Andrew Korybko - Παρουσίαση Freepen.gr
Το ζήτημα των αποζημιώσεων που σχετίζονται με αυτές τις εξελίξεις προέκυψε από μια τροπολογία της τελευταίας στιγμής στο ψήφισμα που αναφέρεται στην εισαγωγή, δηλώνοντας ότι «η Πολωνία δεν έχει λάβει ακόμη την κατάλληλη οικονομική αποζημίωση και εξιλέωση για τις απώλειες που υπέστη το πολωνικό κράτος κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ως αποτέλεσμα της επιθετικότητας της Σοβιετικής Ένωσης». Ο Πολωνός πρόεδρος Αντρέζι Ντούντα είπε λίγο μετά πως «η Γερμανία ξεκίνησε το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και επιτέθηκε στην Πολωνία. Φυσικά, η Ρωσία εντάχθηκε σε αυτόν τον πόλεμο αργότερα και έτσι, κατά την άποψή μου, θα πρέπει να απαιτήσουμε αποζημιώσεις και από τη Ρωσία».
Η πρόταση του Ντούντα ώθησε τον Πρόεδρο της Ρωσικής Δούμας Vyacheslav Volodin να τον κατηγορήσει ότι παραβίασε τους νόμους της χώρας του αποκαθιστώντας το ναζισμό, καθώς είναι παράνομο να συγκρίνεις την ΕΣΣΔ με τον υπαρξιακό της εχθρό. Πρόσθεσε στο Telegram πως «Είναι σωστό για τις εποπτικές αρχές να μελετήσουν το σχόλιο του Andrzej Duda και να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα για να τον οδηγήσουν σε ποινική ευθύνη». Ο Βολοντίν υπενθύμισε επίσης σε όλους ότι «Σήμερα η Πολωνία υπάρχει ως κράτος μόνο χάρη στη χώρα μας». Έχοντας εξηγήσει το άμεσο υπόβαθρο αυτής της διαμάχης, θα μοιραστούμε τώρα μερικά σύντομα λόγια για τη βαθύτερη ιστορία της.
Η Πολωνία θεωρεί τη σοβιετική στρατιωτική επέμβαση ως μια απρόκλητη εισβολή που είχε προσχεδιαστεί σε συνεννόηση με τους Ναζί και έτσι καθιστά την ΕΣΣΔ εξίσου υπεύθυνη για την πυροδότηση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Ρώσος αρχηγός ξένων κατασκοπείων Σεργκέι Ναρίσκιν, ωστόσο, υποστήριξε στο λεπτομερές άρθρο του για το RT για την 80ή επέτειο του Συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ πως «ΔΕΝ υπήρχε άλλος τρόπος». Ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν έδωσε επίσης μεγάλη προσοχή στο θέμα των πολωνο-σοβιετικών σχέσεων εκείνη την εποχή στο άρθρο του σχετικά με την «Κοινή ευθύνη για την ιστορία και το μέλλον μας» που δημοσιεύτηκε στην 75η επέτειο της Μεγάλης Νίκης.
Μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το "Kresy" παρέμεινε μέρος της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά η Πολωνία έλαβε εδάφη από την πρώην ναζιστική Γερμανία ως αντάλλαγμα, για τα οποία η Βαρσοβία είχε ιστορικά ισχυριστεί πως ήταν μέρος του πρώτου κράτους της πριν από μια χιλιετία, αλλά είχε μόνο για λίγο έλεγχο από τότε. Επιπλέον, αυτά τα «Ανακτημένα Εδάφη» εκκαθαρίστηκαν εθνοτικά από τα εκατομμύρια των Γερμανών που είχαν ζήσει εκεί για αιώνες. Η ΕΣΣΔ ανοικοδόμησε επίσης τη μεταπολεμική Πολωνία, η οποία μέχρι τότε είχε γίνει ο «κατώτερος εταίρος» της. Οι Σοβιετικοί το θεώρησαν ως φιλανθρωπική πράξη σοσιαλιστικής αλληλεγγύης, ενώ πολλοί Πολωνοί το θεωρούσαν ως κατοχή.
