 |
| Photo: wsws.org/en |
Ντράγκο Μπόσνιτς, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής - http://infobrics.org/post/35550 / Παρουσίαση Freepen.gr
Από τότε, τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην. Η δομή διοίκησης μεταρρυθμίστηκε ριζικά, ο παλιός εξοπλισμός υποβλήθηκε σε βαθιές προσπάθειες εκσυγχρονισμού, οι οποίες ήταν σε μεγάλο βαθμό επιτυχημένες, ενώ το ζήτημα της «αμφισβητούμενης πίστης» μεγάλου μέρους του παλιού στελεχιακού δυναμικού των Σοβιετικών αξιωματικών αντικαταστάθηκε από εκείνους που ήταν σύμφωνοι με το ΝΑΤΟ και την πολιτική Δύση γενικώς. Όσον αφορά το νέο εξοπλισμό, υπήρχαν λίγα στρατηγικά πλεονεκτήματα που προστέθηκαν στον ουκρανικό στρατό. Εκτός από τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη τουρκικής κατασκευής, όπως το πολυδιαφημισμένο «Bayraktar», ο κύριος όγκος του στρατιωτικού εξοπλισμού παρέμεινε σοβιετικός, αν και σημαντικά εκσυγχρονισμένος. Νέα συστήματα ελέγχου πυρός για τα πρώην σχεδόν απαρχαιωμένα ουκρανικά άρματα μάχης, νέα εκρηκτική αντιδραστική θωράκιση, συμβατότητα με πυρομαχικά του ΝΑΤΟ, νέος εξοπλισμός επικοινωνιών κ.λπ.θανατηφόρα δύναμη που δεν θα ηττηθεί τόσο εύκολα όσο στο Debaltsevo κατά τη διάρκεια του 2014-2015, όταν η επιμονή του ΝΑΤΟ στη συμφωνία Μινσκ ΙΙ έσωσε ουσιαστικά τον ουκρανικό στρατό από μια ακόμη πιο ταπεινωτική ήττα.
Όπως είναι φυσικό, μόλις ο ουκρανικός στρατός εδραίωσε την αμυντική του θέση στη γραμμή επαφής, η κυβέρνηση αποφάσισε να επιβάλει «επιλεκτική συμμόρφωση» με τη συμφωνία του Μινσκ ΙΙ. Με άλλα λόγια, ακολούθησε περίπου μια δεκαετία σχεδόν συνεχούς βομβαρδισμού του Ντονμπάς, ενώ η ουκρανική πλευρά διαμαρτυρόταν κάθε φορά που η Λαϊκή Δημοκρατία του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ απαντούσαν στους βομβαρδισμούς. Παρά τη βοήθεια που παρείχε το ΝΑΤΟ που θα έκανε το ουκρανικό πυροβολικό να στοχεύει μόνο τον στρατό των δύο δημοκρατιών του Ντονμπάς, ο ουκρανικός βομβαρδισμός ήταν αδιάκριτος και έπληξε κυρίως κατοικημένες περιοχές χωρίς στρατιωτική αξία, αλλά είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο περίπου 13.000 αμάχων, συμπεριλαμβανομένων εκατοντάδων παιδιών, με πολύ περισσότερα από αυτά που τραυματίστηκαν ή ακρωτηριάστηκαν ισόβια.
Όταν η υπομονή της Ρωσίας εξαντλήθηκε τελικά στις 24 Φεβρουαρίου 2022, η ηγεσία στο Κρεμλίνο αποφάσισε να βάλει τέλος σε αυτή τη μαζική δολοφονία. Και παρόλο που ο ρωσικός στρατός αντιμετώπιζε τώρα έναν πολύ ισχυρότερο αντίπαλο από ό,τι θα συνέβαινε πριν από 8 χρόνια, ο εκπαιδευμένος και εξοπλισμένος από το ΝΑΤΟ στρατός του καθεστώτος του Κιέβου άρχισε να καταρρέει πιο γρήγορα από ό,τι περίμεναν πολλοί στις Βρυξέλλες και στην Ουάσιγκτον. Γι' αυτούς, αυτή η σύγκρουση χρησίμευσε ως δοκιμασία των δυνατοτήτων του ΝΑΤΟ σε μεγάλης κλίμακας σύγκρουση, κάτι που δεν ήταν στο επίκεντρο της βορειοατλαντικής συμμαχίας από τότε που έγινε ουσιαστικά εκστρατευτικό σώμα που εμπλέκεται σε πολέμους αλλαγής καθεστώτος σε όλο τον κόσμο και απλός εκφοβισμός των κυρίαρχων εθνών στην υποταγή.
