 |
| Wendelin_Jacober / Pixabay |
Authored by Ramzy Baroud via Common Dreams,
Μετάφραση: Μ. Στυλιανού
Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί για την προκατάληψη των μέσων ενημέρωσης και τα δύο μέτρα και δύο σταθμά στην απάντηση της Δύσης στον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας, σε σύγκριση με άλλους πολέμους και στρατιωτικές συγκρούσεις σε όλο τον κόσμο, ειδικά στη Μέση Ανατολή και τον Παγκόσμιο Νότο. Λιγότερο προφανές είναι το πώς μια τέτοια υποκρισία αντικατοπτρίζει ένα πολύ μεγαλύτερο φαινόμενο που διέπει τη σχέση της Δύσης με τον πόλεμο και τις εμπόλεμες ζώνες.
Στις 19 Μαρτίου, το Ιράκ τίμησε τη 19η επέτειο από την αμερικανική εισβολή, η οποία στοίχισε τη ζωή, σύμφωνα με συγκρατημένες εκτιμήσεις, σε πάνω από ένα εκατομμύριο Ιρακινούς. Οι συνέπειες αυτού του πολέμου ήταν εξίσου καταστροφικές καθώς αποσταθεροποίησε ολόκληρη την περιοχή της Μέσης Ανατολής, οδηγώντας σε διάφορους εμφυλίους και πολέμους μέσω αντιπροσώπων. Ο αραβικός κόσμος παραπαίει κάτω από αυτή τη φρικτή εμπειρία μέχρι σήμερα.
Επίσης, στις 19 Μαρτίου, η ενδέκατη επέτειος του πολέμου του ΝΑΤΟ στη Λιβύη εορτάστηκε και ακολουθήθηκε, πέντε ημέρες αργότερα, από την 23η επέτειο του πολέμου του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία. Όπως κάθε πόλεμος υπό την ηγεσία του ΝΑΤΟ από την ίδρυση της συμμαχίας το 1949, αυτοί οι πόλεμοι οδήγησαν σε εκτεταμένες καταστροφές και τραγικούς θανάτους
Κανένας από αυτούς τους πολέμους, ξεκινώντας από την επέμβαση του ΝΑΤΟ στην Κορεατική Χερσόνησο το 1950, δεν έχει σταθεροποιήσει καμία από τις εμπόλεμες περιοχές. Το Ιράκ εξακολουθεί να είναι εξίσου ευάλωτο στην τρομοκρατία και στις εξωτερικές στρατιωτικές επεμβάσεις και, από πολλές απόψεις, παραμένει κατεχόμενη χώρα. Η Λιβύη είναι διαιρεμένη μεταξύ διαφόρων εμπόλεμων στρατοπέδων και η επιστροφή στον εμφύλιο πόλεμο παραμένει μια πραγματική πιθανότητα.
Ωστόσο, ο ενθουσιασμός για τον πόλεμο παραμένει υψηλός, σαν πάνω από εβδομήντα χρόνια αποτυχημένων στρατιωτικών επεμβάσεων να μην μας έχουν διδάξει κανένα ουσιαστικό μάθημα. Καθημερινά, ειδησεογραφικά πρωτοσέλιδα μας λένε ότι οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, ο Καναδάς, η Γερμανία, η Ισπανία ή κάποια άλλη δυτική δύναμη αποφάσισαν να στείλουν ένα νέο είδος «θανατηφόρων όπλων» στην Ουκρανία. Δισεκατομμύρια δολάρια έχουν ήδη διατεθεί από δυτικές χώρες για να συμβάλουν στον πόλεμο στην Ουκρανία.
