Gavin O'Reilly - southfront.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Λιγότερο από 72 ώρες αργότερα, όταν μια κατάπαυση του πυρός με τη μεσολάβηση της Αιγύπτου θα τερματίσει τις εχθροπραξίες, 45 Παλαιστίνιοι κείτονταν νεκροί, συμπεριλαμβανομένων 15 παιδιών και 4 γυναικών σε σύγκριση με μηδενικούς ισραηλινούς θανάτους ως αποτέλεσμα των μαχών.
Αυτό που είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί, είναι πως ως απάντηση σε αυτή την άγρια δυσανάλογη χρήση βίας, τόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες όσο και η Βρετανία εξέδωσαν δηλώσεις επαναλαμβάνοντας την άποψή τους ότι το Ισραήλ είχε το δικαίωμα να «αμυνθεί».
Μια προσέγγιση που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την απάντησή τους προς τη Ρωσία για τη λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση του επεκτατισμού του ΝΑΤΟ που απείλησε να τοποθετήσει πυρηνικούς πυραύλους στο κατώφλι της Μόσχας.
Το Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους, ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν ενέκρινε μια ειδική στρατιωτική επιχείρηση στα ανατολικά της γειτονικής Ουκρανίας, προκειμένου να υπερασπιστεί τις ρωσόφωνες μειονότητες και να καταστρέψει κάθε στρατιωτική υποδομή που προοριζόταν να χρησιμοποιηθεί κατά της Μόσχας αν το Κίεβο είχε τελικά προχωρήσει σε γίνει μέλος του ΝΑΤΟ.
Παρά την επικρατούσα αφήγηση των δυτικών μέσων ενημέρωσης για «ρωσική επιθετικότητα» και «απρόκλητη εισβολή» μετά τη ρωσική επέμβαση, ο δρόμος που οδήγησε σε αυτήν εκτείνεται σχεδόν εννέα χρόνια πίσω, με τη Μόσχα να προσπαθεί να επιλύσει την κατάσταση ειρηνικά στην πορεία.
Το Νοέμβριο του 2013, μετά την απόρριψη μιας εμπορικής συμφωνίας της ΕΕ προκειμένου να επιδιώξει στενότερους δεσμούς με τον ανατολικό γείτονά του, ο τότε πρόεδρος της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς θα βρεθεί θύμα μιας επιχείρησης αλλαγής καθεστώτος που ενορχηστρώθηκε από τη CIA και τη MI6, γνωστή ως Euromaidan.
Περιλαμβάνοντας τη χρήση αντιρωσικών ακροδεξιών στοιχείων, η βία που θα σάρωνε το πρώην σοβιετικό κράτος τους επόμενους μήνες, θα είχε τελικά ως αποτέλεσμα την κατά κύριο λόγο ρωσική εθνοτική περιοχή Donbass στην ανατολική Ουκρανία να αποσχιστεί για να σχηματίσει τις ανεξάρτητες Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ.
Και οι δύο περιοχές που έχουν ελάχιστη εναλλακτική, υπόκεινται σε μια εκστρατεία εθνοκάθαρσης από την κυβέρνηση συνασπισμού του Πέτρο Ποροσένκο μετά το πραξικόπημα, στην οποία τα προαναφερθέντα ακροδεξιά στοιχεία έπαιξαν βασικό ρόλο.
Ωστόσο, μια τέτοια κατάσταση θα συνέβαινε πράγματι όταν η νέα κυβέρνηση του Κιέβου, υποστηριζόμενη από τη Δύση, άρχιζε έναν πόλεμο κατά των Δημοκρατιών του Ντονμπάς μετά την ίδρυσή τους τον Απρίλιο του 2014.
Ο πόλεμος του Κιέβου στο Ντονμπάς θα οδηγήσει σε 14.000 θανάτους έως το Σεπτέμβριο του 2021, ένας αριθμός που δόθηκε ελάχιστη προσοχή από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης τα τελευταία οκτώ χρόνια, με τη χρήση νεοναζιστικών παραστρατιωτικών, όπως το τάγμα Azov και ο Δεξιός Τομέας.
Αυτό που θα λάμβανε επίσης ελάχιστη κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης, ήταν οι προσπάθειες της Μόσχας να επιλύσει την κατάσταση ειρηνικά μέσω των Συμφωνιών του Μινσκ – μια λύση ομοσπονδιοποίησης στην οποία το Ντόνετσκ και το Λουχάνσκ θα λάμβαναν έναν βαθμό αυτονομίας, ενώ θα παρέμεναν υπό ουκρανική κυριαρχία.
