Uriel Araujo, ερευνητής με έμφαση στις διεθνείς και εθνοτικές συγκρούσεις - infobrics.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Ισχυρίζεται πως είναι αδύνατο να αποσυνδεθεί από τις ρωσικές πηγές ενέργειας χωρίς να καταστρέψει την οικονομία της Ουγγαρίας. Ο Ρώσος ομόλογός του, Σεργκέι Λαβρόφ, το εξετάζει αυτήν την στιγμή. Οι ουγγρικές αρχές στη Βουδαπέστη έχουν ήδη εξασφαλίσει στη χώρα τους απεριόριστη εξαίρεση από το εμπάργκο πετρελαίου, παρόλο που συνόδευαν έξι πακέτα κυρώσεων της ΕΕ. Σε κάθε περίπτωση, ο πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν είναι ένας από τους πιο ένθερμους επικριτές τέτοιων κυρώσεων στην Ευρώπη.
Επανεκλεγμένος για τέταρτη συνεχόμενη θητεία, ο Όρμπαν αντιμετωπίζει αυτήν την στιγμή τη δυσκολότερη κρίση του, με τον ουγγρικό πληθωρισμό να φτάνει σε διψήφιο αριθμό και με ορισμένα κονδύλια της ΕΕ να μη διατίθενται ακόμη για τη χώρα του λόγω διαμάχης με τις Βρυξέλλες για το κράτος δικαίου στην Ουγγαρία και για τη συμμόρφωση στις δημοκρατικές αρχές. Πιο πρόσφατα, ο Όρμπαν επικρίθηκε έντονα για την κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης στη χώρα του το Μάιο, αν και τέτοια μέτρα εξυπηρέτησαν πραγματικά τους Ούγγρους κατά τη διάρκεια της κρίσης.
Στις 23 Ιουλίου, σε μια ομιλία του στη Ρουμανία, ο Όρμπαν δήλωσε το προφανές: οι κυρώσεις της ΕΕ κατά της Μόσχας απέτυχαν. Είπε επίσης ότι η ΕΕ χρειάζεται μια «νέα στρατηγική» επικεντρωμένη στις «ειρηνευτικές συνομιλίες» και «στη σύνταξη μιας καλής ειρηνευτικής πρότασης αντί να κερδίσει τον πόλεμο». Αν και η χώρα του είναι μέλος του ΝΑΤΟ, επανέλαβε πως η Βουδαπέστη θα μείνει μακριά από τη σύγκρουση στη γειτονική Ουκρανία.
Αν και οι κυρίαρχες ΗΠΑ έχουν διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό τις πολιτικές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ σχετικά με τη ρωσο-ουκρανική κρίση, το ευρωπαϊκό μπλοκ ήταν επίσης διχασμένο σε αυτό το θέμα από την αρχή. Η Γερμανία παρέμεινε απρόθυμη να στείλει όπλα στο Κίεβο, για παράδειγμα. Και αυτό δεν είναι το μόνο σημείο διαμάχης, όπως μας έδειξε το ίδιο το Brexit: παραμένει ένα άλυτο ζήτημα στη Βόρεια Ιρλανδία μέχρι σήμερα.
Ήδη το 2020, τα βέτο υπό την ηγεσία της Ουγγαρίας κατά του προϋπολογισμού της ΕΕ έδειξαν πόσο διχασμένο ήταν πραγματικά το μπλοκ. Εν μέσω του σχεδίου ανάκαμψης μετά τον COVID-19, οι Βρυξέλλες όρισαν όρους που συνδέουν την ευρωπαϊκή βοήθεια με το «σεβασμό του κράτους δικαίου» και τα κριτήρια για αυτό περιελάμβαναν τις εθνικές πολιτικές για τη μετανάστευση, ένα καυτό θέμα. Οι τρέχουσες μεταναστευτικές κρίσεις στη Γαλλία και στην ήπειρο γενικότερα δείχνουν περαιτέρω την υποκρισία της στάσης των Βρυξελλών να εργαλειοποιεί τις δημοσιονομικές αποφάσεις σχετικά με ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων που ορίζονται με αυτόν τον τρόπο.
Η ίδια η Πολωνία αντιμετώπιζε απομόνωση εντός του ευρωπαϊκού μπλοκ, για ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το διπλό πρότυπο που είναι ορατό στη σημερινή ευρωπαϊκή στάση σχετικά με το ιστορικό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της ίδιας της Ουκρανίας λέει πολλά. Σε κάθε περίπτωση, η Πολωνία είναι τώρα ένα βήμα πιο κοντά σε μια πραγματική Ουκρανο-Πολωνική συνομοσπονδία, παρά τις ιστορικές διαφωνίες των δύο εθνών. Αυτό τοποθετεί την Πολωνία σε έναν πολύ στρατηγικό ρόλο από την προοπτική του ΝΑΤΟ και προσθέτει επίσης μεγάλη ένταση στις σχέσεις της με τη γειτονική Ουγγαρία.