Αντίθετα, ελάχιστα έχουν γίνει για να προσφερθούν πλατφόρμες για διπλωματικές, μη βίαιες λύσεις. Μια χούφτα χώρες της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής και της Ασίας έχουν προσφέρει διαμεσολάβηση ή έχουν επιμείνει σε διπλωματική λύση στον πόλεμο, υποστηρίζοντας, όπως επανέλαβε το υπουργείο Εξωτερικών της Κίνας στις 18 Μαρτίου, ότι «όλες οι πλευρές πρέπει να στηρίξουν από κοινού τη Ρωσία και την Ουκρανία για να έχουν διάλογο και διαπραγματεύσεις που θα παράγουν αποτελέσματα και θα οδηγήσουν σε ειρήνη».
Αν και η παραβίαση της κυριαρχίας οποιασδήποτε χώρας είναι παράνομη βάσει του διεθνούς δικαίου και αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, αυτό δεν σημαίνει ότι η μόνη λύση στη βία είναι η ανταπόδοση της βίας. Αυτό δεν μπορεί να είναι πιο αληθινό στην περίπτωση της Ρωσίας και της Ουκρανίας, καθώς υπάρχει μια κατάσταση εμφυλίου πολέμου στην Ανατολική Ουκρανία εδώ και οκτώ χρόνια, με χιλιάδες νεκρούς και στέρηση ολόκληρων κοινοτήτων από κάθε αίσθηση ειρήνης ή ασφάλειας. Τα όπλα του ΝΑΤΟ δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα βαθύτερα αίτια αυτού του κοινοτικού πολέμου. Αντίθετα, μπορούν μόνο να τον τροφοδοτήσουν περαιτέρω.
Αν περισσότερα όπλα ήταν η απάντηση, η σύγκρουση θα είχε επιλυθεί εδώ και χρόνια. Σύμφωνα με το BBC, οι ΗΠΑ έχουν ήδη διαθέσει 2,7 δις δολάρια στην Ουκρανία τα τελευταία οκτώ χρόνια, πολύ πριν τον τρέχοντα πόλεμο. Αυτό το τεράστιο οπλοστάσιο περιελάμβανε «αντιαρματικά και όπλα κατά οχυρώσεων... αμερικανικά τουφέκια ελεύθερων σκοπευτών, πυρομαχικά και άλλα»
Η ταχύτητα με την οποία στάλθηκε πρόσθετη στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία μετά τις ρωσικές στρατιωτικές επιχειρήσεις στις 24 Φεβρουαρίου είναι άνευ προηγουμένου στη σύγχρονη ιστορία. Αυτό εγείρει όχι μόνο πολιτικά ή νομικά ζητήματα, αλλά και ηθικά ζητήματα - την προθυμία χρηματοδότησης του πολέμου και την έλλειψη ενδιαφέροντος για να βοηθήσουμε τις χώρες να ανοικοδομηθούν.
Μετά από 21 χρόνια πολέμων των ΗΠΑ και εισβολής στο Αφγανιστάν, που οδήγησε σε ανθρωπιστική και προσφυγική κρίση, η Καμπούλ παραμένει πλέον σε μεγάλο βαθμό μόνη της. Τον περασμένο Σεπτέμβριο, η υπηρεσία προσφύγων του ΟΗΕ προειδοποίησε ότι « μια μεγάλη ανθρωπιστική κρίση διαφαίνεται στο Αφγανιστάν», ωστόσο δεν έχει γίνει τίποτα για την αντιμετώπιση αυτής της «διαφαινόμενης» κρίσης, η οποία έχει επιδεινωθεί σημαντικά από τότε. Οι Αφγανοί πρόσφυγες σπάνια γίνονται δεκτοί στην Ευρώπη. Το ίδιο ισχύει και για τους πρόσφυγες που προέρχονται από το Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη, το Μάλι και άλλες συγκρούσεις που αφορούσαν άμεσα ή έμμεσα το ΝΑΤΟ. Αυτή η υποκρισία τονίζεται όταν εξετάζουμε διεθνείς πρωτοβουλίες που αποσκοπούν στην υποστήριξη των προσφύγων πολέμου ή στην ανοικοδόμηση των οικονομιών των εθνών που μαστίζονται από τον πόλεμο.
