 |
| REUTERS/US AIR FORCE |
strategic-culture.org - Martin Jay / Παρουσίαση Freepen.gr
Ενώ τα νέα από την Αμερική είναι ότι ο Τζο Μπάιντεν ζήτησε μια τεράστια στρατιωτική βοήθεια 33 δισεκατομμυρίων δολαρίων στην Ουκρανία που βυθίζεται, θα πρέπει να υπάρξει μια παύση για σκέψη και στις δύο πλευρές της λίμνης. Είναι αυτή μια στρατηγική νίκης στην Ουκρανία; Είναι πραγματικά τόσο απλό το πεδίο της μάχης που το μόνο που έχει να κάνει είναι να ανατρέψει την ισορροπία του στρατιωτικού υλικού υπέρ της κυβέρνησης Ζελένσκι για να νικήσει τους Ρώσους; Αν δούμε τις δηλώσεις που συνεχίζουν να δημοσιεύονται ευσυνείδητα από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης σχετικά με τις εκκλήσεις του Ζελένσκι προς τα δυτικά, φαίνεται πως τα αιτήματά του δεν ανταποκρίνονται σε αυτά που προσφέρονται, κάτι που θα πυροδοτήσει μια συζήτηση στα δυτικά μέσα ενημέρωσης και θέτει μερικά αρκετά βασικά ερωτήματα. Καθώς οι ουκρανικές δυνάμεις μειώνονται σιγά-σιγά, η τρέχουσα στρατηγική αποστολής περισσότερου εξοπλισμού δεν έχει στην πραγματικότητα γυρίσει μπούμερανγκ εναντίον αυτών που τον στέλνουν;
Σκεφτείτε αυτήν την στρατιωτική στρατηγική για λίγο. Εάν ο ουκρανικός στρατός συρρικνώνεται κάθε μέρα μετά τις αιματηρές μάχες στο Ντονμπάς, όπου η Ρωσία είναι σίγουρα έτοιμη να πάρει τον έλεγχο και σε άλλα μέρη όπως η Μαριούπολη όπου ακόμη και οι σκληροπυρηνικοί Ουκρανοί κομάντος δέχονται την ήττα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθώς τους τελειώνουν τα τρόφιμα και τα πυρομαχικά, τότε πώς βοηθάει τους Ουκρανούς να νικήσουν η αποστολή ακόμη περισσότερου στρατιωτικού υλικού στο Κίεβο;
Βοηθάει αν καταλαβαίνετε τη διαφθορά – και η Ουκρανία ήταν και θα είναι πάντα πρωταθλητής σε αυτό – και πώς η δωροδοκία δεκαπλασιάζεται στον πόλεμο. Βοηθάει επίσης αν έχετε βρεθεί σε εμπόλεμες ζώνες και έχετε δει τι συμβαίνει όταν οι στρατοί ηττούνται. Ας δούμε τις πραγματικότητες του τι μπορεί να συμβεί αν, ας πούμε, 100 τεθωρακισμένα προσωπικά αεροπλάνα σταλούν από το Ηνωμένο Βασίλειο εκεί. Ή ακόμα και αντιαρματικά όπλα με τα οποία έχουν εμμονή οι περισσότερες δυτικές χώρες. Εδώ είναι το πρόβλημα. Από 100 τεθωρακισμένα οχήματα, μια συντηρητική εκτίμηση για το τι συμβαίνει με αυτά τα οχήματα είναι ότι τα μισά από αυτά καταλήγουν στους Ρώσους. Αν χαθεί ακόμη και το 25 τοις εκατό όταν οι ρωσικές δυνάμεις νικήσουν τους Ουκρανούς και τους καταλάβουν, αυτό θα ήταν ένα αποδεκτό τίμημα, θα υποστήριζαν πολλοί. Αλλά πρέπει να καταλάβουμε πως ένα άλλο 25 τοις εκατό –τουλάχιστον– θα πουληθεί σε Ρώσους και άλλους επιχειρηματίες από διεφθαρμένους Ουκρανούς αξιωματούχους που πρέπει να τροφοδοτήσουν το δικό τους πολιτικό δίκτυο υποστηρικτών και πολιτοφυλακών. Άρα τα 100 οχήματα, πώς μπορεί να βοηθήσουν αν τα 50 καταλήξουν στους Ρώσους ενώ τα υπόλοιπα 50 αφεθούν στην τύχη τους; Αυτό δεν ακούγεται σαν αυτοκαταστροφική προφητεία; Και αυτό είναι σε μια καλή μέρα.