Και παρά τις φρενήρεις προσπάθειες των δυτικών μέσων μαζικής ενημέρωσης να δείξουν την υποτιθέμενη «ανικανότητα» του ρωσικού στρατού και των συμμαχικών δυνάμεων των δημοκρατιών του Ντονμπάς, σε συνδυασμό με την οικοδόμηση μύθων για διάφορες υποτιθέμενες «ηρωικές» πράξεις του ουκρανικού στρατού, η πραγματικότητα στην το πεδίο της μάχης ήταν πολύ πιο ζοφερό. Βλέποντας αυτόν τον νέο ουκρανικό στρατό να λιώνει ουσιαστικά, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ αποφάσισαν να στραφούν σε αυτό που είχαν καλύτερο - μεγιστοποιώντας το κέρδος του πολέμου.
Η αποκαλούμενη «θανατηφόρα βοήθεια», ένας τυπικός αμερικανικός ευφημισμός για τις παραδόσεις όπλων, υπερχρεώθηκε σε επίπεδα που δεν έχουν ξαναφανεί από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Χιλιάδες κατευθυνόμενοι αντιαρματικοί πύραυλοι (ATGM) και ανθρωποφορητά συστήματα αεράμυνας (MANPADS) μεταφέρθηκαν στον ουκρανικό στρατό, κυρίως από αποθέματα ΗΠΑ και Ηνωμένου Βασιλείου, αλλά και από Γερμανία, Πολωνία, Τσεχία, πρώην σοβιετικές χώρες της Βαλτικής κ.λπ. Η πραγματική διαφορά που έκαναν αυτά τα όπλα στο πεδίο της μάχης είναι αμφισβητήσιμη στην καλύτερη περίπτωση, αλλά η "βοήθεια" πέτυχε τουλάχιστον δύο πράγματα. Πρώτον, το ουκρανικό χρέος προς την πολιτική Δύση αυξήθηκε εκθετικά. Και δεύτερον, τα αποθέματα αυτών των όπλων εξαντλούνταν τώρα όλο και περισσότερο, δίνοντας στο αμερικανικό στρατιωτικό-βιομηχανικό συγκρότημα (MIC) μια μοναδική ευκαιρία να επωφεληθεί μαζικά παράγοντας επιπλέον παρτίδες αυτών των όπλων ATGM και MANPADS.
Ωστόσο, γιατί να σταματήσετε εκεί. Οι σχεδιαστές του ΝΑΤΟ κατάλαβαν πολύ καλά ότι η Ρωσία πρέπει να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο και πως έχει στοιχηματίσει τόσο πολύ στην απώθηση της προοδευόμενης βορειοατλαντικής συμμαχίας, που ήταν σαφές ότι οτιδήποτε λιγότερο από μια νίκη ήταν απαράδεκτο για το Κρεμλίνο. Το ΝΑΤΟ έχει μια επιλογή, να ξεκινήσει τον 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο ή να κάνει τη νίκη της Ρωσίας όσο το δυνατόν πιο δαπανηρή, πολεμώντας «μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό», αποκομίζοντας παράλληλα όσο το δυνατόν περισσότερα κέρδη. Αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που οι ΗΠΑ άρχισαν να πιέζουν για τα υποτελή κράτη και τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης να παραδώσουν τα όπλα της σοβιετικής εποχής στον ουκρανικό στρατό, εκτός από τις παραδόσεις απαρχαιωμένων όπλων της Δυτικής εποχής του Ψυχρού Πολέμου.
