Η φερόμενη σε αμερικανικό δημοσίευμα ως απόφαση του Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάιντεν, να ζητήσει από το Κογκρέσο την έγκριση πώλησης 40 μαχητικών τύπου F-16V στην Τουρκία, μόνο έκπληξη δεν θα πρέπει να προκαλεί. Υπό την έννοια ότι ήταν αναμενόμενη, αργά η γρήγορα. Ασχέτως της τελικής έκβασης λόγω της οργανωμένης αντίδρασης Αμερικανών νομοθετών. Η Τουρκία ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα επιχειρούσε την εν λόγω αγορά για πολλούς λόγους. Για τους ίδιους λόγους οι ΗΠΑ ήταν λογικό να την εξετάσουν και να θεωρείται δεδομένη η προδιάθεση να την αποδεχθούν.
Από: defence-point.gr - Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη
Η ελληνική πλευρά το γνώριζε αυτό και όφειλε να είναι προετοιμασμένη. Έπρεπε να διορθώσει έγκαιρα το πρώτο σημαντικό σφάλμα που διέπραξε, μέσω της απόφασης της προηγούμενης ελληνικής κυβέρνησης να εκσυγχρονίσει μόνο τα 84 F-16C/D Block 52+ και Block 52+ Advanced στο επίπεδο Viper (Block 72) και να μην συμπεριλάβει στο ίδιο πρόγραμμα και τα παλαιότερα F-16C/D Block 50.
Οι ΗΠΑ είχαν εγκρίνει τον εκσυγχρονισμό 123 μαχητικών F-16 της Πολεμικής Αεροπορίας, με υπολογιζόμενο κόστος 2,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Επικαλούμενη περιορισμούς κόστους η Ελλάδα τελικά επέλεξε τον εκσυγχρονισμό των 84 μόνο (σήμερα 83) Block 52+ και Block 52+ Advanced, έναντι 1,53 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Αποτέλεσμα είναι σήμερα να κινδυνεύει να βρεθεί, για άλλη μία φορά, πίσω από τις εξελίξεις.
Επενδύοντας 900 εκατομμύρια δολάρια παραπάνω, σήμερα θα βρισκόταν ένα βήμα μπροστά από την Τουρκία και την ΤΗΚ. Θα μπορούσε να διορθώσει αυτό το λάθος επενδύοντας το ίδιο κατά προσέγγιση ποσό για τον εκσυγχρονισμό των F-16C/D Block 30 και Block 50. Και πάλι δεν το έπραξε. Δεν είναι η πρώτη φορά που υιοθετείται η φιλοσοφία του ημίμετρου και δυστυχώς από ότι όλα δείχνουν δεν θα είναι και η τελευταία.
Το ίδιο ακριβώς ατόπημα είχε γίνει και πριν από 20 περίπου χρόνια, όταν η ελληνική πλευρά αρνήθηκε πεισματικά, ενώ υπήρχαν τα χρονικά και τα οικονομικά περιθώρια, τον εκσυγχρονισμό του συνόλου των Mirage 2000EGM/BGM στο επίπεδο -5Μκ.2. Μία επιλογή που η Ελλάδα και η Πολεμική Αεροπορία πλήρωσε και εξακολουθεί να πληρώνει ακριβά.
Συνεχίζοντας λοιπόν στο ίδιο μοτίβο, παρά τους δημοσιονομικούς περιορισμούς που απαγορεύουν την προμήθεια νέων μαχητικών με τους ρυθμούς του παρελθόντος, αντί να διορθώσει το αρχικό λάθος η ελληνική πλευρά το επιδείνωσε, καθυστερώντας επί σειρά ετών τον εκσυγχρονισμό των Block 30 και Block 50 στο, καθόλα αξιοπρεπές επιχειρησιακά, επίπεδο Block 50M. Δίνοντας πολύτιμο χρόνο ανάκαμψης στην τουρκική Αεροπορία (ΤΗΚ).
Σε ό,τι αφορά στο τουρκικό αίτημα προς τις ΗΠΑ, αυτό δεν έχει δει το φως της δημοσιότητας στην επίσημη μορφή του, ώστε να γνωρίζουμε τι ακριβώς περιλαμβάνει από πλευράς εξοπλισμού αποστολής και όπλων. Επίσης, σύμφωνα με τη διευκρίνιση του State Department, όπως προέκυψε από την απάντηση σε ερώτημα του Hellas Journal με αφορμή το δημοσίευμα της Wall Street Journal, αφορούσε τη βολιδοσκόπηση σημαντικών νομοθετών. Η δε αναφορά είναι πολύ γενική, με το «πακέτο» να μην παραπέμπει καν στην αναβάθμιση στο επίπεδο Block 70/72.
