Μόνο δύο πράγματα ξεχωρίζω στο πρόγραμμα για στέγαση νέων. Την αγωνία για την Ελλάδα που γερνάει. Και τις φοιτητικές εστίες 8.150 θέσεων. Όλα τα άλλα…
Από: capital.gr / Του Γιώργου Κράλογλου
Δεν θα σταθώ στο γνωστό μόνιμο φαινόμενο της πολιτικής μας πραγματικότητας, ότι όσα προγραμματίζει η μια κυβέρνηση τα γυρνάει κωλοτούμπα η επόμενη, γιατί δήθεν ξέρει καλύτερα το θέμα…
Θα μπω στην ουσία. Και θα σταθώ στο μέτρο που "υπόσχεται" αξιοποίηση των εγκαταλελειμμένων ακινήτων του κράτους για τη στέγαση φοιτητών και άλλων νέων…
Να θυμίσω όμως εδώ ότι το σχέδιο αξιοποίησης της κρατικής ΠΥΡΚΑΛ (στο κέντρο της Αθήνας) ζωγραφίστηκε αρχικά και πριν 35 χρόνια!!
Τότε που και η ΠΥΡΚΑΛ, ως κρατική βιομηχανία, είχε φθάσει στα πρόθυρα ενός νέου επίσημου κρατικού τεμπελχανείου…
Γιατί το παράδειγμα της ΠΥΡΚΑΛ; Γιατί στον δημοσιογραφικό μου νου ήλθε ο ίδιος στόμφος ανακοινώσεων από τη νομενκλατούρα της εποχής. Ποια η συνέχεια; Τα γνωστά οραματικά ψελλίσματα της πολιτικής σκηνής, μέχρι που εξαφανίσθηκε (τότε) το θέμα…
Αλλά να μην προχωρήσουμε παραπέρα. Να σημειώσουμε μόνο τα γνωστά της μεταπολίτευσης.
Κανένα κόμμα στο ψευτοσοσιαλιστικό Ελλαδιστάν δεν πρόκειται να αφήσει να προκόψει ιδέα άλλου κόμματος για την διαχείριση στεγαστικών προγραμμάτων, μιας και τραβάνε άμεσα την προσοχή του Έλληνα ψηφοφόρου. Παράλληλα με διορισμούς στο κράτος…
Και τι σημαίνει αυτό στη πράξη; Όλοι το ξέρουμε…
Επιλογές σε οικονομική και κοινωνική πολιτική που δεν έχουν και πολιτική συναίνεση (και στην Ελλάδα δεν είχαμε και δεν θα έχουμε ποτέ) καταντούν τροφή… για αντιπαράθεση, για πισωγύρισμα, για πάγωμα και για θάψιμο. Εκτός από τα κρατικά χαρτζιλίκια, που μονίμως θα συνεχίζονται και θα επαυξάνονται…
Μακάρι να φθάσουμε στο σημείο να αξιοποιήσουμε τα κρατικά μας ακίνητα. Τα αραχνιασμένα κρατικά ακίνητα, ειδικά της βιομηχανίας και των άχρηστων υπηρεσιών που εγκαταλείφθηκαν, γιατί και οι ίδιοι οι κρατικοί υπάλληλοι τις σιχάθηκαν.
Μακάρι να μην γυρίσουν κωλοτούμπα οι χθεσινές εξαγγελίες της κυβέρνησης για το στεγαστικό των νέων, για το φοιτητικό, για το κεραμίδι των νέων που ξεκινούν την ζωή τους στο Ελλαδιστάν, με ερέθισμα τα κίνητρα που ακούστηκαν ή αναμένοντας άλλα που δεν ακούστηκαν…
Αλλά αυτό είναι το ζητούμενο στο στόχο μας; Που, αν καταλάβαμε καλά, ξεκινάει ως βάση της όλης πολιτικής και του προγράμματος με ερέθισμα προβληματισμού την υπογεννητικότητα;
Την υπογεννητικότητα που χάρισε… μια από τις πρωτιές της Ελλάδας στην Ευρώπη. Η Ελλάδα που κρατάει τα περισσότερα γηρατειά, ως κράτος-μέλος, στο γερασμένο σύνολό της ΕΕ.
Εμείς πάντως επιμένουμε να θεωρούμε ότι περισσότερο απ' όλα (στο πολύπλευρο μας πρόβλημα με την Ελλάδα που γερνάει) είναι η Ελλάδα που εγκαταλείπεται. Και όχι μόνο από τους πτυχιούχους, αλλά και από τους υποψήφιους φοιτητές.
