Από: analyst.gr - Βασίλης Βιλιάρδος
Ανάλυση
Γενικότερα στην οικονομία, θα ξεκινήσουμε από τα κόκκινα δάνεια – τα οποία έχουν εξελιχθεί σε θησαυρό για τους κερδοσκόπους που τα εξαγόρασαν. Για παράδειγμα, η Intrum Hellas είναι μία σουηδική εταιρεία που εξαγόρασε κόκκινα δάνεια από τις τράπεζες, σε εξευτελιστικές τιμές – οι οποίες δεν δόθηκαν στους ιδιοκτήτες των ακινήτων που κατασχέθηκαν και πλειστηριάστηκαν.
Ειδικότερα, ένα δάνειο 100 € πουλήθηκε έναντι υποθετικά έναντι 10 €, ο οφειλέτης αποκλείσθηκε από αυτήν την προσφορά και η κάθε Intrum που το αγόρασε, απαιτεί τουλάχιστον 50 € από τον οφειλέτη – οπότε λειτουργεί με ένα τεράστιο περιθώριο κέρδους.
Έτσι η συγκεκριμένη εταιρία είχε το 2020 τζίρο 164,4 εκ. € και καθαρά κέρδη 52,7 εκ. € ή 32% – ενώ το 2021 είχε τζίρο 124,2 εκ. € και καθαρά κέρδη 33,2 εκ. € ή 26,7%, δίνοντας προμέρισμα στους μετόχους της 30 εκ. €.
Τέτοια κέρδη δεν υπάρχουν σε κανέναν άλλο κλάδο – τεκμηριώνοντας πως τα κόκκινα δάνεια είναι όπως αναφέραμε θησαυρός για τους κερδοσκόπους που λεηλατούν τα σπίτια των Ελλήνων, με τις ευλογίες της ΤτΕ και της κυβέρνησης.
Προφανώς όλα αυτά είναι νόμιμα, αλλά είναι αλήθεια δίκαια; Δεν αποδεικνύουν πως οι Έλληνες πληρώνουν πανάκριβα τα λάθη των κυβερνήσεων τους, είτε το καταλαβαίνουν, είτε όχι; Δεν είναι κάτι τέτοιο παρόμοιο με μία υψηλή φορολογία, αφού οφείλεται στην κατάρρευση των εισοδημάτων των Ελλήνων;
Η ληστεία του ενεργειακού καρτέλ
Συνεχίζοντας με το ηλεκτρικό ρεύμα, η ληστεία των Ελλήνων μέσω του χρηματιστηρίου ενέργειας του κ. Χατζηδάκη είναι ξεκάθαρη – πόσο μάλλον όταν οι ενεργειακές συναλλαγές στην Ελλάδα περνούν κατά 100% από το συγκεκριμένο χρηματιστήριο, ενώ σε άλλες χώρες κάτω από το 30% και στην Πολωνία μόλις το 1%.
Εν προκειμένω, μία αρχική πηγή αισχροκέρδειας είναι τα μακροχρόνια συμβόλαια – 20ετή συνήθως με τους παραγωγούς φωτοβολταϊκών, στα 500 € ανά MWH.
Η τιμή αυτή είναι ληστρική, αφού τα νέα συμβόλαια που υπογράφονται είναι στα 63 € ανά MWH – πολύ περισσότερο αφού έχουν αποσβεσθεί οι εγκαταστάσεις, μέσω της μείωσης των φόρων των ιδιοκτητών τους.
Ο δεύτερος πυλώνας της ληστείας είναι οι δημοπρασίες για την ποσότητα ρεύματος που δεν εξασφαλίζεται με συμβόλαια – οι οποίες ακολουθούν τη διαδικασία της οριακής τιμής συστήματος.
Εν προκειμένω, εάν το δίκτυο χρειάζεται επί πλέον 6.000 MWH για το διάστημα κάποιων ωρών της ημέρας, τις δημοπρατεί στους παραγωγούς – όπου έστω ο πρώτος από υδροηλεκτρικά προσφέρει τις 2.000 MWH προς 60 € τη μία, ο δεύτερος από λιγνίτη τις 2.000 MWH προς 120 € τη μία, ο τρίτος από πετρέλαιο της 1.000 MWH προς 140 € τη μία και ο τέταρτος από φυσικό αέριο τις 1.000 MWH προς 200 € τη μία.