Οι δύο τελευταίες προηγούμενες παράγραφοι συμπεριλήφθηκαν σε αυτήν την ανάλυση προκειμένου να κατευθύνουν τους ατρόμητους αναγνώστες προς την κατεύθυνση να μάθουν περισσότερα για τις πολικές αντίθετες ερμηνείες των γεγονότων κάθε πλευράς. Είναι ανεξάρτητο δικαίωμά τους να υποστηρίζουν όποια σχολή ιστορικής σκέψης θέλουν, αν και η επιλογή τους δεν κάνει διαφορά όταν πρόκειται να αναλύσουν αντικειμενικά τη γεωπολιτική των ρωσικών/σοβιετικών αποζημιώσεων προς την Πολωνία. Αυτό συμβαίνει γιατί η Βαρσοβία δεν θέλει απλώς αυτό που ισχυρίζεται πως είναι ιστορική δικαιοσύνη, αλλά να προωθήσει τα στρατηγικά της συμφέροντα στο παρόν πλαίσιο του Νέου Ψυχρού Πολέμου.
Για να εξηγήσω, η Πολωνία σχεδιάζει να επιταχύνει την επέκταση της περιφερειακής της επιρροής στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη (ΚΑΕ) σε αυτή τη βάση της ήπιας δύναμης, κάνοντας έκκληση στις λαϊκές αντιλήψεις πολλών ανθρώπων σε αυτό το τμήμα της ηπείρου που κρατούν παρόμοια μνησικακία κατά της πρώην ΕΣΣΔ. Ελπίζει να λειτουργήσει καταλυτικά μια αλυσιδωτή αντίδραση αντιγραφικών απαιτήσεων που θα δημιουργήσουν μια συναισθηματική βάση για να φέρουν τις κοινωνίες τους πιο κοντά στο παρόν, τόσο από την άποψη του δεσμού σχετικά με αυτό που θεωρούν ως κοινό ιστορικό τραύμα όσο και από τα υστερικά σενάρια των ηγετών τους τους έπεισαν να περιμένουν για τα μελλοντικά σχέδια της Ρωσίας.
Όχι μόνο θα μπορούσε η πολωνική επιρροή να σαρώσει τα κράτη της «Πρωτοβουλίας Τριών Θαλασσών» (3SI) και έτσι να επιταχύνει τα σχέδια της Βαρσοβίας για την οικοδόμηση ενός περιφερειακού μεταρρυθμιστικού μπλοκ εντός της γερμανοκρατούμενης ΕΕ, το οποίο σκοπεύει να χρησιμοποιήσει για να εμποδίσει το Βερολίνο να ολοκληρώσει το απ' αιώνος παλιό σχέδιο για την κατάκτηση του ελέγχου της ηπείρου, αλλά θα μπορούσε επίσης να δημιουργήσει ένα τρομερό εμπόδιο σε οποιαδήποτε μελλοντική προσέγγιση Ρωσίας-ΕΕ. Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως τα μέλη της CEE/3SI αυτού του μπλοκ θα μπορούσαν να εξαρτήσουν ένα τέτοιο σενάριο από τη συμμόρφωση της Μόσχας με τα αιτήματά τους για αποζημιώσεις, κάτι που δε θα περίμεναν ρεαλιστικά να κάνει ούτως ή άλλως η Ρωσία.
Έχοντας κατά νου αυτά τα δύο απώτερα γεωπολιτικά κίνητρα, το ζήτημα των ρωσικών/σοβιετικών αποζημιώσεων στην Πολωνία αποκαλύπτεται ότι καθοδηγείται πολύ περισσότερο από τους μεγάλους στρατηγικούς σχεδιασμούς της Βαρσοβίας να αναβιώσει τον από καιρό χαμένο ρόλο της ως Μεγάλη Δύναμη παρά από την ιστορική δικαιοσύνη που ισχυρίζεται πως βρίσκεται πίσω ως αιτία. Είναι ένα έξυπνο μέσο για αυτόν τον επίδοξο περιφερειακό ηγέτη να επεκτείνει την προβλεπόμενη επιρροή του σε βάρος της Ρωσίας και της Γερμανίας, που με τη σειρά του θα δημιουργούσε χώρο για να ανέβει στη θέση τους και έτσι να καλύψει το κενό που προκύπτει. Με την αριστοτεχνική χειραγώγηση του «αρνητικού εθνικισμού», τα σχέδια της Πολωνίας πιθανότατα θα καταφέρουν κάποια εντυπωσιακή επιτυχία.
