Από: philenews.com - Άριστος Μιχαηλίδης
Αλλά, μάλλον, δεν τα βλέπουμε σωστά τα πράματα. Μας έκανε την υπόδειξη ένας κορυφαίος αρθρογράφος δεξιάς εφημερίδας, Συναγερμικής (όχι αριστερής, που καθηκόντως ήθελε να υποστηρίξει τον Μαυρογιάννη), που αποκάλυψε και πόσο απλοϊκά πρέπει να τα βλέπουμε για να παριστάνουμε τους ρεαλιστές και να έχουμε και το κεφάλι μας ήσυχο. Ενοχλήθηκε για τις επικρίσεις που δέχτηκε η πρόταση Μαυρογιάννη κι έκανε το φυσικό αέριο… σαπιμένες πατάτες. «Δηλαδή, εάν πριν από τη λύση του Κυπριακού, η Τουρκία χρειάζεται πατάτες που η Κύπρος τις διαθέτει, να μην της πουλήσουμε, αν δεν λυθεί πρώτα το Κυπριακό;», ρωτούσε, κυπριοποιώντας άγαρμπα τη διαλεκτική του Σωκράτη. «Αν η Τουρκία δεχτεί "από τώρα" να εισαγάγει κυπριακές πατάτες, εμείς θα τις αφήσουμε στις αποθήκες να σαπίσουν;» Ε, μα είναι δυνατό να τις αφήσουμε να σαπίσουν; Τι σημασία έχει αν μιλάμε για τη χώρα που κατέχει τη μισή πατρίδα μας και απειλεί να την καταβροχθίσει όλη;
Είναι γεγονός ότι δεν θα περνούσε από το λίγο μυαλό μας το ενδεχόμενο να αντικρίζαμε το πρόβλημα της κατοχής με τόσο απλουστευμένη λογική. Έτσι, πράγματι, μπορεί να λυθούν όλα. Με το παράδειγμα της σάπιας πατάτας και της εμπορικής συναλλαγής φυσικού αερίου και άλλων προϊόντων, τα οποία θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια σχέση εξάρτησης της Τουρκίας από την Κυπριακή Δημοκρατία. Φαντάσου, (μόνο φαντασία χρειάζεται), να πουλούσαμε πατάτες στην Τουρκία «από τώρα» και να εθιστούν τόσο πολύ οι Τούρκοι με τις πατάτες μας, που να αποκτούσαμε πλεονέκτημα. Θα μπορούσαμε να τους εκβιάσουμε κιόλας. Λύστε το Κυπριακό αλλιώς θα σας κόψουμε τις πατάτες και θα τραβάτε τα μαλλιά σας. Να το κάνουμε και με άλλα προϊόντα. Να τους πουλούμε παπουτσόσυκα, καρπούζια, αγγουράκια, χαλλούμια, λουκάνικα, κι άμα αναπτυχθεί τόσο πολύ το εμπόριο θα τους έχουμε στο χέρι. Φυσικά, ο αρθρογράφος δεν θέλει να τους έχουμε στο χέρι, απλώς σκέφτεται να μη μείνουν οι πατάτες μας στις αποθήκες να σαπίσουν. Αλλά, η πρόταση Μαυρογιάννη, που δεν είναι αρθρογράφος αλλά υποψήφιος Πρόεδρος και εννιά χρόνια διαπραγματευτής, περιέχει και αυτό το στοιχείο. Της εξάρτησης, δηλαδή, που θα δημιουργηθεί άμα αρχίσουμε να τους πουλούμε φυσικό αέριο.
Εκεί που νομίζαμε, λοιπόν, ότι δεν χρειαζόταν να δοθεί και ιδιαίτερη σημασία στην πρόταση του υποψήφιου -είπε μια κουβέντα ο άνθρωπος, ας του δώσουμε λίγο χρόνο να μπει στο γήπεδο- τελικά υπάρχει ολόκληρη φιλοσοφία πίσω από αυτό. Και δεν είναι της Αριστεράς ειδικά. Ο αρθρογράφος της Δεξιάς με τις πατάτες, έδειξε την έκταση του φαινομένου. Είναι η ίδια φιλοσοφία της Καίτης Κληρίδη, που αρθρογραφούσε για να μας πείσει ότι αντί να βλέπουμε την Τουρκία σαν εχθρική χωρά, να τη βλέπαμε σαν συνεργάτιδα και σύμμαχο και να της προτείνουμε συνδιαχείριση και συνεργασία. Ή της Πραξούλλας Αντωνιάδου, που ονειρευόταν έναν υποθαλάσσιο αγωγό - γέφυρα μεταξύ Κύπρου - Τουρκίας να πηγαινοέρχονται οι τουρίστες.