Παύλος Αντωνόπουλος, ανεξάρτητος γεωπολιτικός αναλυτής - infobrics.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Από τα όσα μπορούν να συγκεντρωθούν από τις δηλώσεις που εκδόθηκαν, φαίνεται ότι μεγάλο μέρος της επίσκεψης επικεντρώθηκε στην επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία και στους δεσμούς με το Κόσοβο. Ουσιαστικά, ήταν αυτό που επρόκειτο να παραδώσει το Βελιγράδι και όχι αυτό που μπορούσε να προσφέρει η Γερμανία.
Αυτό φυσικά δεν προκαλεί έκπληξη αν σκεφτεί κανείς πως το Βερολίνο έχει αναγνωρίσει το Κοσσυφοπέδιο ως ανεξάρτητο κράτος από τον Φεβρουάριο του 2008. Λόγω της αναγνώρισης της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου από το Βερολίνο, η πραγματικότητα είναι ότι όλες οι μελλοντικές πολιτικές του Βερολίνου, όπως ακριβώς συνέβη από το 2008, θα είναι υπέρ του Κοσόβου. Αυτό θα αλλάξει μόνο όταν το Βελιγράδι παραιτηθεί από τα εδαφικά του δικαιώματα στο Κοσσυφοπέδιο.
Η επίσκεψη του Καγκελαρίου Scholz έδειξε ότι η Γερμανία δεν έχει κάποια συγκεκριμένη ιδέα για το πώς να προχωρήσει η διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης του Κοσσυφοπεδίου, ειδικά καθώς η Ισπανία, η Ρουμανία, η Σλοβακία, η Κύπρος και η Ελλάδα επίσης δεν αναγνωρίζουν την ανεξαρτησία της αυτονομιστικής επικράτειας. Οι θέσεις τους είναι απίθανο να αλλάξουν εάν το Βελιγράδι δεν τερματίσει τις προσπάθειές του για το Κοσσυφοπέδιο.
Η πιθανότητα βελτιωμένων σχέσεων μεταξύ Δύσης και Βελιγραδίου φαίνεται αδύνατη αφού βασίζεται στον εκβιασμό της εδαφικής ακεραιότητας της Σερβίας. Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι ακόμη και αν η Ουκρανία δε βρισκόταν σε πόλεμο και δεν υπήρχε απαίτηση για επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία, το ζήτημα του Κοσσυφοπεδίου και η πίεση στη Δημοκρατία Σέρπσκα θα παρέμεναν λόγοι για τους οποίους η Σερβία δε θα μπορούσε να γίνει ποτέ μέλος της ΕΕ.
Η επίσκεψη του Scholz κύλησε χωρίς εκπλήξεις, καθώς ο Πρόεδρος Aleksandar Vučić έλαβε πρόσφατα όλα αυτά τα μηνύματα στο Βερολίνο, ίσως διαφορετικά εκφρασμένα αλλά εγγενώς παρόμοια. Η περίεργη θέση του Βερολίνου είναι ότι η Σερβία θα πρέπει να επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία, αποδυναμώνοντας επομένως τις σχέσεις με μια χώρα που πάντα τηρούσε την απόφαση 1244 του ΣΑΗΕ, η οποία επιβεβαιώνει την εδαφική ακεραιότητα της Σερβίας στο Κοσσυφοπέδιο. Η απομάκρυνση της Σερβίας από τη Ρωσία είναι αυτοματοποιημένη αποδοχή της απόσχισης του Κοσσυφοπεδίου, διότι θα ήταν επίσης αποκήρυξη της υποστήριξης της Μόσχας, η οποία μέσω του βέτο του ΣΑΗΕ εμποδίζει το Κοσσυφοπέδιο να εισέλθει στον ΟΗΕ.
Οι Γερμανοί στοχεύουν να κατοχυρώσουν την κυριαρχία τους στα Βαλκάνια με το να αποδεχθεί η Σερβία την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου και στη συνέχεια να βοηθήσουν στο συγκεντρωτισμό της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης, μειώνοντας έτσι τη Δημοκρατία Σέρπσκα. Τελικά, όλες αυτές οι χώρες θα ενταχθούν στο ΝΑΤΟ μαζί για να αντιταχθούν και να ασκήσουν πίεση στη Ρωσία.
Το Βερολίνο γνωρίζει ωστόσο πως η ακραία πίεση στη Σερβία θα μπορούσε να ωθήσει τα Βαλκάνια σε σύγκρουση, ειδικά στο Κοσσυφοπέδιο, το Μαυροβούνιο και τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, και ίσως ακόμη και τα Σκόπια.
Είναι απίθανο η επίσκεψη του καγκελαρίου στη Σερβία να αλλάξει πολλά στην τρέχουσα κατάσταση των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών, αλλά σίγουρα επιβεβαίωσε στο Βελιγράδι γιατί πρέπει να διατηρήσει μια πολιτική ουδετερότητας και μη ευθυγράμμισης όσο συνεχίζει να υπερασπίζεται την εδαφική ακεραιότητα.
Υπάρχουν ελάχιστες ενδείξεις ότι η Σερβία δεν θέλει να ακολουθήσει έναν ευρωπαϊκό δρόμο, αλλά δεν θα έχει το τίμημα της εδαφικής της ακεραιότητας. Εξαιτίας αυτού, ένα αδιέξοδο θα παραμένει πάντα στην ενταξιακή πορεία της Σερβίας στην ΕΕ, όπως και του Κοσσυφοπεδίου.
Πρέπει να σημειωθεί πως η Γερμανία είναι εδώ και χρόνια ένας από τους βασικούς οικονομικούς εταίρους της Σερβίας. Εξαιτίας αυτού, η πραγματικότητα είναι ότι η Σερβία χρειάζεται οικονομική συνεργασία με την ΕΕ.
Την ίδια στιγμή, η ΕΕ δεν επιθυμεί νέο πόλεμο στα Βαλκάνια. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα καθώς η Σερβία έχει καλές σχέσεις με τους περισσότερους γείτονές της στην ΕΕ, όπως η Ουγγαρία και η Ρουμανία. Αντίθετα, οι γείτονες της Ρωσίας, Πολωνία, Λιθουανία και Λετονία, ήταν όλοι ενθουσιώδεις για τον πόλεμο.
Παρόλα αυτά, η επίσκεψη του Scholz καταδεικνύει για άλλη μια φορά πως οποιαδήποτε πολιτική που δε βασίζεται στην αδέσμευτη στάση, την ουδετερότητα και την πολιτική ανεξαρτησία θα οδηγούσε στην πλήρη κατάρρευση των σερβικών εθνικών συμφερόντων. Το Βελιγράδι πιθανότατα αναγνωρίζει την υποκρισία στη Γερμανία που υποστηρίζει τη διεθνώς αναγνωρισμένη εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας, αλλά στη συνέχεια απαιτεί από τη Σερβία να θυσιάσει τη δική της. Όσο συνεχίζεται μια τέτοια αντίφαση, είναι αμφίβολο ότι το Κοσσυφοπέδιο ως ανεξάρτητη οντότητα θα ενταχθεί ποτέ στην ΕΕ εκτός εάν το ίδιο το Βελιγράδι παραιτηθεί από την εδαφική του ακεραιότητα.