Αυτό όμως δεν αποτελεί επ’ ουδενί δικαιολογία εφησυχασμού για την ελληνική πλευρά, η οποία θα πρέπει να αντιμετωπίζει τις καθυστερήσεις στις εγκρίσεις των τουρκικών αιτημάτων όχι ως αγορά χρόνου εξοπλιστικής απραξίας, αλλά ως ευκαιρία απόκτησης σαφούς προβαδίσματος. Διότι αυτό θα διασφαλίσει το ζητούμενο. Την αποτροπή, δηλαδή την ειρήνη. Αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθεί. Ή το καταλαβαίνει κάποιος ή όχι.
Λογικά το ραντάρ των τουρκικών μαχητικών θα είναι τελικά το AN/APG-83. To σύστημα της Northrop Grumman που έχει επιλεγεί για το Viper. Μένει να δούμε αν το σύστημα αυτοπροστασίας θα είναι το AN/ALQ-154(V)1 ή το επίσης ψηφιακό AN/ALQ-211 που εξοπλίζει τα περισσότερα εξαγωγικά F-16V. Υπενθυμίζεται ότι μόλις πρόσφατα η αμερικανική Αεροπορία (USAF) ανακοίνωσε την επιλογή του AN/ALQ-157 IVEWS (Integrated Viper Electronic Warfare Suite) για τα δικά της F-16 που θα εκσυγχρονιστούν αποκτώντας διαμόρφωση παρόμοια με το -V.
Από εκεί και πέρα το ενδιαφέρον βέβαια εστιάζεται στα όπλα. Θα πρέπει πρώτα από όλα να θεωρείται δεδομένο από τουρκικής πλευράς αίτημα για την ενσωμάτωση και πιστοποίηση του SLAM-ER (AGM-84K). O πύραυλος αυτός που προέρχεται από τον Harpoon, έχει χαρακτηριστικά cruise και μπορεί να πλήξει επίγειους στόχους και μονάδες επιφανείας σε αποστάσεις μεγαλύτερες των 270 χιλιομέτρων.
Αποκτήθηκε μετά το 2007 από την τουρκική Αεροπορία (ΤΗΚ) κατόπιν αμερικανικής αδειοδότησης ως αντιστάθμισμα στην προμήθεια του SCALP-EG από την Ελλάδα. Είχε δε πιστοποιηθεί στα εκσυγχρονισμένα τουρκικά F-16C/D Block 40 και Block 50CCIP, αλλά και στα 30 καινούρια Block 50+ που είχαν παραδοθεί στην ΤΗΚ πριν από 10 περίπου χρόνια. Δεδομένο επίσης θα πρέπει να θεωρείται τουρκικό αίτημα για την ενσωμάτωση και πιστοποίηση του τουρκικού πυραύλου οριζόντιας πλεύσης (cruise) SOM-J στο F-16V.
H συγκεκριμένη έκδοση της οικογένειας αερομεταφερόμενων όπλων μακρού πλήγματος SOM, είχε αναπτυχθεί σε συνεργασία με τη Lockheed Martin προκειμένου να ενσωματωθεί στο F-35A για μεταφορά εντός των καταπακτών οπλισμού. Εσωτερικά δηλαδή… Σε ό,τι αφορά άλλα όπλα αέρος – εδάφους, θα πρέπει τέλος να θεωρείται επίσης δεδομένο ότι θα αποδεσμευθούν όπλα που έχουν ήδη αποδεσμευτεί και στην Ελλάδα. Όπως η βόμβα JDAM και το AGM-154 JSOW.
Οι Αμερικανοί κατά την πάγια τακτική τους δεν αποδεσμεύουν στην Τουρκία όπλα που δεν έχουν αποδεσμεύσει στην Ελλάδα και το αντίστροφο. Εννοούν να επηρεάζουν και να διαμορφώνουν «ισορροπίες δυνάμεων» σε κάθε περιοχή του κόσμου, τηρώντας κατά γράμμα και με θρησκευτική ευλάβεια τις φράσεις που αναγράφονται σε όλες ανεξαιρέτως τις αδειοδοτήσεις της αμερικανικής Υπηρεσίας Συνεργασίας σε Θέματα Άμυνας και Ασφάλειας (DSCA – Defense and Security Cooperation Agency).
Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι «The proposed sale of this equipment and support will not alter the basic military balance in the region. There will be no adverse impact on U.S. defense readiness as a result of this proposed sale». Και ελληνιστί… «Η προτεινόμενη πώληση αυτού του υλικού και της υποστήριξής του, δεν θα τροποποιήσει τη βασική ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή. Δεν θα υπάρχει αρνητική επίπτωση στην αμερικανική αμυντική ετοιμότητα ως αποτέλεσμα της προτεινόμενης πώλησης».
Βέβαια δεν αποκλείεται η Τουρκία να ζητήσει την ενσωμάτωση και πιστοποίηση άλλων, μεγαλύτερης ακτίνας εκδόσεων του SOM στα F-16V, εάν και όταν τα αποκτήσει είτε καινούρια, είτε ως εκσυγχρονισμένα αεροσκάφη. Ο SOM-J είναι μικρότερος και με μικρότερη ακτίνα και πολεμική κεφαλή που είχε αναπτυχθεί αποκλειστικά για το F-35.
Παραμένοντας στο χώρο των αποστολών αέρος – εδάφους, ένα άλλο ζήτημα που δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει είναι ότι σε αντίθεση με την Τουρκία, η Ελλάδα έχει επιδείξει εγκληματική ολιγωρία σε ό,τι αφορά την απόκτηση προηγμένων ατρακτιδίων στοχοποίησης για τον στόλο των F-16 που διαθέτει. Πρακτικά λόγω της έλλειψης τέτοιων ατρακτιδίων τα ελληνικά μαχητικά του τύπου δεν έχουν τη δυνατότητα προσβολών ακριβείας,
Αντίθετα, η Τουρκία είχε από το 2008 προβεί στην αγορά 30 ατρακτιδίων στοχοποίησης (TGP-Targeting Pods) τύπου AN/AAQ-33 SNIPER και ισάριθμων ατρακτιδίων ναυτιλίας και αυτόματου TFR (Terrain Following radar), αυτόματης και αυτόνομης παρακολούθησης του εδαφικού αναγλύφου δηλαδή, τύπου AN/AAQ-13 LANTIRN-ER. Και αυτό γιατί το παλιό LANTIRN, σταμάτησε να υποστηρίζεται μετά το 2010 από την κατασκευάστρια εταιρεία (LM), λόγω παρωχημένης τεχνολογίας και περιορισμένων πλέον δυνατοτήτων.
Τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, τα όπλα αέρος – αέρος. Για την Πολεμική Αεροπορία ο σημαντικότερος δυνητικός κίνδυνος είναι η ενδεχόμενη αδειοδότηση πώλησης στην τουρκική Αεροπορία (ΤΗΚ) του ΑΙΜ-120D. Της τελευταίας έκδοσης μεγάλης ακτίνας (μεγαλύτερης των 140 χιλιομέτρων με βάση αμερικανικά δημοσιεύματα) του AMRAAM.
Η Τουρκία είναι από πολύ πιθανό έως βέβαιο, ότι θα επικαλεστεί την απόκτηση του αντίστοιχων δυνατοτήτων και επιδόσεων ευρωπαϊκού METEOR από την Ελλάδα, όπως έκανε στο παρελθόν και με τους SLAM-ER. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φιλοσοφία ή εδική υπόμνηση στις φιλελληνικές δυνάμεις στο Κογκρέσο, ότι το συγκεκριμένο αεροπορικό όπλο πρέπει να θεωρείται κόκκινη γραμμή. Αφού στόχος είναι… το μη πόλεμος. Τέτοια όπλα αποθρασύνουν τους εκ πεποιθήσεως αναθεωρητές συνόρων.
Βέβαια, θα πρέπει να επισημανθεί, ότι εάν μία τέτοια εξέλιξη όπως η αποδέσμευση του AMRAAM -D στην ΤΗΚ, καταστεί δυνατή, τότε θα πρέπει να διασφαλιστεί ότι θα αποδεσμευτεί ως προϋπόθεση και για την ελληνική πλευρά. Αυτό σημαίνει ότι θα καλυφθεί σχετική επιχειρησιακή ανάγκη για τη νέα έκδοση του AMRAAM, για τα F-16V, ή και για τα F-35A μελλοντικά της Πολεμικής Αεροπορίας.