Με βάση τώρα την ποσότητα, με την οποία καλύπτει τις τελευταίες ανάγκες του το δίκτυο, εδώ με τις 1.000 MWH του φυσικού αερίου έναντι 200 € τη μία, πληρώνονται από το σύστημα όλοι – γεγονός που σημαίνει πως αυτός που προσέφερε 2.000 MWH από υδροηλεκτρικά με 60 € τη μία θα πληρωθεί με 200 €, όπως επίσης οι επόμενοι.
Επομένως, τα κέρδη του πρώτου είναι αφενός μεν απροσδόκητα, αφού εξαρτώνται από τον τελευταίο που συμμετείχε στη δημοπρασία, αφετέρου τεράστια – ενώ των επομένων είναι επίσης πολύ μεγάλα.
Δεν πρόκειται λοιπόν για ένα πάρτι αισχροκέρδειας του καρτέλ της ενέργειας, το οποίο αποτελείται από έναν πολύ μικρό αριθμό Ολιγαρχών; Δεν είναι απαράδεκτο να το επιτρέπει η κυβέρνηση;
Είναι δυνατόν να μη θησαυρίζει η ΔΕΗ που δεν ανήκει πια στο δημόσιο και που διαθέτει υδροηλεκτρικά και λιγνιτικά, ενώ κοροϊδεύει τους Έλληνες ισχυριζόμενη πως είχε ζημίες το 2021;
Πώς επιτρέπεται σε έναν παραγωγό ηλεκτρικής ενέργειας από ΑΠΕ, από ανεμογεννήτριες ή φωτοβολταϊκά, να εισπράττει όσο αυτός από φυσικό αέριο, οπότε να εύχεται να μην τελειώσει ποτέ ο πόλεμος στην Ουκρανία;
Ποια ωφέλεια έχουν έτσι οι Έλληνες; Γιατί εκμεταλλεύεται το καρτέλ, με τις ευλογίες της κυβέρνησης, την άγνοια των Πολιτών; Ο Putin φταίει εδώ, όταν η κατακόρυφη άνοδος των τιμών ξεκίνησε από τα μέσα του προηγουμένου έτους;
Η φορολογική ληστεία
Περαιτέρω, η ληστεία των Ελλήνων ολοκληρώνεται με τον αυξημένο ΦΠΑ, λόγω των ανατιμήσεων των τιμών – με την έμμεση υπερφορολόγηση δηλαδή των Ελλήνων, από μία κυβέρνηση που ισχυρίζεται πως μειώνει τους φόρους ενώ δίνει τη χαριστική βολή στη μεσαία τάξη, θεωρώντας πως απευθύνεται σε ανόητους.
Παράδειγμα τα καύσιμα, όπως η βενζίνη και το πετρέλαιο – χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε καθόλου το λαθρεμπόριο που οργιάζει στην Ελλάδα και που μπορούσαν όλες οι κυβερνήσεις να το σταματήσουν, αλλά καμία δεν ήθελε.
Γιατί; Επειδή το επίκεντρο του είναι ξανά οι Ολιγάρχες – ενώ οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται είναι γνωστοί σε όλους.
Εν προκειμένω, έχουμε προτείνει πολλές φορές την αναλογική μείωση του ΦΠΑ στις αυξημένες τιμές – χωρίς να απαιτήσουμε τη μείωση του ειδικού φόρου κατανάλωσης (ΕΦΚ) που είναι μεν πολύ υψηλός στην Ελλάδα, αλλά θα μας δημιουργούσε δημοσιονομικό πρόβλημα.
Για παράδειγμα, όταν η βενζίνη κόστιζε 1,50 €, τα 0,70 € ήταν ο ΕΦΚ, τα 0,30 € ο ΦΠΑ και τα 0,50 το αφορολόγητο κόστος της. Με τη βενζίνη στα 2 €, ο ΕΦΚ είναι ξανά 0,70 € αλλά ο ΦΠΑ αυξάνεται στα 0,39 € – οπότε το δημόσιο κερδίζει επί πλέον χρήματα που δεν είχε προϋπολογίσει, εκτός του ότι κυρίως τα διυλιστήρια κερδίζουν τεράστια ποσά από τα αποθέματα τους.
