Του Ζαχαρία Μυτιληνιού
Κάνω αυτή την παρατήρηση - επισήμανση προκειμένου να προλάβω τους "ευαισθητούληδες" κατά κύριο λόγο αριστερίζοντες που εάν ήξεραν τι σημαίνει Ισλάμ θα ξεκινούσαν νέο ανταρτοπόλεμο...
Πολλές χώρες είχαν στο παρελθόν ως επίσημο θρήσκευμα το Μωαμεθανισμό - μουσουλμανισμό αν και ήταν κοσμικά κράτη. Να θυμίσω ότι χώρες όπως το Ιράν και το Αφγανιστάν ήταν χώρες καταρχήν μουσουλμανικές, που όμως για πολλούς και διαφόρους λόγους (και πάντα έφταιγαν οι Άγγλοι, οι Αμερικανοί και οι Ρώσοι) οδηγήθηκαν βίαια στον Ισλαμισμό, δηλαδή στην επικράτηση του θρησκευτικού νόμου στην κοινωνική ζωή. Μπορείτε να αναζητήσετε στο διαδίκτυο πολλά άρθρα (αρκετά έχω γράψει και εγώ την εποχή της αραβικής άνοιξης) που δείχνουν πως ήταν Ιράν και Αφγανιστάν πριν 50 χρόνια και θα δείτε ότι μικρές διαφορές είχαν με τη "πολιτισμένη δύση".
Επειδή δε θέλω να σας κουράσω με την ιστορία, προχωρώ αμέσως με τη γειτονική μας χώρα, την Τουρκία.
Η Τουρκία ΔΥΣΤΥΧΩΣ ισλαμοποιείται και ισλαμοποιείται βίαια, όπως ακριβώς έγινε με το Ιράν και το Αφγανιστάν πριν 50 χρόνια. Η πολιτική απόφαση του Προέδρου Ερντογάν να χρησιμοποιήσει το Ισλάμ για να καλύψει κάτω από το χαλί τα χιλιάδες προβλήματα των λανθασμένων πολιτικών που ο ίδιος αποφάσισε, μπορεί να τον βοηθήσουν να είναι ένας ισόβιος ηγέτης με το μανδύα ίσως και του ανώτατου θρησκευτικού ηγέτη, όμως αυτό θα οδηγήσει μαθηματικά στη διάλυση της Τουρκίας.
Όταν έχουμε βίαιη αλλαγή σε ένα κοινωνικό-πολιτικό-θρησκευτικό σύστημα και πόσο μάλλον όταν η αλλαγή αυτή πηγαίνει από το ένα άκρο (κοσμικό κράτος) στο άλλο (θρησκευτικό κράτος) αυτό δε γίνεται έτσι απλά. Θα χυθεί αίμα και θα χυθεί ΠΟΛΥ αίμα στο όνομα αυτής της μετάβασης. Η μετάβαση στο θρησκευτικό κράτος προαπαιτεί την πόλωση και κυρίως το φανατισμό. Ο φανατισμός με τη σειρά του οδηγεί μαθηματικά στον φονταμενταλισμό, τη βία και την τρομοκρατία.
Και η Τουρκία έχει ένα μεγάλο πρόβλημα, την ίδια της την διάρθρωση σε χώρο που από την ίδρυση της ήταν διαιρεμένος σε τρία κομμάτια. Την "προοδευτική δύση" (Κων/πολη και παράλια Μικράς Ασίας), το σχετικά ισορροπημένο κέντρο (κεντρική ενδοχώρα) και την ισλαμοποιημένη - πάμφτωχη ανατολή (όλο το τμήμα ανατολικά της Άγκυρας μέχρι τα σύνολα με το Ιράν και τη Συρία, με εξαίρεση τα κουρδικά χωριά, που επί του παρόντος δε θα ασχοληθούμε μαζί τους).
Η επέκταση του θρησκευτικού κράτους, που κυριαρχεί στην φτωχή ανατολή, που ήδη τείνει να επικρατεί και στην κεντρική ενδοχώρα, άρχισε με τις ευλογίες του Τούρκου Προέδρου να επεκτείνεται και προς τη δύση, τη λεγόμενη Ευρωπαϊκή Τουρκία.
Το ότι οι λεγόμενοι "θρησκευτικοί καθοδηγητές" ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ πλέον βγαίνουν στα ΜΜΕ της Τουρκίας και "συμβουλεύουν" για την ορθή - κατά το Κοράνι - λειτουργία των κοινωνικών κανόνων είναι μόνον η αρχή. Από τη "συμβουλή" για το ύψος της φούστας έως και το πόσο εφαρμοστό μπορεί να είναι ένα παντελόνι ή πόσο από το στέρνο μπορεί να φαίνεται (για το μπούστο ούτε λόγος...) σε μια γυναίκα είναι μόνον η αρχή.
Είναι η ίδια αρχή που έγινε στο Ιράν και το Αφγανιστάν 50 χρόνια πριν. Ακόμα και το γεγονός ότι δεν ασχολούνται με τίποτα άλλο παρά μόνον με την γυναίκα και τις "υποχρεώσεις" της δείχνει ότι η Τουρκία μπαίνει στο δρόμο χωρίς επιστροφή.
Και ο δρόμος αυτός δεν είναι μόνον πρόβλημα για τους ίδιους τους Τούρκους, γιατί όχι μόνον οδηγεί στη φτώχεια, τη μαζική μετανάστευση, τους φυλετικούς πολέμους (και η Τουρκία είναι ένα κράτος με πολυφυλετικά χαρακτηριστικά), αλλά και τις συρράξεις με τις γειτονικές χώρες.