O AIM-120D είναι πολύ πιο αποτελεσματικός όταν αξιοποιείται από το F-35, κυρίως λόγω των ανώτερων επιδόσεων του ραντάρ AN/APG-81 σε σχέση με το -83. Αυτό όμως είναι το αντικείμενο ενός ξεχωριστού αφιερώματος. Ως μία τελευταία, αλλά ουχί λιγότερο σημαντική διευκρίνιση…
Από: defence-point.gr - Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη
Η ελληνική πλευρά το γνώριζε αυτό και όφειλε να είναι προετοιμασμένη. Έπρεπε να διορθώσει έγκαιρα το πρώτο σημαντικό σφάλμα που διέπραξε, μέσω της απόφασης της προηγούμενης ελληνικής κυβέρνησης να εκσυγχρονίσει μόνο τα 84 F-16C/D Block 52+ και Block 52+ Advanced στο επίπεδο Viper (Block 72) και να μην συμπεριλάβει στο ίδιο πρόγραμμα και τα παλαιότερα F-16C/D Block 50.
Οι ΗΠΑ είχαν εγκρίνει τον εκσυγχρονισμό 123 μαχητικών F-16 της Πολεμικής Αεροπορίας, με υπολογιζόμενο κόστος 2,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Επικαλούμενη περιορισμούς κόστους η Ελλάδα τελικά επέλεξε τον εκσυγχρονισμό των 84 μόνο (σήμερα 83) Block 52+ και Block 52+ Advanced, έναντι 1,53 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Αποτέλεσμα είναι σήμερα να κινδυνεύει να βρεθεί, για άλλη μία φορά, πίσω από τις εξελίξεις.
Επενδύοντας 900 εκατομμύρια δολάρια παραπάνω, σήμερα θα βρισκόταν ένα βήμα μπροστά από την Τουρκία και την ΤΗΚ. Θα μπορούσε να διορθώσει αυτό το λάθος επενδύοντας το ίδιο κατά προσέγγιση ποσό για τον εκσυγχρονισμό των F-16C/D Block 30 και Block 50. Και πάλι δεν το έπραξε. Δεν είναι η πρώτη φορά που υιοθετείται η φιλοσοφία του ημίμετρου και δυστυχώς από ότι όλα δείχνουν δεν θα είναι και η τελευταία.
Το ίδιο ακριβώς ατόπημα είχε γίνει και πριν από 20 περίπου χρόνια, όταν η ελληνική πλευρά αρνήθηκε πεισματικά, ενώ υπήρχαν τα χρονικά και τα οικονομικά περιθώρια, τον εκσυγχρονισμό του συνόλου των Mirage 2000EGM/BGM στο επίπεδο -5Μκ.2. Μία επιλογή που η Ελλάδα και η Πολεμική Αεροπορία πλήρωσε και εξακολουθεί να πληρώνει ακριβά.
Συνεχίζοντας λοιπόν στο ίδιο μοτίβο, παρά τους δημοσιονομικούς περιορισμούς που απαγορεύουν την προμήθεια νέων μαχητικών με τους ρυθμούς του παρελθόντος, αντί να διορθώσει το αρχικό λάθος η ελληνική πλευρά το επιδείνωσε, καθυστερώντας επί σειρά ετών τον εκσυγχρονισμό των Block 30 και Block 50 στο, καθόλα αξιοπρεπές επιχειρησιακά, επίπεδο Block 50M. Δίνοντας πολύτιμο χρόνο ανάκαμψης στην τουρκική Αεροπορία (ΤΗΚ).
Σε ό,τι αφορά στο τουρκικό αίτημα προς τις ΗΠΑ, αυτό δεν έχει δει το φως της δημοσιότητας στην επίσημη μορφή του, ώστε να γνωρίζουμε τι ακριβώς περιλαμβάνει από πλευράς εξοπλισμού αποστολής και όπλων. Επίσης, σύμφωνα με τη διευκρίνιση του State Department, όπως προέκυψε από την απάντηση σε ερώτημα του Hellas Journal με αφορμή το δημοσίευμα της Wall Street Journal, αφορούσε τη βολιδοσκόπηση σημαντικών νομοθετών. Η δε αναφορά είναι πολύ γενική, με το «πακέτο» να μην παραπέμπει καν στην αναβάθμιση στο επίπεδο Block 70/72.