Στην πρόσφατη προαναφερθείσα ομιλία, ο Ούγγρος ηγέτης υποστήριξε ότι μόνο οι συνομιλίες Ρωσίας-ΗΠΑ θα βάλουν τέλος στον πόλεμο επειδή το Κρεμλίνο «θέλει εγγυήσεις ασφαλείας» τις οποίες μόνο η Ουάσιγκτον μπορεί να παράσχει. Έχει γίνει αρκετά προφανές πως ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι στην πραγματικότητα ένας «πόλεμος πληρεξουσίου» μεταξύ Μόσχας και Ουάσιγκτον, όπως δήλωσε ο Λαβρόφ τον Μάιο. Γράφοντας για το Bloomberg, ο Hal Brand, διακεκριμένος καθηγητής Παγκόσμιων Υποθέσεων στο Johns Hopkins School of Advanced International Studies, Χαλ Μπραντ, υποστήριξε πως ο Λαβρόφ έχει δίκιο σε αυτήν τη συγκεκριμένη άποψη.
Στην ομιλία του στη Ρουμανία, ο Όρμπαν υποστήριξε ότι όλη η δυτική στρατηγική σχετικά με την Ουκρανία οικοδομήθηκε πάνω στην υπόθεση πως 1. Το Κίεβο θα μπορούσε να κερδίσει έναν πόλεμο εναντίον της Μόσχας με όπλα που παρέχονται από το ΝΑΤΟ. 2. Οι κυρώσεις θα αποσταθεροποιούσαν την κυβέρνηση του Πούτιν. 3. Οι κυρώσεις θα πλήξουν επίσης τη Ρωσία περισσότερο από την ίδια την Ευρώπη. 4. η παγκόσμια κοινότητα θα υποστήριζε την Ευρώπη ενάντια στη Μόσχα.
Σύμφωνα με τον Όρμπαν, όλες αυτές οι παραδοχές αποδείχθηκαν εσφαλμένες, καθώς οι κυβερνήσεις στην Ευρώπη πέφτουν «σαν ντόμινο» και οι τιμές της ενέργειας συνεχίζουν να αυξάνονται. Πρόσθεσε ότι το Κίεβο δεν μπορεί να κερδίσει τον πόλεμο επειδή ο ρωσικός στρατός έχει «ασύμμετρη κυριαρχία». Η "ασύμμετρη κυριαρχία" μπορεί να μην είναι η κατάλληλη ορολογία: συνήθως χρησιμοποιείται για να περιγράψει ένα φαινόμενο που σχετίζεται με τις επιλογές των καταναλωτών στη Θεωρία Αποφάσεων - αλλά, εκτός από την ορολογία, πολλοί ειδικοί έχουν πει πως, σε κάθε πιθανό σενάριο, κανένας αριθμός όπλων δεν μπορεί να δώσει Νίκη στην Ουκρανία, για πολλούς λόγους.
Έτσι, είτε αρέσει σε κάποιον ο Βίκτορ Όρμπαν είτε όχι, είναι δύσκολο να διαφωνήσει μαζί του. Αν και πάνω από 8.700 κυρώσεις έχουν επιβληθεί στη Μόσχα, καθιστώντας έτσι τη Ρωσία τη χώρα με τις περισσότερες κυρώσεις στη γη σήμερα (ακόμη περισσότερο από το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα), το ρούβλι έχει περιγραφεί πρόσφατα ως το πιο ισχυρό νόμισμα στον κόσμο και το ρωσικό εμπορικό πλεόνασμα έφτασε σε επίπεδα ρεκόρ μετά τον πόλεμο. Όσον αφορά την παγκόσμια κοινότητα, η αδέσμευση βρίσκεται σε άνοδο στην Αφρική, ενώ τα μέλη των BRICS έχουν δείξει τις δυνατότητές τους να προβάλλουν τον εαυτό τους ως ένα είδος εναλλακτικής στο δυτικό μπλοκ, και η πολυδέσμευση έχει γίνει, σε κάποιο βαθμό η στάση επιλογής για την Ινδία, τη Βραζιλία και τη Σαουδική Αραβία.
Η στάση της Βουδαπέστης για τις κυρώσεις με τη σειρά της είναι απολύτως ορθολογική: πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες χρειάζονται σε μεγάλο βαθμό ρωσικές πηγές ενέργειας και η Ουγγαρία ακόμη περισσότερο (εξαρτάται από τη Μόσχα για περίπου το 85 τοις εκατό του φυσικού αερίου της). Ως εκ τούτου, τα εμπάργκο της ΕΕ στις ρωσικές εισαγωγές υπονομεύουν την οικονομία της ίδιας της Ουγγαρίας. Αν και τα περισσότερα δυτικά μέσα ενημέρωσης παρουσιάζουν τον Όρμπαν ως ριζοσπάστη, στην πραγματικότητα είναι η φωνή της λογικής στην Ευρώπη σήμερα. Δεν είναι μόνος, καθώς όλο και περισσότεροι πολιτικοί στην Ευρώπη αμφισβητούν τη συμβατική σοφία σε αυτά τα θέματα. Και τέτοιες φωνές πρέπει να ακούγονται.