Φάνηκε άλλωστε καθαρά από το ότι, τα φορολογικά έσοδα του δημοσίου μόνο από τον ΦΠΑ αυξήθηκαν κατά 280 εκ. € μόνο το πρώτο δίμηνο του 2022 – οπότε πρόκειται για μία διπλή κλοπή των Ελλήνων, από το κράτος και από το καρτέλ των ελάχιστων Ολιγαρχών της ενέργειας.
Το ίδιο συμβαίνει σε όλα τα άλλα είδη που ανατιμώνται, γεγονός που σημαίνει πως οι Έλληνες ληστεύονται διπλά – αφενός μεν με τον πληθωρισμό που είναι συνώνυμος με τους φόρους, αφετέρου από το κράτος που δεν μειώνει τους συντελεστές φορολόγησης.
Πρόκειται λοιπόν για μία λεηλασία, μεγαλύτερη από την εποχή των πρώτων μνημονίων – την οποία, εάν συνεχίζουν να ανέχονται οι Έλληνες και δεν πλημμυρίσουν τους δρόμους, θα είναι δυστυχώς άξιοι της δυστυχίας τους.
Οι παγκόσμιες μακροοικονομικές συνθήκες
Όσον αφορά τώρα τις γενικότερες μακροοικονομικές συνθήκες, αυτό που προβλέπεται είναι ο στασιμοπληθωρισμός – όπου η ανάπτυξη είναι αναιμική και ο πληθωρισμός υψηλός.
Πολύ φοβόμαστε όμως πως αποτελεί την καλή πλευρά αυτών που βιώνουμε – ενώ η κακή πλευρά, είναι ο υψηλός πληθωρισμός σε συνθήκες ύφεσης είτε εκ των πραγμάτων, είτε για να καταπολεμηθεί ο πληθωρισμός με κάτι πολύ χειρότερο: με την ύφεση.
Σε κάθε περίπτωση, η εξαφάνιση του πληθωρισμού για πολλές δεκαετίες στη Δύση, ήταν το αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης – μέσω των εισαγωγών φθηνών προϊόντων από την Κίνα και από τις υπόλοιπες αναπτυσσόμενες οικονομίες.
Ως εκ τούτου, από τη στιγμή εκείνη και μετά που η παγκοσμιοποίηση άρχισε να υποχωρεί, κυρίως μετά την πανδημία και σήμερα με τον πόλεμο στην Ουκρανία, η κατάσταση έχει αλλάξει εντελώς – γεγονός που σημαίνει πως ο πληθωρισμός ήλθε για να μείνει, ειδικά σε χώρες που δεν παράγουν, όπως δυστυχώς η Ελλάδα.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως από αποπληθωρισμό -1,6% πέρυσι το Μάρτιο στην Ελλάδα, έχουμε τώρα πληθωρισμό 8,9% – ενώ η άνοδος των τιμών έκτοτε είναι 10,5%.
Τι σημαίνει αυτό; Απλούστατα πως οι μισθοί, οι συντάξεις, τα εισοδήματα μας κοκ. έχουν αξία 10,5% λιγότερη από τον περυσινό Μάρτιο – ενώ από τις καταθέσεις θα χάνεται ένα αντίστοιχο ποσοστό που είναι το ίδιο με τη δήμευση τους.
Υπενθυμίζουμε εδώ πως με τα μνημόνια οι καταθέτες φοβόντουσαν δήμευση των αποταμιεύσεων τους της τάξης του 10% και απέσυραν τις καταθέσεις τους – ενώ τώρα με τον πληθωρισμό η δήμευση είναι ήδη μεγαλύτερη.
Συνεχίζοντας, το πρόβλημα με τον πληθωρισμό είναι το ότι, δεν μπορεί να απομονωθεί – αφού εμφανίζεται στα βενζινάδικα, στα Σούπερ Μάρκετ, στα αεροπορικά εισιτήρια, στα εστιατόρια κοκ.
Δεν περιορίζεται όμως μόνο σε αυτά, αφού τα φορτηγά ή τα πλοία πληρώνουν επίσης υψηλότερες τιμές καυσίμων που αυξάνουν το κόστος μεταφοράς – οπότε το τελικό κόστος των προϊόντων.