Μια άλλη άποψη μπορεί να υποστηρίξει ότι περισσότερα από τα μισά θα καταλήξουν να αιχμαλωτιστούν από το ρωσικό στρατό, ο οποίος στη συνέχεια θα τα χρησιμοποιήσει για να βοηθήσει τα στρατεύματά του να χτυπήσουν τους Ουκρανούς με το κιτ που αρχικά είχαν δώσει οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους.
Αυτό, με λίγα λόγια, είναι το πρόβλημα με τη χρηματοδότηση ενός πολέμου μόνο από υλικό και όχι με την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων. Αυτό που χρειάζονται οι Ουκρανοί είναι αυτή η κρίσιμη αεροπορική υποστήριξη που είχαν οι ίδιοι οι Ρώσοι στη Συρία, η οποία υποστήριξε τα στρατεύματά τους στο έδαφος. Όσο υλικό κι αν στείλουμε στην Ουκρανία, δεν μπορούμε να νικήσουμε τους Ρώσους. Δε μαθαίνουμε από τα βιβλία της ιστορίας για το πώς οι υπερδυνάμεις ηττήθηκαν, μεταξύ άλλων, από τον τεράστιο αριθμό των στρατευμάτων που πολεμούν.
Οι Βιετκόνγκ το γνώριζαν από την αρχή κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, όταν έπρεπε να πολεμήσουν με αμερικανικά στρατεύματα που είχαν ακόμη και ανώτερη αεροπορική δύναμη. Είχαν την αποφασιστικότητα. Και είχαν τους αριθμούς. Στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι σύμμαχοι νίκησαν τους Γερμανούς επειδή είχαν τους αριθμούς. Ο τεράστιος όγκος των συμμαχικών στρατευμάτων και αρμάτων μάχης τελικά ξεπέρασε πολύ ανώτερα γερμανικά τανκς και γενναίους αξιωματικούς της Βέρμαχτ που έδωσαν μια απίστευτη μάχη ενάντια σε όλες τις πιθανότητες. Τα αμερικανικά τανκς Sherman ήταν πιο αργά, λιγότερο αποτελεσματικά και ανατινάχτηκαν σαν βόμβα βενζίνης όταν χτυπήθηκαν σχεδόν οπουδήποτε από τα ανώτερα Panzer, τόσο πολύ που οι Γερμανοί αξιωματικοί τα ονόμασαν «Ronson» που πήρε το όνομά του από τον βρετανικό αναπτήρα. Ακόμη και τα περίφημα αντιαρματικά όπλα που σχεδίασε ο Χίτλερ για να τα χειρίζονται πολίτες – Panzerfausts – ακόμη και σε καλούς αριθμούς στο Βερολίνο δεν μπόρεσαν να νικήσουν τα σοβιετικά τανκς που κατέλαβαν την πρωτεύουσα αρκετά γρήγορα.
Στην Ουκρανία, οι νικητές θα είναι αυτοί που μπορούν να καταλάβουν και να ελέγξουν τμήματα της χώρας για το μεγαλύτερο πόλεμο. Εάν συνεχίσουμε να στέλνουμε όπλα, αλλά όχι στρατιώτες, τότε είναι απλώς μια μαθηματική εξίσωση που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε για να δούμε ότι η Ρωσία θα βγει νικήτρια, ακόμα κι αν ο πόλεμος συνεχιστεί για χρόνια, κάτι που ούτως ή άλλως θέλουν και οι δύο πλευρές. Το να συνεχίσει να στέλνει στρατιωτικό κιτ αλλά όχι τους στρατιώτες να το χειριστούν είναι μια εκπληκτική διαφήμιση για μια αποτυχημένη πολιτική που πρέπει να ευχαριστήσει τον Πούτιν, ο οποίος, όπως ο Μπάιντεν και ο Μπόρις, σκέφτεται επίσης μακροπρόθεσμα και πιστεύει πως η Δύση δεν μπορεί να διατηρήσει την στρατηγική της να σπρώχνει δισεκατομμύρια λίρες ή δολάρια από τα χρήματα των φορολογουμένων σε έναν πόλεμο φθοράς χωρίς κανένα σημάδι νίκης.
