Η Ταϊβάν γνώρισε μια τεράστια οικονομική άνθηση ως αποτέλεσμα της σχέσης της με την ηπειρωτική Κίνα, καθιστώντας την μια από τις πλουσιότερες περιοχές στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού. Το Πεκίνο δεν επέμεινε ποτέ στην πλήρη (επαν)ενσωμάτωση του νησιού στο σύστημα διακυβέρνησής του, προσφέροντας αντ' αυτού ένα καθεστώς που δεν είναι διαφορετικό από αυτό που έχει το Χονγκ Κονγκ (ή το Μακάο) στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Η ιδέα είναι να γίνει η (επαν)ένταξη όσο το δυνατόν πιο ανώδυνη, χωρίς διαταραχές στην καθημερινή ζωή των κατοίκων της Ταϊβάν. Η Κίνα έχει σίγουρα την στρατιωτική ικανότητα να (ξανα)καταλάβει το νησί με τη βία, αλλά για το Πεκίνο, αυτή είναι η απόλυτη έσχατη λύση, που θέλει να αποφύγει.
Ωστόσο, οι πάντα εμπόλεμες ΗΠΑ έχουν άλλα σχέδια. Βλέποντας τα «πλεονεκτήματα» της ουκρανικής κρίσης, η Ουάσιγκτον φαίνεται να είναι αποφασισμένη να πιέσει για άλλη μια σύγκρουση που αλλάζει τον κόσμο, αλλά αυτή τη φορά θα εμπλέκει την Κίνα. Μια τέτοια σύγκρουση δε θα είχε απλώς δυνητικά σοβαρές συνέπειες για την ασφάλεια, αλλά θα ερήμωνε επίσης την παγκόσμια οικονομία. Ωστόσο, οι πολιτικές ελίτ των ΗΠΑ δε θέλουν καν να εξετάσουν μια λύση εκτός κάδρου που θα εκτονώσει την ασταθή κατάσταση.
Κατά τα πρώτα στάδια του (Πρώτου) Ψυχρού Πολέμου, οι ΗΠΑ, οι σύμμαχοί τους και τα περιφερειακά κράτη-πελάτες είχαν μια αποφασιστικά αντι-κινεζική στάση. Εκείνη την εποχή, το Πεκίνο δεν μπόρεσε να ξεκινήσει μια επιχείρηση μεγάλης κλίμακας για (επανα)κατάληψη του νησιού, καθώς είχε εδραιώσει την ειρήνη στη χώρα μόλις το 1949, πάνω από μια δεκαετία μετά την ιαπωνική εισβολή και αργότερα τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των κομμουνιστών και εθνικιστικών δυνάμεων. Μέχρι τη δεκαετία του 1970, υπήρξε μια τήξη στις σχέσεις ΗΠΑ-Κίνας, με την κυβέρνηση Νίξον να επιδιώκει να δημιουργήσει στενότερους δεσμούς για να αντιμετωπίσει την τότε ασυναγώνιστη και συνεχώς αυξανόμενη ισχύ της ΕΣΣΔ. Η κυβέρνηση στο Πεκίνο αναγνωρίστηκε τελικά ως η μόνη νόμιμη, παγώνοντας ουσιαστικά το ζήτημα της Ταϊβάν, καθώς οι ίδιες οι ΗΠΑ άρχισαν επίσημα να τηρούν την πολιτική της «Μίας Κίνας» από τότε.
Μετά το τέλος του (Πρώτου) Ψυχρού Πολέμου, οι ΗΠΑ άλλαξαν στάση. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, η Ταϊβάν έγινε για άλλη μια φορά σημείο διαμάχης. Με μια σχετικά σύντομη στρατηγική παύση στις αρχές της δεκαετίας του 2000, καθώς οι ΗΠΑ ήταν απασχολημένες με τη λεηλασία και την καταστροφή του κόσμου αλλού, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή, η Ταϊβάν έγινε όλο και πιο σημαντική στα τέλη της δεκαετίας του 2010. Τα πολεμικά πλοία του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ (ξανα)ξεκίνησαν τη συχνότερη διέλευση τους μέσω του στενού της Ταϊβάν, πλέοντας από την Ανατολή στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας πολλές φορές το χρόνο, με μέσο όρο τουλάχιστον ένα ταξίδι το μήνα από το 2020. Μέχρι στιγμής, το 2022, έχει πραγματοποιήσει τουλάχιστον πέντε διελεύσεις, σύμφωνα με στοιχεία που συγκέντρωσε το Bloomberg. Οι ΗΠΑ επιμένουν πως αυτό είναι σύμφωνο με το διεθνές δίκαιο.