Λιγότερο σαφείς είναι βέβαια οι χιλιάδες τρόποι, με τους οποίους βλάπτει ο πληθωρισμός τους ανθρώπους, αφού είναι αόρατοι – ενώ το πιο σημαντικό είναι το ότι, ο πληθωρισμός είναι φόρος.
Ο πληθωρισμός βέβαια λειτουργεί πολύ καλύτερα από τους φόρους που δεν είναι δημοφιλείς και προκαλούν αντιδράσεις – αφού δεν ενοχλεί το ονομαστικό εισόδημα, όπως στην Ελλάδα την εποχή των πρώτων μνημονίων με τις μειώσεις των ονομαστικών μισθών και συντάξεων, αλλά το πραγματικό.
Με απλά λόγια, οι Πολίτες εισπράττουν μεν τα ίδια ευρώ με τους μισθούς ή με τις συντάξεις τους, αλλά τα χρήματα τους αξίζουν λιγότερο.
Με τον τρόπο αυτό ο πληθωρισμός, αφού είναι οριζόντιος και επιβαρύνει εξίσου όλες τις εισοδηματικές τάξεις, λειτουργεί το ίδιο με την αύξηση των πλέον άδικων φόρων – των έμμεσων.
Η διαφορά του είναι μόνο το ότι, δεν μπορούν να το συνειδητοποιήσουν οι Πολίτες και να κατηγορήσουν τις κυβερνήσεις – οι οποίες έτσι αποφεύγουν τις κοινωνικές αντιδράσεις.
Για να γίνει περισσότερο κατανοητό το πρόβλημα, το ονομαστικό εισόδημα είναι το χρηματικό ποσόν που κερδίζουμε σε ευρώ – ενώ το πραγματικό εισόδημα είναι το ποσόν που αξίζουν πραγματικά αυτά τα ευρώ, όταν προσαρμόζονται στον πληθωρισμό.
Για παράδειγμα, ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 2% – όμως, με τον πληθωρισμό του Μαρτίου στο 8,9%, ο πραγματικός κατώτατος μισθός μειώθηκε κατά 6,9%. Δηλαδή 8,9-2.
Εισέπραξαν λοιπόν οι εργαζόμενοι 2% περισσότερα σε ονομαστικούς όρους, αλλά 6,9% λιγότερα σε πραγματικούς – ενώ οι συνταξιούχοι που δεν πήραν αύξηση, η σύνταξη τους μειώθηκε κατά 8,9%.
Βέβαια δεν είναι όλοι οι άνθρωποι εξοικειωμένοι με αυτόν τον απλό τύπο μετατροπής του ονομαστικού εισοδήματος σε πραγματικό – είναι όμως εξοικειωμένοι με το πόσο διαρκούν οι μισθοί και οι συντάξεις τους που δεν φτάνουν πια για την κάλυψη των εξόδων τους, παρά το ότι τα μειώνουν.
Από την άλλη πλευρά, οι οικονομικές συνέπειες της μείωσης των πραγματικών εισοδημάτων είναι τεράστιες – αφού εάν πάψει κανείς να πηγαίνει στα καφέ, στα εστιατόρια, στα γυμναστήρια κλπ. για να κάνει οικονομία, τότε οι επιχειρήσεις υπηρεσιών και λιανικής θα αρχίσουν να υποφέρουν.
Κάτι τέτοιο οδηγεί αυτόματα σε ύφεση, σε απολύσεις και σε περισσότερες περικοπές, αφού οι απολυμένοι εργαζόμενοι μειώνουν πιο πολύ τα έξοδα τους – οπότε τίθεται σε λειτουργία το γνωστό ως καθοδικό σπιράλ του διαβόλου που βιώσαμε με τα μνημόνια στην Ελλάδα.
Επίλογος
Κλείνοντας, όλα αυτά είναι μεν προβλήματα, για τα οποία όμως υπάρχουν λύσεις – αρκεί να υπάρχει μία ικανή κυβέρνηση που θα ενδιαφέρεται για την Ελλάδα και όχι για τις εκλογές, για τις επόμενες γενιές και όχι για τα δικά της πολιτικά οφέλη.