Η Δύση πιστεύει επίσης, εξίσου, ότι ο Πούτιν δεν μπορεί να αντέξει τον όγκο του στρατιωτικού υλικού που χρειάζεται, το οποίο θα μπορούσε να είναι μια λανθασμένη στρατηγική εάν τα τανκς, τα οχήματα και οι πύραυλοι που στέλνουν το Ηνωμένο Βασίλειο και οι ΗΠΑ καταλήγουν απλώς στα χέρια του Πούτιν. Με την πρόσφατη είδηση πως ορισμένες χώρες της ΕΕ είναι πρόθυμες να πληρώσουν για το φυσικό αέριο σε ρούβλια, ο Πούτιν μπορεί κάλλιστα να σχεδιάσει ότι μπορεί να παίξει ένα πολύ μεγαλύτερο παιχνίδι στην Ουκρανία από το ΝΑΤΟ.
Δυστυχώς, αυτού του είδους η σκέψη μας οδηγεί σε ένα ακόμα πιο τρομακτικό μέρος. Καθώς ο Μπάιντεν ζητά από το Κογκρέσο να υποστηρίξει ένα πακέτο βοήθειας που δεν έχει παρουσιαστεί, το οποίο είναι το ήμισυ του συνολικού ετήσιου στρατιωτικού προϋπολογισμού της Ρωσίας, οι δυτικοί ηγέτες όπως ο Μπόρις, ο Μπάιντεν, ο Μακρόν και ο Σολτς θα δυσκολευτούν σύντομα να εξηγήσουν πώς, στις πιο δύσκολες οικονομικές περιόδους όπου οι φτωχότεροι αντιμετωπίζουν αύξηση στα καύσιμα, κόστη και νέους φόρους, τα χρήματά τους διοχετεύονται σε έναν πόλεμο που φαίνεται να μην έχει τέλος, καθώς όλες οι πλευρές είναι προσηλωμένες σε ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο.
Η απάντησή τους, αφού φαίνεται ότι οι αποστολές στρατιωτικής βοήθειας φαίνεται να βοηθούν ακόμη και τη Ρωσία, θα είναι ότι έχουν τη λύση. Θα παραδεχτούν σε ένα Mea Culpa και ότι η παρούσα στρατηγική αποστολής του υλικού στην Ουκρανία είναι εσφαλμένη. Πρέπει να στείλουμε και δικούς μας στρατιώτες για να το προστατεύσουμε, θα ισχυριστούν. Μπορεί να ξεκινήσει, όπως έγινε στη Συρία, με μερικούς Βρετανούς και Αμερικανούς στρατιώτες των ειδικών δυνάμεων που στάλθηκαν εκεί για να εκπαιδεύσουν Ουκρανούς στρατιώτες πώς να χρησιμοποιούν το κιτ, αλλά θα μπορούσε να διογκωθεί. Δυστυχώς, κατά την άποψή μου, αυτό είναι αναπόφευκτο καθώς η Αμερική βρίσκεται σε ολισθηρή κατηφόρα με την εκστρατεία της στην Ουκρανία, η οποία μπορεί να εντοπιστεί με βάση τουλάχιστον 8 χρόνια και στην πραγματικότητα έχει να κάνει με την προσπάθεια να ανατρέψει τον Πούτιν. Πράγματι, ορισμένοι αναλυτές πιστεύουν ακόμη και ότι η στρατηγική ήταν να δημιουργηθεί ένας πόλεμος αντιπροσώπων στην Ουκρανία και να προσελκύσει τον Πούτιν για αυτούς ακριβώς τους σκοπούς. Η πρόσφατη ανακοίνωση του Μπόρις Τζόνσον πως 7.000 Βρετανοί στρατιώτες στέλνονται στην περιοχή πρέπει να μας ανησυχήσει. Είναι το πρώτο βήμα μιας εκστρατείας εγκλιματισμού για να συνηθίσει τους πολίτες του στην ιδέα ότι βρετανικά στρατεύματα βρίσκονται εκεί, προτού τελικά σταλούν στην ίδια την Ουκρανία όταν ο Τύπος στραφεί εναντίον του καθώς ο αριθμός των ανθρώπων στο Ηνωμένο Βασίλειο που χάνει τα σπίτια του θα εκτοξεύεται τους επόμενους μήνες. Ομοίως, ο Μπάιντεν προσκολλάται στην ελπίδα μιας νίκης του ΝΑΤΟ εναντίον του Πούτιν για να του δώσει μια δεύτερη θητεία στην εξουσία, αν και παραμένουν πολλά ερωτήματα σχετικά με την κατάσταση της υγείας του.