Αν κάποιος μου ζητούσε να σταχυολογήσω την ιστορία του Κυπριακού με βάση τις παιδικές μου αναμνήσεις αυτή θα γραφόταν με τις διηγήσεις των γονέων μου, με το «Χρυσοπράσινο Φύλλο» του Μίκη Θεοδωράκη, με το «Δεν Ξεχνώ» στα σχολικά τετράδια και με τη φωταγωγημένη ημισέληνο στον Πενταδάκτυλο. Το 1974 ήμουν αγέννητη. Από τότε, πολλά έχουν αλλάξει. Το «Χρυσοπράσινο Φύλλο» δεν βγαίνει πλέον από τα χείλη κανενός, το «Δεν Ξεχνώ» αντικαταστάθηκε με το… «Να θυμηθώ να μην ξεχάσω», οι διηγήσεις των κουρασμένων προσφύγων γονέων μου έγιναν όλο και πιο σπάνιες και η φωταγωγημένη σημαία του ψευδοκράτους έγινε απλά μια συνήθεια, την οποία προσπερνώ σχεδόν αδιάφορα!
Από: philenews.com / Παναγιώτα Χαραλάμπους
Η παρέλευση του χρόνου έχει καταλαγιάσει, εκτός από το δικό μου, και το εθνικό συναίσθημα. Η ιστορία του Κυπριακού έπαψε εδώ και χρόνια να είναι μια ιστορία αναζήτησης λύσης και είναι απλά μια ιστορία χαμένων ευκαιριών και αβάσταχτων ματαιώσεων. Και το Κυπριακό συνοψίζεται πλέον σε ένα δίλημμα που αποδεικνύεται πλασματικό: εργαζόμαστε προς την κατεύθυνση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας ή διαιωνίζουμε μια διχοτόμηση που κάποια στιγμή θα εξελιχθεί σε μία συνομοσπονδιακού χαρακτήρα λύση ενδεδυμένη με έναν ομοσπονδιακό μανδύα; Η πρώτη επιλογή θα εξασφάλιζε μια Κύπρο επανενωμένη και την ειρηνική συνύπαρξη των δύο κοινοτήτων. Οι Ελληνοκύπριοι όμως παραμένουν προσηλωμένοι και προσανατολισμένοι στη δεύτερη επιλογή. Στην επιλογή μιας αναβλητικότητας, μιας στασιμότητας και μιας εγκληματικής αδράνειας, που αφενός διαιωνίζει τον μακροχρόνιο αγώνα και αφετέρου προφυλάσσει το πολιτικό σύστημα που έχει παγιδευτεί σε μια αδιέξοδη πολιτική. Και λέω προφυλάσσει το πολιτικό σύστημα διότι σήμερα δεν φαίνεται να υπάρχει πολιτικός στην Κύπρο που θα μπορούσε να σηκώσει το βάρος ή αν θέλετε το κόστος της λύσης. Άλλωστε, χωρίς το Κυπριακό, που έστησε καριέρες και καριέρες, ποιο λόγο ύπαρξης θα είχαν οι ανεπάγγελτοι επαγγελματίες πολιτικοί;
Σχεδόν μισό αιώνα από την τουρκική εισβολή και τη διαίρεση του νησιού, οι πολιτικοί ταγοί εξακολουθούν να εξαπατούν τον λαό με αλυτρωτικούς στόχους που βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τις θέσεις που κατά καιρούς κατατίθενται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Απόδειξη αυτής της αλλοπρόσαλλης τακτικής είναι το σύνθημα «Τα σύνορα μας είναι στην Κερύνεια», με το οποίο για χρόνια ολόκληρα βομβαρδίζονταν οι Κερυνειώτες πρόσφυγες, την ώρα που οι ηγέτες εδώ και δεκαετίες γνωρίζουν και έχουν αποδεχθεί πως η πόλη δεν θα επιστρέψει ποτέ υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση.
Από την άλλη μάθαμε πια πολύ καλά να ρίχνουμε το μπαλάκι των ευθυνών για τη μη επίλυση του Κυπριακού, στην τουρκική αδιαλλαξία. Αυτή όμως, είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι μερίδιο ευθύνης και μάλιστα μεγάλο έχουν η Λευκωσία, αλλά και η Αθήνα, της οποίας διαχρονικά οι εκάστοτε κυβερνήσεις αντιμετώπιζαν το Κυπριακό σαν ένα άχθος της εξωτερικής πολιτικής. Κι η Λευκωσία όμως ουδέποτε αξιοποίησε εποικοδομητικά την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση για την επίλυση του πολιτικού προβλήματος. Κι αυτό διότι είδε την Ένωση ως μηχανισμό τιμωρίας της Τουρκίας και όχι ως μοχλό πίεσης για επίλυση του Κυπριακού. Σχεδόν πέντε δεκαετίες μετά την τουρκική εισβολή, βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν για δίκαιη και βιώσιμη λύση. Χωρίς οποιαδήποτε ρεαλιστική προοπτική. Κι αυτή, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, είναι η πιο ρεαλιστική παραδοχή!