«Το Στενό της Ταϊβάν είναι μια διεθνής πλωτή οδός όπου η ελευθερία της ναυσιπλοΐας και της υπερπτήσεως είναι εγγυημένη βάσει του διεθνούς δικαίου», δήλωσε ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Νεντ Πράις σε ένα e-mail. «Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα συνεχίσουν να πετούν, να πλέουν και να επιχειρούν όπου το διεθνές δίκαιο επιτρέπει, και αυτό περιλαμβάνει τη διέλευση μέσω του στενού της Ταϊβάν».
Αν και είναι αλήθεια ότι η πλεύση μέσω του στενού της Ταϊβάν δεν παραβιάζει τεχνικά το διεθνές δίκαιο, δημιουργεί περιττές εντάσεις, καθώς η πλωτή οδός δεν είναι κρίσιμης στρατηγικής σημασίας για τις ΗΠΑ, αλλά σίγουρα είναι για την Κίνα. Εκτός από τις εισβολές του αμερικανικού ναυτικού στη σφαίρα επιρροής της Κίνας, τόσο στην Ανατολική όσο και στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, η Ουάσιγκτον DC εξοπλίζει επίσης ενεργά την κυβέρνηση στην Ταϊπέι. Αυτό αποτελεί έναν άμεσο και ξεκάθαρο κίνδυνο για τα κινεζικά στρατεύματα ακριβώς απέναντι από τα Στενά. Και ενώ ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός ξεπερνά κατά πολύ τις δυνάμεις του νησιού, οι παραδόσεις όπλων των ΗΠΑ στην Ταϊπέι υπονομεύουν άμεσα τις προσπάθειες της Κίνας να επιλύσει ειρηνικά το ζήτημα της Ταϊβάν.
Ο στρατηγικός στόχος των ΗΠΑ είναι να περιορίσουν και να υπονομεύσουν την ισχύ και την επιρροή της Κίνας στην περιοχή. Με την Ταϊβάν να βρίσκεται στην σταθερή λαβή της πολιτικής Δύσης, ιδιαίτερα των ΗΠΑ, η προβολή ισχύος της Κίνας παραμένει σε μεγάλο βαθμό περιορισμένη στις παράκτιες περιοχές, ενώ η Ουάσιγκτον συνεχίζει να διατηρεί τον απαράμιλλο έλεγχό της στο μεγαλύτερο μέρος της περιοχής Ασίας-Ειρηνικού. Η Κίνα, η οποία έχει ναυπηγήσει ένα από τα μεγαλύτερα και πιο ισχυρά ναυτικά στον κόσμο, γίνεται πιο δυναμική και αποφασισμένη να απωθήσει την εμπόλεμη δύναμη σε παρακμή μακριά από τις ακτές της.
Βλέποντας τι συμβαίνει σε όλο τον κόσμο, όπως στην Ουκρανία τα τελευταία χρόνια, αλλά ειδικά τους τελευταίους 4 μήνες, η Κίνα έχει πλήρη επίγνωση της κακοήθους επιρροής των ΗΠΑ, οι οποίες θυσιάζουν πλέον ουσιαστικά το ένα κράτος-πελάτη μετά το άλλο για να διατηρήσουν τα γεωπολιτικά απασχολημένοι τους ομότιμους αντιπάλους τους, ενώ προσπαθούν να επιλύσουν πολλά εσωτερικά ζητήματα και να αποτρέψουν ή τουλάχιστον να επιβραδύνουν την αδιάκοπη πτώση τους.