Αυτούς που φεύγουν αναζητώντας άλλη ζωή, εκτός Ελλάδας, ακόμη και από το στάδιο των σπουδών. Που φεύγουν για σπουδές και δεν γυρνάνε πίσω.
Που φεύγουν αναζητώντας τις αμοιβές που δικαιούνται σε τεχνικά επαγγέλματα και ξεχνάνε την Ελλάδα γιατί οι άλλες κοινωνίες και οι αγορές εργασίας τούς σέβονται. Δεν τους θεωρούν "αγελάδες" για φορολόγηση μόνο. Τους θεωρούν πολίτες που έχουν δικαιώματα και στην ανταπόδοση φόρων.
Και εδώ ακριβώς είναι η ύπαρξη ουσίας ή η ανυπαρξία ουσίας στο στεγαστικό των νέων που σχεδίασε η κυβέρνηση, όσο και αν δεν θα ήταν άσχημο να ξεκινήσει να εφαρμόζεται χωρίς τα γνωστά μας πισωγυρίσματα. Στο κάτω-κάτω από κάπου να ξεκινήσουμε.
Θα λύσει όμως το πρόβλημα της υπογεννητικότητας στην Ελλάδα; Θα σταματήσει το συνεχές φευγιό από τη βόρεια Ελλάδα και το άδειασμα της ακριτικής μας Ελλάδας από τα Γιάννενα μέχρι τον Έβρο;
Θα ανακόψει την πορεία των περιφερειών των συνόρων προς το απέραντο ελληνικό γηροκομείο που προετοιμάζουμε, με πλήρη παράδοση των εργατικών μας αναγκών στη Βουλγαρία, τα Σκόπια, την Αλβανία και τους Ρομά;
Γι’ αυτό οφείλουμε, ως Πολιτεία, να περιορίσουμε (πριν και τη στέγαση) τη φυγή από την Ελλάδα (έτσι θα δούμε κατάματα και την υπογεννητικότητα). Και για να το πετύχουμε θέλουμε νέες δουλειές με ανθρώπινους όρους. Και για να βρούμε δουλειές απαιτούνται επενδύσεις. Και για τις επενδύσεις χρειαζόμαστε επιχειρηματικό περιβάλλον, με κίνητρα ουσίας. Φορολογικά (το έχουμε πει ξανά), σταθερότατης και (ιδίως) μακροπρόθεσμης ισχύος. Αντέχουμε πολιτικά το κόστος ανοίγματος και στήριξης μιας τέτοιας μορφής ελεύθερη οικονομία; Όλα τα άλλα…
Δεν θα σταθώ στο γνωστό μόνιμο φαινόμενο της πολιτικής μας πραγματικότητας, ότι όσα προγραμματίζει η μια κυβέρνηση τα γυρνάει κωλοτούμπα η επόμενη, γιατί δήθεν ξέρει καλύτερα το θέμα…
Θα μπω στην ουσία. Και θα σταθώ στο μέτρο που "υπόσχεται" αξιοποίηση των εγκαταλελειμμένων ακινήτων του κράτους για τη στέγαση φοιτητών και άλλων νέων…
Να θυμίσω όμως εδώ ότι το σχέδιο αξιοποίησης της κρατικής ΠΥΡΚΑΛ (στο κέντρο της Αθήνας) ζωγραφίστηκε αρχικά και πριν 35 χρόνια!!
Τότε που και η ΠΥΡΚΑΛ, ως κρατική βιομηχανία, είχε φθάσει στα πρόθυρα ενός νέου επίσημου κρατικού τεμπελχανείου…
Γιατί το παράδειγμα της ΠΥΡΚΑΛ; Γιατί στον δημοσιογραφικό μου νου ήλθε ο ίδιος στόμφος ανακοινώσεων από τη νομενκλατούρα της εποχής. Ποια η συνέχεια; Τα γνωστά οραματικά ψελλίσματα της πολιτικής σκηνής, μέχρι που εξαφανίσθηκε (τότε) το θέμα…
Αλλά να μην προχωρήσουμε παραπέρα. Να σημειώσουμε μόνο τα γνωστά της μεταπολίτευσης.
