Guido Angelo Ramellini - southfront.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Τα σημάδια, λίγο πολύ ισχυρά, είναι παντού και το ευρωπαϊκό οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο καταρρέει σε όλες του τις εκδοχές: τη χριστιανοδημοκρατική, φιλελεύθερη και σοσιαλιστική εκδοχή. Με όλους τους περιορισμούς τους, τα πρότυπα ευημερίας της Παλαιάς Ευρώπης, η ατελής δημοκρατία της, πάντα υπό την κηδεμονία του Αμερικανού Φίλου (αλλά έχουν όλοι ξεχάσει τα δίκτυα Stay Behind;), άφησαν περιθώρια ελπίδας ότι θα μπορούσε τουλάχιστον να υπάρξει μια λογική απάντηση στις διαφαινόμενες κρίσεις. Όπως ο απαράμιλλος κομμουνισμός της ΕΣΣΔ, το ευρωπαϊκό μοντέλο συνέχισε να λειτουργεί ως ανταγωνιστής (σίγουρα όχι ως εναλλακτική) στον άγριο αγγλοσαξονικό καπιταλισμό. Και τώρα;
Πέρα από την αναποτελεσματικότητα της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, πέρα από τη μετριότητα που αποπνέουν οι σημερινοί πολιτικοί, με ελάχιστες και συχνά εφήμερες εξαιρέσεις, τα συμπτώματα της γάγγραινας είναι εμφανή στο δικαστικό σώμα και στα ΜΜΕ.
Το ισπανικό κράτος από αυτή την άποψη είναι ένα παράδειγμα, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει, δεδομένου ότι είναι μοναδικό μεταξύ όλων των χωρών που έχουν υποστεί δικτατορία. Στην Ισπανία δεν υπήρξε ποτέ αλλαγή οικονομικών, πολιτικών, στρατιωτικών ή νομικών ελίτ, ούτε καν εμφανής ή μερική. Η δειλή μετάβαση στη δημοκρατία που υποτίθεται πως αντιπροσώπευε το σημερινό Σύνταγμα, με το ζυγό που επιβλήθηκε κατά την υπαγόρευση του απερχόμενου καθεστώτος Φράνκο, δεν επηρέασε το βαθύ κράτος, τις εξουσίες, τις σφαίρες όπου ο νόμος αποφασίζεται και ερμηνεύεται κατά βούληση.
Υποθέσεις κατασκοπείας κατά οποιασδήποτε αντιπολίτευσης, είτε πολιτικής είτε περιφερειακής (η καταλανική υπόθεση τώρα, η βασκική εδώ και πολλά χρόνια) ή ακόμα και πολιτιστική, η αποκρουστική ατιμωρησία από τη βασιλική οικογένεια στους διεφθαρμένους και διαφθορείς, ακόμη και κατά τη διάρκεια της πανδημίας, οι δηλώσεις πραξικοπήματος σημαντικό μέρος των στρατιωτικών διοικητών, η ακύρωση κάθε πρότασης για κοινοβουλευτική έρευνα είναι η ημερήσια διάταξη. Όλα αυτά με την απόλυτη συνενοχή της ανώτατης δικαστικής εξουσίας και του εθνικού Τύπου. Αυτός ο Τύπος είναι πάντα έτοιμος να χτυπήσει, στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας, τον εχθρό της πατρίδας κατασκευασμένο με επικοινωνιακή μηχανική, αλλά αργότερα, όταν αποδειχθεί ότι όλες οι κατηγορίες ήταν ψευδείς, διαψεύδονται σε μια μικρή είδηση ή όχι.
Όπως είπε πρόσφατα ο Rafael Correa στην Televisión Española, μιλώντας για τον έλεγχο των μέσων ενημέρωσης από τις οικονομικές εταιρίες: «ελευθερία του Τύπου σημαίνει να γνωστοποιεί κανείς τι αποφασίζει ελεύθερα ο ιδιοκτήτης του καναλιού».
Όσον αφορά την ισπανική δικαιοσύνη, οι ποινές σε βάρος Καταλανών πολιτικών είναι επίσης εμβληματικές: δικαστική παρενόχληση μιας πρότασης αυτοδιάθεσης που θα πρέπει να αντιμετωπιστεί μέσω πολιτικών διαπραγματεύσεων και όχι μέσω δικαστικών αποφάσεων. Αρκεί να αναθεωρηθούν οι δηλώσεις της Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, η Αμνηστία ή οι απαντήσεις των δικαστηρίων άλλων ευρωπαϊκών κρατών που αρνήθηκαν να εκδώσουν Καταλανούς πολιτικούς που εξορίστηκαν στις χώρες τους λόγω έλλειψης δικαστικών εγγυήσεων στην Ισπανία.
Στο πλαίσιο αυτό, είναι λυπηρός ο ρόλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, επικουρικός για τον λόγο ύπαρξης καθενός από τα κράτη. Αυτή η συστηματική συμπεριφορά είναι ανάξια της εξουσίας που τους έχει εμπιστευτεί.
Δεν είναι ότι τα βελγικά, ελβετικά, σκωτσέζικα ή γερμανικά δικαστήρια, που αντιτάχθηκαν στις ασυνεπείς δικαιολογίες για την έκδοση εξόριστων Καταλανών πολιτικών, είναι ο παράδεισος των δικαίων. Με απλά λόγια, οι δικαστές σε κράτη με κάπως πιο ώριμες δημοκρατίες έχουν διαφορετική αξιοπρέπεια, συχνά πιο εταιρική παρά δεοντολογική, αλλά και πάλι ικανοί για μικρότερο βαθμό δουλοπρέπειας. Έχουν μια διαφορετική αντίληψη του ρόλου τους, που είναι αυτή του ρυθμιστή: να εμποδίζουν κάθε μετατόπιση προς το πολύ όξινο ή το πολύ βασικό, να διατηρούν την ουδετερότητα. Χημική, φυσικά, όχι ιδεολογική: αυτό θα ήταν πολύ καλό!