 |
| REUΤΕRS/WοΙfgang Rattay |
Μάρτιν Τζέι - strategic-culture.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Είναι όμως υπεύθυνη η τρέχουσα πολιτική της Γερμανίας στην Ουκρανία για τη σωτηρία της Ουκρανίας από τη Ρωσία – ή στην πραγματικότητα απλώς καθυστερεί επ’ αόριστον ένα τελικό αποτέλεσμα που τελικά σημαίνει ρωσική νίκη;
Μπορεί να σας συγχωρέσουν όμως που δεν συμβαδίζετε με την αμφιταλαντευόμενη και ασυνεπή πολιτική του Βερολίνου. Ούτε οι περισσότεροι Γερμανοί δεν μπορούν. Από την αρχή, οι Γερμανοί ήταν αρκετά διστακτικοί σχετικά με την υποστήριξη των Ουκρανών με εξοπλισμό και μετρητά. Κάποιοι ίσως θυμούνται το ξεκαρδιστικό πακέτο με κράνη που έστειλε ο Olaf Scholz, προσθέτοντας πως η Γερμανία δε θα στείλει σκληρό στρατιωτικό εξοπλισμό. Αλλά αυτό σύντομα άλλαξε και ο Γερμανός Καγκελάριος του οποίου η σιγανή φωνή παρομοιάστηκε με γιατρό που έφερε άσχημα νέα, άλλαξε τη μελωδία του. Τον Ιούνιο είχε την στιγμή της δόξας του στο γερμανικό κοινοβούλιο ανακοινώνοντας 100 δισεκατομμύρια ευρώ στρατιωτικών δαπανών για την ανανέωση του ερειπωμένου γερμανικού στρατού με νέο κιτ. Η ομιλία, που περιγράφηκε ως «στιγμή Zeítenwende», κατέστρεψε το εσωτερικό και είδε τους βουλευτές να χειροκροτούν τυχαία για να υποστηρίξουν.
Ένας νέος γερμανικός στρατός που είχε ως ειρωνικό τίτλο να «σώσει» την Ευρώπη σημαίνει απαραίτητα περισσότερη στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία; Όχι απαραίτητα. Οι υποσχέσεις για προμήθεια περισσότερων τανκς στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης αφού έστειλαν τα δικά τους στην Ουκρανία δεν υλοποιήθηκαν. Ούτε η υπόσχεση των γερμανικών αρμάτων έχει σταλεί απευθείας στην Ουκρανία. Δεν είναι μόνο ότι το βιομηχανικό στρατιωτικό συγκρότημα στη Γερμανία είναι ανεπαρκώς οργανωμένο –η μία περιοχή όπου η Γερμανία λειτουργεί σαν μεσογειακή χώρα– αλλά υπάρχει ακόμα μεγάλη αναβλητικότητα όσον αφορά την Ουκρανία ως προς τον χρόνο παράδοσης των όπλων και τον τύπο του κιτ έχει δημιουργήσει αιματηρές διαιρέσεις εντός του συνασπισμού.
Το Βερολίνο θέλει η Ουκρανία να κερδίσει τον πόλεμο. Λοιπόν, όχι, στην πραγματικότητα δεν σημαίνει ότι αυτό θα σήμαινε πως η Ρωσία θα χάσει και σίγουρα δεν το θέλει αυτό. Ιδανικά θα προτιμούσε ο πόλεμος να τελείωνε χωρίς καμία πλευρά να έχει οριστικό νικητή ή χαμένο, καθώς έχει σχέση αγάπης/μίσους με τη Ρωσία από τότε που τελείωσαν οι χρυσές μέρες των Σρέντερ-Πούτιν και η Άνγκελα Μέρκελ μπήκε στη σκηνή παίζοντας το ρόλο μιας κουρασμένης αντιπάλου στη Μόσχα. Αυτές τις μέρες πολιτικοί όπως ο Scholz έχουν τόσο μεγάλη επίγνωση της ταπείνωσης της Γερμανίας από τη Ρωσία, καθώς αυτό είναι μέρος του DNA της πολιτικής ελίτ στη Γερμανία. Ωστόσο, γνωρίζει επίσης πως η Ρωσία δεν είναι μακριά, καθώς η Γερμανία πλήττεται μόνο από την Πολωνία. Τις τελευταίες εβδομάδες εμφανίστηκαν ειδήσεις ότι η Γερμανία κρατά ένα πακέτο βοήθειας της ΕΕ στην Ουκρανία και δεν έστειλε το δικό της στρατιωτικό υλικό εκεί, προκαλώντας σημαντική κριτική για το χρονικό σύρσιμο της υπόθεσης. Στο τέλος, ανακοίνωσε ότι οι πύραυλοι αεράμυνας θα σταλούν εκεί, εξηγώντας ότι η Γερμανία δεν θα μπορούσε να στείλει πραγματικά βαρύ εξοπλισμό εκεί, καθώς θα αφήσει χαμηλά τα τρέχοντα επίπεδά της εντός της Γερμανίας. Είναι μια δικαιολογία που έχει εύλογη αξιοπιστία αλλά δεν την αγοράζει κανείς. Η άποψη του ίδιου του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος του Scholz είναι ότι οι ψηφοφόροι του ανησυχούν ότι η ρωσική εκστρατεία στην Ουκρανία θα μπορούσε να στραφεί ειδικά εναντίον της Γερμανίας, που είναι πραγματικά ο κύριος λόγος για τον οποίο δεν θα σταλούν τα μεγάλα όπλα.