Κανένα κόμμα στο ψευτοσοσιαλιστικό Ελλαδιστάν δεν πρόκειται να αφήσει να προκόψει ιδέα άλλου κόμματος για την διαχείριση στεγαστικών προγραμμάτων, μιας και τραβάνε άμεσα την προσοχή του Έλληνα ψηφοφόρου. Παράλληλα με διορισμούς στο κράτος…
Και τι σημαίνει αυτό στη πράξη; Όλοι το ξέρουμε…
Επιλογές σε οικονομική και κοινωνική πολιτική που δεν έχουν και πολιτική συναίνεση (και στην Ελλάδα δεν είχαμε και δεν θα έχουμε ποτέ) καταντούν τροφή… για αντιπαράθεση, για πισωγύρισμα, για πάγωμα και για θάψιμο. Εκτός από τα κρατικά χαρτζιλίκια, που μονίμως θα συνεχίζονται και θα επαυξάνονται…
Μακάρι να φθάσουμε στο σημείο να αξιοποιήσουμε τα κρατικά μας ακίνητα. Τα αραχνιασμένα κρατικά ακίνητα, ειδικά της βιομηχανίας και των άχρηστων υπηρεσιών που εγκαταλείφθηκαν, γιατί και οι ίδιοι οι κρατικοί υπάλληλοι τις σιχάθηκαν.
Μακάρι να μην γυρίσουν κωλοτούμπα οι χθεσινές εξαγγελίες της κυβέρνησης για το στεγαστικό των νέων, για το φοιτητικό, για το κεραμίδι των νέων που ξεκινούν την ζωή τους στο Ελλαδιστάν, με ερέθισμα τα κίνητρα που ακούστηκαν ή αναμένοντας άλλα που δεν ακούστηκαν…
Αλλά αυτό είναι το ζητούμενο στο στόχο μας; Που, αν καταλάβαμε καλά, ξεκινάει ως βάση της όλης πολιτικής και του προγράμματος με ερέθισμα προβληματισμού την υπογεννητικότητα;
Την υπογεννητικότητα που χάρισε… μια από τις πρωτιές της Ελλάδας στην Ευρώπη. Η Ελλάδα που κρατάει τα περισσότερα γηρατειά, ως κράτος-μέλος, στο γερασμένο σύνολό της ΕΕ.
Εμείς πάντως επιμένουμε να θεωρούμε ότι περισσότερο απ' όλα (στο πολύπλευρο μας πρόβλημα με την Ελλάδα που γερνάει) είναι η Ελλάδα που εγκαταλείπεται. Και όχι μόνο από τους πτυχιούχους, αλλά και από τους υποψήφιους φοιτητές.
Αυτούς που φεύγουν αναζητώντας άλλη ζωή, εκτός Ελλάδας, ακόμη και από το στάδιο των σπουδών. Που φεύγουν για σπουδές και δεν γυρνάνε πίσω.
Που φεύγουν αναζητώντας τις αμοιβές που δικαιούνται σε τεχνικά επαγγέλματα και ξεχνάνε την Ελλάδα γιατί οι άλλες κοινωνίες και οι αγορές εργασίας τούς σέβονται. Δεν τους θεωρούν "αγελάδες" για φορολόγηση μόνο. Τους θεωρούν πολίτες που έχουν δικαιώματα και στην ανταπόδοση φόρων.
Και εδώ ακριβώς είναι η ύπαρξη ουσίας ή η ανυπαρξία ουσίας στο στεγαστικό των νέων που σχεδίασε η κυβέρνηση, όσο και αν δεν θα ήταν άσχημο να ξεκινήσει να εφαρμόζεται χωρίς τα γνωστά μας πισωγυρίσματα. Στο κάτω-κάτω από κάπου να ξεκινήσουμε.
Θα λύσει όμως το πρόβλημα της υπογεννητικότητας στην Ελλάδα; Θα σταματήσει το συνεχές φευγιό από τη βόρεια Ελλάδα και το άδειασμα της ακριτικής μας Ελλάδας από τα Γιάννενα μέχρι τον Έβρο;
Θα ανακόψει την πορεία των περιφερειών των συνόρων προς το απέραντο ελληνικό γηροκομείο που προετοιμάζουμε, με πλήρη παράδοση των εργατικών μας αναγκών στη Βουλγαρία, τα Σκόπια, την Αλβανία και τους Ρομά;
Γι’ αυτό οφείλουμε, ως Πολιτεία, να περιορίσουμε (πριν και τη στέγαση) τη φυγή από την Ελλάδα (έτσι θα δούμε κατάματα και την υπογεννητικότητα). Και για να το πετύχουμε θέλουμε νέες δουλειές με ανθρώπινους όρους. Και για να βρούμε δουλειές απαιτούνται επενδύσεις. Και για τις επενδύσεις χρειαζόμαστε επιχειρηματικό περιβάλλον, με κίνητρα ουσίας. Φορολογικά (το έχουμε πει ξανά), σταθερότατης και (ιδίως) μακροπρόθεσμης ισχύος. Αντέχουμε πολιτικά το κόστος ανοίγματος και στήριξης μιας τέτοιας μορφής ελεύθερη οικονομία; Όλα τα άλλα…