο αχαλίνωτος μιλιταρισμός. Το Πεντάγωνο διεξάγει επί του παρόντος «ειδικές επιχειρήσεις» - μυστικούς πολέμους - σε 124 χώρες. Στο εσωτερικό, η αυξανόμενη φτώχεια και η απώλεια της ελευθερίας είναι η ιστορική συνέπεια μιας κατάστασης αέναου πολέμου. Προσθέστε τον κίνδυνο πυρηνικού πολέμου και το ερώτημα είναι: γιατί το ανεχόμαστε αυτό;