Απόδοση από Babis Georges Petrakis - Renaud Girard - Le Figaro
Η κινεζική αντίδραση δεν ήταν φυσικά λιγότερο ανεύθυνη. Ο κινεζικός στρατός έκανε στρατιωτικά γυμνάσια με πραγματικά πυρά στο στενό της Φορμόζα, πολλές φορές πολύ πέρα από τη μέση γραμμή μεταξύ της ηπειρωτικής Κίνας και του νησιού. Είναι τα πιο σημαντικά ναυτικά γυμνάσια που η κομμουνιστική Κίνα έχει ποτέ οργανώσει γύρω από την Ταϊβάν. Ασφαλώς τον Νοέμβριο αντίστοιχα με τις αμερικανικές ενδιάμεσες εκλογές θα πραγματοποιηθεί το 20ο Συνέδριο του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος και ο πρόεδρος Σι Τζιπίνγκ σκοπεύοντας να είναι υποψήφιος για τρίτη θητεία θέλει να εμφανίζεται ως ισχυρός άνδρας.
Η απαίτηση για προσάρτηση του νησιού της Ταϊβάν στην ηπειρωτική μητέρα-πατρίδα είναι αναμφίβολα επιθυμία της συντριπτικής πλειοψηφίας των Κινέζων. Τίποτα δεν είναι όμως πιο επικίνδυνο από μια εξωτερική πολιτική που ασκείται για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους.
Τα βασικά κίνητρα της Νάνσι Πελόζι και του Σι Τζινπίνγκ είναι αυτή τη στιγμή η εσωτερική πολιτική. Τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο από μια εξωτερική πολιτική που ασκείται για εσωτερικους πολιτικούς λόγους.
Δεδομένου ότι πολλά πλοία του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού πλέουν στα διεθνή ύδατα σε αυτό το τμήμα της Θάλασσας της Κίνας έχουμε να κάνουμε με μια δυνητικά εκρηκτική κατάσταση. Δεν μπορούμε πλέον να αποκλείσουμε ένα σινοαμερικανικό ναυτικό επεισόδιο, το οποίο θα οδηγούσε γρήγορα σε κλιμάκωση. Και, υπό την πίεση των εθνικιστικών μήντια, στην Κίνα όπως και στις ΗΠΑ, θα μπορούσε να δημιουργηθεί μια κατάσταση που κανείς δεν θα μπορούσε να σταματήσει. Μετά την επίθεση της 28ης Ιουνίου 1914 κατά του διαδόχου του θρόνου της Αυστροουγγαρίας, ο βιεννέζικος Τύπος είχε ρίξει πολύ λάδι στη φωτιά χωρίς να υπολογίζει τους κινδύνους που διέτρεχε τότε η ευρωπαϊκή ήπειρος.
Είναι επικίνδυνο για Κινέζους και Αμερικανούς να παίζουν με το status quo της Ταϊβάν. Υπάρχει μια στρατηγική ασάφεια η οποία όμως πρέπει να διατηρηθεί πάση θυσία. Σε πρόσφατο άρθρο του National Interest, ο καθηγητής του Χάρβαρντ Γκράχαμ Άλισον επεσήμανε ότι εάν οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Κίνας συνεχιζαν με τον συνήθη σε αυτές τις περιπτώσεις υπνοβατικό τρόπο θα είχαμε αυτό που ως συνήθως είχαμε πάντα στην ανθρώπινη ιστορία : πόλεμο. Τα σενάρια αποκάλυψης δεν θα ήταν δύσκολο να επαληθευτούν : η Ρωσία θα προσχωρούσε στην Κίνα και, μέσω του παιχνιδιού των συμμαχιών, θα καταλήγαμε σε τι άλλο από έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.
Τα παιγνίδια με την Κίνα είναι πολύ πιο επικίνδυνα από τα παιγνίδια με την Ουκρανία. Όσο φρικτός κι αν είναι, ο πόλεμος στην Ουκρανία παραμένει οριοθετημένος. Οι δυτικές δημοκρατίες ξεκαθάρισαν ότι οι δυνάμεις τους δεν θα εισέλθουν στο έδαφος της Ουκρανίας και ότι δεν θα προμηθεύσουν όπλα που θα μπορούσαν να πλήξουν την Ρωσία στο έδαφος της. Οι Ρώσοι από την μεριά τους έχουν δηλώσει ότι δεν θα χρησιμοποιήσουν τα τακτικά πυρηνικά τους όπλα, επιφυλασσόμενοι για την περίπτωση που απειλούνται τα ζωτικά τους συμφέροντα. Επιπλέον, ο ΟΗΕ κατάφερε να παρέμβει θετικά στη σύγκρουση, όπως φαίνεται από τον διάδρομο των δημητριακών μεταξύ Οδησσού και Βοσπόρου.
Δυστυχώς, τέτοια δείγματα δεν έχουμε επί του παρόντος στην Θάλασσα της Ανατολικής Κίνας. Ο κόσμος έζησε εβδομήντα δύο χρόνια χωρίς άμεση αντιπαράθεση μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Αυτή η ειρήνη που οφείλεται βασικά στην πυρηνική αποτροπή δεν σημαίνει ότι μπορεί να διατηρηθεί με μηχανικό τρόπο.