Συγκρίνετε την έλλειψη ενθουσιασμού για την υποστήριξη των εθνών που μαστίζονται από τον πόλεμο με την απαράμιλλη ευφορία της Δύσης για την παροχή όπλων στην Ουκρανία. Δυστυχώς, δεν θα αργήσουν τα εκατομμύρια των Ουκρανών προσφύγων που εγκατέλειψαν τη χώρα τους τις τελευταίες εβδομάδες να αποτελέσουν βάρος για την Ευρώπη, με αποτέλεσμα να υφίστανται το ίδιο είδος κριτικής και ακροδεξιών επιθέσεων.
Ενώ είναι αλήθεια ότι η στάση της Δύσης έναντι της Ουκρανίας Διαφέρει από τη στάση της απέναντι στα θύματα δυτικών επεμβάσεων, πρέπει κανείς να είναι προσεκτικός πριν υποθέσει ότι οι «προνομιούχοι» Ουκρανοί θα είναι τελικά καλύτερα από τα θύματα του πολέμου σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Καθώς ο πόλεμος συνεχίζεται, η Ουκρανία θα συνεχίσει να υποφέρει, είτε τον άμεσο αντίκτυπο του πολέμου είτε το συλλογικό τραύμα που σίγουρα θα ακολουθήσει. Η συγκέντρωση όπλων του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, όπως και στην περίπτωση της Λιβύης, πιθανότατα θα γυρίσει μπούμερανγκ. Στη Λιβύη, τα όπλα του ΝΑΤΟ τροφοδότησαν τον δεκαετή εμφύλιο πόλεμο στη χώρα.
Ουκρανία χρειάζεται ειρήνη και ασφάλεια, όχι διαρκή πόλεμο που έχει σχεδιαστεί για να εξυπηρετεί τα στρατηγικά συμφέροντα ορισμένων χωρών ή στρατιωτικών συμμαχιών. Αν και οι στρατιωτικές επιδρομές πρέπει να απορριφθούν πλήρως, είτε στο Ιράκ είτε στην Ουκρανία, η μετατροπή της Ουκρανίας σε μια άλλη βολική ζώνη διαρκούς γεωπολιτικής διαμάχης μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας δεν είναι η απάντηση.
Στις 19 Μαρτίου, το Ιράκ τίμησε τη 19η επέτειο από την αμερικανική εισβολή, η οποία στοίχισε τη ζωή, σύμφωνα με συγκρατημένες εκτιμήσεις, σε πάνω από ένα εκατομμύριο Ιρακινούς. Οι συνέπειες αυτού του πολέμου ήταν εξίσου καταστροφικές καθώς αποσταθεροποίησε ολόκληρη την περιοχή της Μέσης Ανατολής, οδηγώντας σε διάφορους εμφυλίους και πολέμους μέσω αντιπροσώπων. Ο αραβικός κόσμος παραπαίει κάτω από αυτή τη φρικτή εμπειρία μέχρι σήμερα.
Επίσης, στις 19 Μαρτίου, η ενδέκατη επέτειος του πολέμου του ΝΑΤΟ στη Λιβύη εορτάστηκε και ακολουθήθηκε, πέντε ημέρες αργότερα, από την 23η επέτειο του πολέμου του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία. Όπως κάθε πόλεμος υπό την ηγεσία του ΝΑΤΟ από την ίδρυση της συμμαχίας το 1949, αυτοί οι πόλεμοι οδήγησαν σε εκτεταμένες καταστροφές και τραγικούς θανάτους
Κανένας από αυτούς τους πολέμους, ξεκινώντας από την επέμβαση του ΝΑΤΟ στην Κορεατική Χερσόνησο το 1950, δεν έχει σταθεροποιήσει καμία από τις εμπόλεμες περιοχές. Το Ιράκ εξακολουθεί να είναι εξίσου ευάλωτο στην τρομοκρατία και στις εξωτερικές στρατιωτικές επεμβάσεις και, από πολλές απόψεις, παραμένει κατεχόμενη χώρα. Η Λιβύη είναι διαιρεμένη μεταξύ διαφόρων εμπόλεμων στρατοπέδων και η επιστροφή στον εμφύλιο πόλεμο παραμένει μια πραγματική πιθανότητα.