Αυτό όμως δεν αποτελεί επ’ ουδενί δικαιολογία εφησυχασμού για την ελληνική πλευρά, η οποία θα πρέπει να αντιμετωπίζει τις καθυστερήσεις στις εγκρίσεις των τουρκικών αιτημάτων όχι ως αγορά χρόνου εξοπλιστικής απραξίας, αλλά ως ευκαιρία απόκτησης σαφούς προβαδίσματος. Διότι αυτό θα διασφαλίσει το ζητούμενο. Την αποτροπή, δηλαδή την ειρήνη. Αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθεί. Ή το καταλαβαίνει κάποιος ή όχι.
Λογικά το ραντάρ των τουρκικών μαχητικών θα είναι τελικά το AN/APG-83. To σύστημα της Northrop Grumman που έχει επιλεγεί για το Viper. Μένει να δούμε αν το σύστημα αυτοπροστασίας θα είναι το AN/ALQ-154(V)1 ή το επίσης ψηφιακό AN/ALQ-211 που εξοπλίζει τα περισσότερα εξαγωγικά F-16V. Υπενθυμίζεται ότι μόλις πρόσφατα η αμερικανική Αεροπορία (USAF) ανακοίνωσε την επιλογή του AN/ALQ-157 IVEWS (Integrated Viper Electronic Warfare Suite) για τα δικά της F-16 που θα εκσυγχρονιστούν αποκτώντας διαμόρφωση παρόμοια με το -V.
Από εκεί και πέρα το ενδιαφέρον βέβαια εστιάζεται στα όπλα. Θα πρέπει πρώτα από όλα να θεωρείται δεδομένο από τουρκικής πλευράς αίτημα για την ενσωμάτωση και πιστοποίηση του SLAM-ER (AGM-84K). O πύραυλος αυτός που προέρχεται από τον Harpoon, έχει χαρακτηριστικά cruise και μπορεί να πλήξει επίγειους στόχους και μονάδες επιφανείας σε αποστάσεις μεγαλύτερες των 270 χιλιομέτρων.
Αποκτήθηκε μετά το 2007 από την τουρκική Αεροπορία (ΤΗΚ) κατόπιν αμερικανικής αδειοδότησης ως αντιστάθμισμα στην προμήθεια του SCALP-EG από την Ελλάδα. Είχε δε πιστοποιηθεί στα εκσυγχρονισμένα τουρκικά F-16C/D Block 40 και Block 50CCIP, αλλά και στα 30 καινούρια Block 50+ που είχαν παραδοθεί στην ΤΗΚ πριν από 10 περίπου χρόνια. Δεδομένο επίσης θα πρέπει να θεωρείται τουρκικό αίτημα για την ενσωμάτωση και πιστοποίηση του τουρκικού πυραύλου οριζόντιας πλεύσης (cruise) SOM-J στο F-16V.
H συγκεκριμένη έκδοση της οικογένειας αερομεταφερόμενων όπλων μακρού πλήγματος SOM, είχε αναπτυχθεί σε συνεργασία με τη Lockheed Martin προκειμένου να ενσωματωθεί στο F-35A για μεταφορά εντός των καταπακτών οπλισμού. Εσωτερικά δηλαδή… Σε ό,τι αφορά άλλα όπλα αέρος – εδάφους, θα πρέπει τέλος να θεωρείται επίσης δεδομένο ότι θα αποδεσμευθούν όπλα που έχουν ήδη αποδεσμευτεί και στην Ελλάδα. Όπως η βόμβα JDAM και το AGM-154 JSOW.
Οι Αμερικανοί κατά την πάγια τακτική τους δεν αποδεσμεύουν στην Τουρκία όπλα που δεν έχουν αποδεσμεύσει στην Ελλάδα και το αντίστροφο. Εννοούν να επηρεάζουν και να διαμορφώνουν «ισορροπίες δυνάμεων» σε κάθε περιοχή του κόσμου, τηρώντας κατά γράμμα και με θρησκευτική ευλάβεια τις φράσεις που αναγράφονται σε όλες ανεξαιρέτως τις αδειοδοτήσεις της αμερικανικής Υπηρεσίας Συνεργασίας σε Θέματα Άμυνας και Ασφάλειας (DSCA – Defense and Security Cooperation Agency).
Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι «The proposed sale of this equipment and support will not alter the basic military balance in the region. There will be no adverse impact on U.S. defense readiness as a result of this proposed sale». Και ελληνιστί… «Η προτεινόμενη πώληση αυτού του υλικού και της υποστήριξής του, δεν θα τροποποιήσει τη βασική ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή. Δεν θα υπάρχει αρνητική επίπτωση στην αμερικανική αμυντική ετοιμότητα ως αποτέλεσμα της προτεινόμενης πώλησης».