Κι αν έπρεπε να διακινδυνεύσουμε μια πρόβλεψη για το μέλλον, θα λέγαμε ότι η Άγκυρα θα συνεχίσει την πολιτική του αναθεωρητισμού, προετοιμάζοντας μεθοδικά και συντονισμένα την προσάρτηση των κατεχομένων στην Τουρκία. Η Αθήνα θα συνεχίσει να λέει πως στέκεται στο πλευρό των Κυπρίων για μια βιώσιμη λύση στη μαρτυρική μεγαλόνησο και η Λευκωσία θα συνεχίσει με την ίδια θέρμη τον ανένδοτο αγώνα, χάνοντας κι άλλες ευκαιρίες για επανένωση του νησιού. Αλλά τα παιδιά μας δεν θα έχουν θύμησες από το Κυπριακό και την εισβολή για να συνεχίσουν να μετράνε επετείους στην ενήλικη ζωή τους. Το πολύ – πολύ να συνεχίσουν να μετράνε χαμένες ευκαιρίες, χαμένες πατρίδες…
Η παρέλευση του χρόνου έχει καταλαγιάσει, εκτός από το δικό μου, και το εθνικό συναίσθημα. Η ιστορία του Κυπριακού έπαψε εδώ και χρόνια να είναι μια ιστορία αναζήτησης λύσης και είναι απλά μια ιστορία χαμένων ευκαιριών και αβάσταχτων ματαιώσεων. Και το Κυπριακό συνοψίζεται πλέον σε ένα δίλημμα που αποδεικνύεται πλασματικό: εργαζόμαστε προς την κατεύθυνση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας ή διαιωνίζουμε μια διχοτόμηση που κάποια στιγμή θα εξελιχθεί σε μία συνομοσπονδιακού χαρακτήρα λύση ενδεδυμένη με έναν ομοσπονδιακό μανδύα; Η πρώτη επιλογή θα εξασφάλιζε μια Κύπρο επανενωμένη και την ειρηνική συνύπαρξη των δύο κοινοτήτων. Οι Ελληνοκύπριοι όμως παραμένουν προσηλωμένοι και προσανατολισμένοι στη δεύτερη επιλογή. Στην επιλογή μιας αναβλητικότητας, μιας στασιμότητας και μιας εγκληματικής αδράνειας, που αφενός διαιωνίζει τον μακροχρόνιο αγώνα και αφετέρου προφυλάσσει το πολιτικό σύστημα που έχει παγιδευτεί σε μια αδιέξοδη πολιτική. Και λέω προφυλάσσει το πολιτικό σύστημα διότι σήμερα δεν φαίνεται να υπάρχει πολιτικός στην Κύπρο που θα μπορούσε να σηκώσει το βάρος ή αν θέλετε το κόστος της λύσης. Άλλωστε, χωρίς το Κυπριακό, που έστησε καριέρες και καριέρες, ποιο λόγο ύπαρξης θα είχαν οι ανεπάγγελτοι επαγγελματίες πολιτικοί;
Σχεδόν μισό αιώνα από την τουρκική εισβολή και τη διαίρεση του νησιού, οι πολιτικοί ταγοί εξακολουθούν να εξαπατούν τον λαό με αλυτρωτικούς στόχους που βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τις θέσεις που κατά καιρούς κατατίθενται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Απόδειξη αυτής της αλλοπρόσαλλης τακτικής είναι το σύνθημα «Τα σύνορα μας είναι στην Κερύνεια», με το οποίο για χρόνια ολόκληρα βομβαρδίζονταν οι Κερυνειώτες πρόσφυγες, την ώρα που οι ηγέτες εδώ και δεκαετίες γνωρίζουν και έχουν αποδεχθεί πως η πόλη δεν θα επιστρέψει ποτέ υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση.
Από την άλλη μάθαμε πια πολύ καλά να ρίχνουμε το μπαλάκι των ευθυνών για τη μη επίλυση του Κυπριακού, στην τουρκική αδιαλλαξία. Αυτή όμως, είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι μερίδιο ευθύνης και μάλιστα μεγάλο έχουν η Λευκωσία, αλλά και η Αθήνα, της οποίας διαχρονικά οι εκάστοτε κυβερνήσεις αντιμετώπιζαν το Κυπριακό σαν ένα άχθος της εξωτερικής πολιτικής. Κι η Λευκωσία όμως ουδέποτε αξιοποίησε εποικοδομητικά την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση για την επίλυση του πολιτικού προβλήματος. Κι αυτό διότι είδε την Ένωση ως μηχανισμό τιμωρίας της Τουρκίας και όχι ως μοχλό πίεσης για επίλυση του Κυπριακού. Σχεδόν πέντε δεκαετίες μετά την τουρκική εισβολή, βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν για δίκαιη και βιώσιμη λύση. Χωρίς οποιαδήποτε ρεαλιστική προοπτική. Κι αυτή, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, είναι η πιο ρεαλιστική παραδοχή!
Κι αν έπρεπε να διακινδυνεύσουμε μια πρόβλεψη για το μέλλον, θα λέγαμε ότι η Άγκυρα θα συνεχίσει την πολιτική του αναθεωρητισμού, προετοιμάζοντας μεθοδικά και συντονισμένα την προσάρτηση των κατεχομένων στην Τουρκία. Η Αθήνα θα συνεχίσει να λέει πως στέκεται στο πλευρό των Κυπρίων για μια βιώσιμη λύση στη μαρτυρική μεγαλόνησο και η Λευκωσία θα συνεχίσει με την ίδια θέρμη τον ανένδοτο αγώνα, χάνοντας κι άλλες ευκαιρίες για επανένωση του νησιού. Αλλά τα παιδιά μας δεν θα έχουν θύμησες από το Κυπριακό και την εισβολή για να συνεχίσουν να μετράνε επετείους στην ενήλικη ζωή τους. Το πολύ – πολύ να συνεχίσουν να μετράνε χαμένες ευκαιρίες, χαμένες πατρίδες…