Ωστόσο, ο ενθουσιασμός για τον πόλεμο παραμένει υψηλός, σαν πάνω από εβδομήντα χρόνια αποτυχημένων στρατιωτικών επεμβάσεων να μην μας έχουν διδάξει κανένα ουσιαστικό μάθημα. Καθημερινά, ειδησεογραφικά πρωτοσέλιδα μας λένε ότι οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, ο Καναδάς, η Γερμανία, η Ισπανία ή κάποια άλλη δυτική δύναμη αποφάσισαν να στείλουν ένα νέο είδος «θανατηφόρων όπλων» στην Ουκρανία. Δισεκατομμύρια δολάρια έχουν ήδη διατεθεί από δυτικές χώρες για να συμβάλουν στον πόλεμο στην Ουκρανία.
Αντίθετα, ελάχιστα έχουν γίνει για να προσφερθούν πλατφόρμες για διπλωματικές, μη βίαιες λύσεις. Μια χούφτα χώρες της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής και της Ασίας έχουν προσφέρει διαμεσολάβηση ή έχουν επιμείνει σε διπλωματική λύση στον πόλεμο, υποστηρίζοντας, όπως επανέλαβε το υπουργείο Εξωτερικών της Κίνας στις 18 Μαρτίου, ότι «όλες οι πλευρές πρέπει να στηρίξουν από κοινού τη Ρωσία και την Ουκρανία για να έχουν διάλογο και διαπραγματεύσεις που θα παράγουν αποτελέσματα και θα οδηγήσουν σε ειρήνη».
Αν και η παραβίαση της κυριαρχίας οποιασδήποτε χώρας είναι παράνομη βάσει του διεθνούς δικαίου και αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, αυτό δεν σημαίνει ότι η μόνη λύση στη βία είναι η ανταπόδοση της βίας. Αυτό δεν μπορεί να είναι πιο αληθινό στην περίπτωση της Ρωσίας και της Ουκρανίας, καθώς υπάρχει μια κατάσταση εμφυλίου πολέμου στην Ανατολική Ουκρανία εδώ και οκτώ χρόνια, με χιλιάδες νεκρούς και στέρηση ολόκληρων κοινοτήτων από κάθε αίσθηση ειρήνης ή ασφάλειας. Τα όπλα του ΝΑΤΟ δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα βαθύτερα αίτια αυτού του κοινοτικού πολέμου. Αντίθετα, μπορούν μόνο να τον τροφοδοτήσουν περαιτέρω.
Αν περισσότερα όπλα ήταν η απάντηση, η σύγκρουση θα είχε επιλυθεί εδώ και χρόνια. Σύμφωνα με το BBC, οι ΗΠΑ έχουν ήδη διαθέσει 2,7 δις δολάρια στην Ουκρανία τα τελευταία οκτώ χρόνια, πολύ πριν τον τρέχοντα πόλεμο. Αυτό το τεράστιο οπλοστάσιο περιελάμβανε «αντιαρματικά και όπλα κατά οχυρώσεων... αμερικανικά τουφέκια ελεύθερων σκοπευτών, πυρομαχικά και άλλα»
Η ταχύτητα με την οποία στάλθηκε πρόσθετη στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία μετά τις ρωσικές στρατιωτικές επιχειρήσεις στις 24 Φεβρουαρίου είναι άνευ προηγουμένου στη σύγχρονη ιστορία. Αυτό εγείρει όχι μόνο πολιτικά ή νομικά ζητήματα, αλλά και ηθικά ζητήματα - την προθυμία χρηματοδότησης του πολέμου και την έλλειψη ενδιαφέροντος για να βοηθήσουμε τις χώρες να ανοικοδομηθούν.