Και έτσι ο Scholz βαδίζει σε τεντωμένο σκοινί με την στρατηγική του να στείλει συγκεκριμένο στρατιωτικό υλικό στην Ουκρανία για να μην εξοργίσει τον Πούτιν. Το Βερολίνο θέλει να κάνει μια σημαντική συμβολή, αλλά μια συνεισφορά που αναμειγνύεται στο μείγμα και επομένως περνά απαρατήρητη. Λίγο σαν να τσακώνεσαι με ένα μπιζέλι και ένα σακουλάκι αλεύρι και να περιμένεις να νικήσεις τον νταή της παιδικής χαράς. Μπορεί να τελειώσει μόνο με δάκρυα και λευκά πρόσωπα.
Στο μεταξύ, η υπόλοιπη Ευρώπη σκέφτεται τι κάνει ο Scholz με το ξεφάντωμα των 100 δισεκατομμυρίων ευρώ. Το ζήτημα του τρόπου με τον οποίο οι χώρες της ΕΕ σχηματίζουν έναν στρατό της ΕΕ –όχι απαραίτητα έναν στρατό που διοικείται από τις Βρυξέλλες– έχει επιλυθεί σε κάποιο βαθμό. Η Γερμανία μπορεί κάλλιστα να κοιτάξει τους γείτονές της όπως η Ρουμανία, για παράδειγμα, και να τους ζητήσει να συμμετάσχουν σε αυτήν σε λεγόμενες εκδρομές σε όλο τον κόσμο σε έναν άτυπο συνασπισμό που τα μέσα ενημέρωσης θα αποκαλούν φυσικά «στρατό της ΕΕ».
Αλλά στην πραγματικότητα, η Γερμανία απλώς ενισχύει τον στρατό της για να μην στείλει στην Ουκρανία ή ακόμα και να αναπληρώσει τα αποθέματα όπλων, αλλά περισσότερα για να είναι ισχυρότερη στην πατρίδα. Η κίνηση ήταν επιδέξια και ακούγεται στα αυτιά όλου του συνασπισμού, ακόμη και των Πρασίνων που έχουν ως ιδρυτικό μανιφέστο τους στη δεκαετία του '80 μια δέσμευση κατά του ΝΑΤΟ, αλλά που, κατά ειρωνικό τρόπο, είναι οι πιο επιθετικοί όταν πρόκειται για την Ουκρανία και υποστηρίζουν τον Ζελένσκι. Αυτό είναι το ίδιο κόμμα των Πρασίνων που ήθελε επίσης να διαλύσει εντελώς τον γερμανικό στρατό. Η υπουργός που πιάστηκε να πίνει σαμπάνια δεν πρέπει να ζητήσει συγγνώμη. Η Γερμανία έχει τους πάντες όπου θέλει αυτήν την στιγμή όσον αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία και έτσι αυτό είναι κάτι που πρέπει να γιορτάσουμε – σίγουρα αν ο Πούτιν δεν έχει τους Γερμανούς στα μαλλιά του. Ο υπουργός Οικονομικών είπε ότι η Γερμανία πρέπει τώρα να καταπιεί το πικρό χάπι της ρωσικής εξάρτησης από το πετρέλαιο.
Ακόμη και τις τελευταίες μέρες του πολέμου στο καταφύγιο, οι φίλοι του Χίτλερ έπιναν τα τελευταία μπουκάλια σαμπάνιας. Ίσως οι Γερμανοί να το κάνουν αυτό όταν τελειώσει το νερό και οι διακοπές ρεύματος γίνουν ο κανόνας. Μην αναφέρετε τον πόλεμο.