Με την αποτυχία του Κιέβου να εφαρμόσει τη δική του πλευρά των συμφωνιών, τον αυξανόμενο αριθμό νεκρών στη σύγκρουση του Ντονμπάς και την επακόλουθη αποκάλυψη ότι οι ΗΠΑ παρήγαγαν βιολογικά όπλα στα σύνορα της Ρωσίας, το χέρι της Μόσχας θα εξαναγκαζόταν τελικά το Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους, όταν έγινε ειδική στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία, καθώς η μόνη ρεαλιστική εναλλακτική λύση ήταν ότι οι αμερικανικοί πυρηνικοί πύραυλοι θα τοποθετούνταν τελικά σε απόσταση προσβολής από τη Μόσχα.
Σε αντίθεση με το Ισραήλ, ωστόσο, δεν υπήρξαν διαβεβαιώσεις από δυτικούς αξιωματούχους πως η Ρωσία είχε το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό της.
Αντίθετα, η Μόσχα βρισκόταν υπό την επιβολή κυρώσεων που δεν είχαν παρατηρηθεί από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, με μαζικές απελάσεις Ρώσων διπλωματών από τη Δύση, την απαγόρευση των ρωσικών δικτύων μέσων ενημέρωσης και το μποϊκοτάζ Ρώσων αθλητών από μεγάλα αθλητικά γεγονότα.
Μέτρα που δεν έχουν προταθεί ποτέ να χρησιμοποιηθούν κατά του Ισραήλ για γεγονότα όπως αυτό που συνέβη το περασμένο Σαββατοκύριακο ή για τον πόλεμο του 2014 κατά της Γάζας που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο περισσότερων από 2.000 Παλαιστινίων σε διάστημα επτά εβδομάδων.
Για να καταλάβει κανείς το γιατί, πρέπει να λάβει υπόψη του τους ευρύτερους γεωπολιτικούς παράγοντες που παίζουν στη σχέση της Δύσης τόσο με τη Ρωσία όσο και με το Ισραήλ.
Βασικός σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών από την ίδρυσή τους το 1948, το Ισραήλ έχει διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, ιδιαίτερα μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου – την οποία οι ισραηλινοί πράκτορες πληροφοριών θα επιβεβαίωναν στη συνέχεια σε μια τηλεοπτική συνέντευξη.
Χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα για να ξεκινήσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», η 11η Σεπτεμβρίου θα είχε ως αποτέλεσμα την εισβολή υπό την ηγεσία των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003, κάτι για το οποίο το Ισραήλ είχε ασκήσει αυστηρές πιέσεις, και θα χρησιμοποιηθεί επίσης ως δικαιολογία για την Επιχείρηση αλλαγής καθεστώτος του 2011 με στόχο τη Συρία, στην οποία ισραηλινοί πράκτορες έπαιξαν βασικό ρόλο.
Πράγματι, εδώ αρχίζει να εμφανίζεται μια απόκλιση στη σχέση της Δύσης τόσο με τη Μόσχα όσο και με το Τελ Αβίβ.
Με τη Συρία να είναι βασικός σύμμαχος της Ρωσίας, η Δαμασκός ζήτησε τη βοήθεια της Μόσχας το 2015 προκειμένου να αντιμετωπίσει τους υποστηριζόμενους από τη Δύση τρομοκράτες που είχαν ερημώσει την Αραβική Δημοκρατία τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια.
Το αποτέλεσμα θα ήταν μια ρωσική αεροπορική εκστρατεία που επέτρεψε στο Συριακό Αραβικό Στρατό να ανακαταλάβει τις τεράστιες εκτάσεις της χώρας που είχε περιέλθει υπό τον έλεγχο των τρομοκρατών και επίσης εμπόδισε τη Συρία να υποκύψει στην ίδια μοίρα που συνέβη στη Λιβύη, η οποία υποβλήθηκε σε μια καταστροφική αλλαγή καθεστώτος το 2011.
Αυτός είναι επίσης ο λόγος για τον οποίο η Μόσχα έχει καταδικαστεί από δυτικούς αξιωματούχους επειδή έλαβε μέτρα για να αμυνθεί στρατιωτικά ενάντια σε ένα εχθρικό καθεστώς που επιδιώκει να φιλοξενήσει στρατεύματα και όπλα τα οποία προορίζονται να επιτεθούν στη Ρωσία, ενώ ο βομβαρδισμός των παλαιστινίων παιδιών από το Ισραήλ δικαιολογείται από τους ίδιους αξιωματούχους ως «αυτοάμυνα».