Μετά από 21 χρόνια πολέμων των ΗΠΑ και εισβολής στο Αφγανιστάν, που οδήγησε σε ανθρωπιστική και προσφυγική κρίση, η Καμπούλ παραμένει πλέον σε μεγάλο βαθμό μόνη της. Τον περασμένο Σεπτέμβριο, η υπηρεσία προσφύγων του ΟΗΕ προειδοποίησε ότι « μια μεγάλη ανθρωπιστική κρίση διαφαίνεται στο Αφγανιστάν», ωστόσο δεν έχει γίνει τίποτα για την αντιμετώπιση αυτής της «διαφαινόμενης» κρίσης, η οποία έχει επιδεινωθεί σημαντικά από τότε. Οι Αφγανοί πρόσφυγες σπάνια γίνονται δεκτοί στην Ευρώπη. Το ίδιο ισχύει και για τους πρόσφυγες που προέρχονται από το Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη, το Μάλι και άλλες συγκρούσεις που αφορούσαν άμεσα ή έμμεσα το ΝΑΤΟ. Αυτή η υποκρισία τονίζεται όταν εξετάζουμε διεθνείς πρωτοβουλίες που αποσκοπούν στην υποστήριξη των προσφύγων πολέμου ή στην ανοικοδόμηση των οικονομιών των εθνών που μαστίζονται από τον πόλεμο.
Συγκρίνετε την έλλειψη ενθουσιασμού για την υποστήριξη των εθνών που μαστίζονται από τον πόλεμο με την απαράμιλλη ευφορία της Δύσης για την παροχή όπλων στην Ουκρανία. Δυστυχώς, δεν θα αργήσουν τα εκατομμύρια των Ουκρανών προσφύγων που εγκατέλειψαν τη χώρα τους τις τελευταίες εβδομάδες να αποτελέσουν βάρος για την Ευρώπη, με αποτέλεσμα να υφίστανται το ίδιο είδος κριτικής και ακροδεξιών επιθέσεων.
Ενώ είναι αλήθεια ότι η στάση της Δύσης έναντι της Ουκρανίας Διαφέρει από τη στάση της απέναντι στα θύματα δυτικών επεμβάσεων, πρέπει κανείς να είναι προσεκτικός πριν υποθέσει ότι οι «προνομιούχοι» Ουκρανοί θα είναι τελικά καλύτερα από τα θύματα του πολέμου σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Καθώς ο πόλεμος συνεχίζεται, η Ουκρανία θα συνεχίσει να υποφέρει, είτε τον άμεσο αντίκτυπο του πολέμου είτε το συλλογικό τραύμα που σίγουρα θα ακολουθήσει. Η συγκέντρωση όπλων του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, όπως και στην περίπτωση της Λιβύης, πιθανότατα θα γυρίσει μπούμερανγκ. Στη Λιβύη, τα όπλα του ΝΑΤΟ τροφοδότησαν τον δεκαετή εμφύλιο πόλεμο στη χώρα.
Ουκρανία χρειάζεται ειρήνη και ασφάλεια, όχι διαρκή πόλεμο που έχει σχεδιαστεί για να εξυπηρετεί τα στρατηγικά συμφέροντα ορισμένων χωρών ή στρατιωτικών συμμαχιών. Αν και οι στρατιωτικές επιδρομές πρέπει να απορριφθούν πλήρως, είτε στο Ιράκ είτε στην Ουκρανία, η μετατροπή της Ουκρανίας σε μια άλλη βολική ζώνη διαρκούς γεωπολιτικής διαμάχης μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας δεν είναι η απάντηση.