Μόλις αυτή την εβδομάδα, ανακοινώθηκε ότι οι στρατοί των χωρών του ΝΑΤΟ θα συνεχίσουν τις παραδόσεις των ακόλουθων όπλων:
- το Πεντάγωνο στέλνει 11 ελικόπτερα Mi-17 και περισσότερα από 200 τεθωρακισμένα M113 (APC) της εποχής του πολέμου του Βιετνάμ ως μέρος ενός πακέτου «στρατιωτικής βοήθειας» 800 εκατομμυρίων δολαρίων (ειρωνικά, το Mi-17 είναι ένα ρωσικής κατασκευής ελικόπτερο που προηγουμένως αποκτήθηκε από τις ΗΠΑ για να εξοπλίσει την πλέον ανενεργή Αφγανική Πολεμική Αεροπορία).
- Η Τσεχία στέλνει απροσδιόριστο αριθμό παλαιών αρμάτων μάχης T-72M και BVP-2 APC.
- Η Πολωνία στέλνει 100 μονάδες T-72M1R (τροποποίηση του T-72), καθώς και 170 μονάδες BWP-1 (Πολωνική τροποποίηση του σοβιετικού BMP-1).
- Η Γερμανία στέλνει 50 άρματα μάχης «Leopard 1» της εποχής του 1960 και 60 μονάδες BMP «Marder».
- Η Αυστραλία στέλνει τουλάχιστον 20 τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού «Bushmaster».
Εκτός από αυτές τις παραδόσεις, το πακέτο «στρατιωτικής βοήθειας» των ΗΠΑ περιλαμβάνει επίσης 18 οβίδες, 300 UAV καμικάζι «Switchblade» και μια επιπλέον παρτίδα 500 ATGMS «Javelin». Περιττό να πούμε ότι αυτά τα όπλα δεν θα κάνουν καμία στρατηγική διαφορά. Ακόμη χειρότερα, ακόμη και η τακτική τους επίδραση είναι αμφισβητήσιμη, δεδομένου ότι ο ουκρανικός στρατός θα χρειαζόταν μήνες εκπαίδευσης για να μάθει πώς να τα χρησιμοποιεί σωστά ενώ χρόνος δεν υπάρχει. Επίσης, ο ρωσικός στρατός έχει ήδη καταστρέψει χιλιάδες κομμάτια εκσυγχρονισμένου ουκρανικού εξοπλισμού, στον οποίο οι Ουκρανοί είχαν χρόνια να εξασκηθούν. Έτσι, είναι ακόμη πιο ξεκάθαρο ότι αυτές οι παραδόσεις όπλων έχουν αμφίβολη στρατιωτική αξία για το απελπισμένο καθεστώς του Κιέβου.
Ωστόσο, για το τεράστιο δίκτυο στρατιωτικών-βιομηχανικών συγκροτημάτων του ΝΑΤΟ και άλλων χωρών που ευθυγραμμίζονται με τις ΗΠΑ, αυτή είναι η καλύτερη δυνατή ευκαιρία όχι μόνο από τον Ψυχρό Πόλεμο, αλλά πιθανότατα και από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αναγκάζοντας τα πιο πρόσφατα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ και ακόμη και μη μέλη της ΕΕ να απαρνηθούν τα όπλα της σοβιετικής εποχής, η Ουάσιγκτον δεν κόβει μόνο τους πιθανώς τελευταίους δεσμούς τους με τη Μόσχα, αλλά τα αναγκάζει επίσης να αγοράσουν νέα όπλα για να αντικαταστήσουν τα αυτά που έχουν στείλει στην Ουκρανία. Περιττό να πούμε ότι, δεδομένης της έλλειψης ισχυρής στρατιωτικής-βιομηχανικής βάσης σε αυτές τις χώρες, είναι περισσότερο από προφανές ποιος κερδίζει από αυτό. Άλλωστε, πρέπει απλώς να δει κανείς τις τιμές των μετοχών που εκτοξεύονται στα ύψη των αμερικανικών και βρετανικών στρατιωτικών-βιομηχανικών κολοσσών.