Βέβαια δεν αποκλείεται η Τουρκία να ζητήσει την ενσωμάτωση και πιστοποίηση άλλων, μεγαλύτερης ακτίνας εκδόσεων του SOM στα F-16V, εάν και όταν τα αποκτήσει είτε καινούρια, είτε ως εκσυγχρονισμένα αεροσκάφη. Ο SOM-J είναι μικρότερος και με μικρότερη ακτίνα και πολεμική κεφαλή που είχε αναπτυχθεί αποκλειστικά για το F-35.
Παραμένοντας στο χώρο των αποστολών αέρος – εδάφους, ένα άλλο ζήτημα που δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει είναι ότι σε αντίθεση με την Τουρκία, η Ελλάδα έχει επιδείξει εγκληματική ολιγωρία σε ό,τι αφορά την απόκτηση προηγμένων ατρακτιδίων στοχοποίησης για τον στόλο των F-16 που διαθέτει. Πρακτικά λόγω της έλλειψης τέτοιων ατρακτιδίων τα ελληνικά μαχητικά του τύπου δεν έχουν τη δυνατότητα προσβολών ακριβείας,
Αντίθετα, η Τουρκία είχε από το 2008 προβεί στην αγορά 30 ατρακτιδίων στοχοποίησης (TGP-Targeting Pods) τύπου AN/AAQ-33 SNIPER και ισάριθμων ατρακτιδίων ναυτιλίας και αυτόματου TFR (Terrain Following radar), αυτόματης και αυτόνομης παρακολούθησης του εδαφικού αναγλύφου δηλαδή, τύπου AN/AAQ-13 LANTIRN-ER. Και αυτό γιατί το παλιό LANTIRN, σταμάτησε να υποστηρίζεται μετά το 2010 από την κατασκευάστρια εταιρεία (LM), λόγω παρωχημένης τεχνολογίας και περιορισμένων πλέον δυνατοτήτων.
Τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, τα όπλα αέρος – αέρος. Για την Πολεμική Αεροπορία ο σημαντικότερος δυνητικός κίνδυνος είναι η ενδεχόμενη αδειοδότηση πώλησης στην τουρκική Αεροπορία (ΤΗΚ) του ΑΙΜ-120D. Της τελευταίας έκδοσης μεγάλης ακτίνας (μεγαλύτερης των 140 χιλιομέτρων με βάση αμερικανικά δημοσιεύματα) του AMRAAM.
Η Τουρκία είναι από πολύ πιθανό έως βέβαιο, ότι θα επικαλεστεί την απόκτηση του αντίστοιχων δυνατοτήτων και επιδόσεων ευρωπαϊκού METEOR από την Ελλάδα, όπως έκανε στο παρελθόν και με τους SLAM-ER. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φιλοσοφία ή εδική υπόμνηση στις φιλελληνικές δυνάμεις στο Κογκρέσο, ότι το συγκεκριμένο αεροπορικό όπλο πρέπει να θεωρείται κόκκινη γραμμή. Αφού στόχος είναι… το μη πόλεμος. Τέτοια όπλα αποθρασύνουν τους εκ πεποιθήσεως αναθεωρητές συνόρων.
Βέβαια, θα πρέπει να επισημανθεί, ότι εάν μία τέτοια εξέλιξη όπως η αποδέσμευση του AMRAAM -D στην ΤΗΚ, καταστεί δυνατή, τότε θα πρέπει να διασφαλιστεί ότι θα αποδεσμευτεί ως προϋπόθεση και για την ελληνική πλευρά. Αυτό σημαίνει ότι θα καλυφθεί σχετική επιχειρησιακή ανάγκη για τη νέα έκδοση του AMRAAM, για τα F-16V, ή και για τα F-35A μελλοντικά της Πολεμικής Αεροπορίας.
O AIM-120D είναι πολύ πιο αποτελεσματικός όταν αξιοποιείται από το F-35, κυρίως λόγω των ανώτερων επιδόσεων του ραντάρ AN/APG-81 σε σχέση με το -83. Αυτό όμως είναι το αντικείμενο ενός ξεχωριστού αφιερώματος. Ως μία τελευταία, αλλά ουχί λιγότερο σημαντική διευκρίνιση…