Από: newpost.gr - Του Κώστα Σαρικά
O τρόπος που χτυπήθηκε και εν τέλει βούλιαξε η ρωσική ναυαρχίδα, το πανίσχυρο καταδρομικό «Μoskva» βρίσκεται τις τελευταίες ώρες χωρίς αμφιβολία στο επίκεντρο της ανάλυσης σε όλα τα ναυτικά επιτελεία παγκοσμίως. Το Πολεμικό Ναυτικό παρακολουθεί τις εξελίξεις και αντλεί κάθε χρήσιμη πληροφορία τόσο μέσω ΝΑΤΟ όσο και άλλων πηγών, με τα Στελέχη του να προσπαθούν να σχηματίσουν όσο το δυνατόν πιο πλήρη εικόνα με στόχο να αντλήσουν χρήσιμα συμπεράσματα.
Παρά το γεγονός ότι τα έως τώρα δεδομένα είναι περιορισμένα, όλα δείχνουν ότι το χτύπημα προήλθε από αντιπλοικούς πυραύλους ουκρανικής κατασκευής Neptune, εκδοχή την οποία συμμερίζεται και το ΝΑΤΟ σε αντίθεση με τους Ρώσους οι οποίοι αρχικά είχαν κάνει λόγο για έκρηξη στα πυρομαχικά του καταδρομικού. Αν και το «Moskva» θεωρείτο ένα πλωτό φρούριο με βάση την ισχύ πυρός και το τρομακτικό πυραυλικό φορτίο που μετέφερε όπως αποδείχθηκε δεν κατάφερε να χρησιμοποιήσει την αντιβληματική του άμυνα απέναντι σε αντιπλοικούς πυραύλους οι οποίοι δεν θεωρούνται ιδιαίτερα σύγχρονης τεχνολογίας και προφανώς είναι κατώτεροι τόσο των Harpoon όσο φυσικά και των Exocet block III τους οποίους διαθέτει στο οπλοστάσιό του το Πολεμικό μας Ναυτικό.
Το τρωτό σημείο του κατά τα άλλα πανίσχυρου «Moskva» φαίνεται ότι ήταν το ξεπερασμένης τεχνολογίας σύστημα ραντάρ και αισθητήρων το οποίο αποδείχθηκε «μαύρη τρύπα», κατώτερο του οπλισμού του και εν τέλει μοιραίο για την επιβίωση του πλοίου. Είτε δεν μπόρεσε να δει ποτέ τους Νeptune οι οποίοι κινούνταν με υποηχητική ταχύτητα-όχι ιδιαίτερα γρήγορα δηλαδή- κοντά στην επιφάνεια της θάλασσας, είτε όταν τους είδε ήταν αργά, είτε κατάφερε να σταματήσει μόνο κάποιους και όχι το σύνολο των πυραύλων που στόχευαν το καταδρομικό. Εάν μάλιστα ισχύει η πληροφορία ότι ένα ή περισσότερα μη επανδρωμένα UAV Bayraktar είχαν ήδη απασχολήσει τους αισθητήρες του «Moskva» χωρίς να υπάρχει δυνατότητα ταυτόχρονης ανίχνευσης και εμπλοκής και άλλων στόχων, τότε θα αποδειχθεί ότι το πλοίο αποτελούσε ουσιαστικά έναν «γίγαντα με ξύλινα πόδια».
Σε κάθε περίπτωση το «Moskva» αποδείχθηκε ανίκανο να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του σύγχρονου ναυτικού πολέμου όπου πλέον κάθε Μονάδα επιφανείας-πόσο μάλλον αυτού του μεγέθους-θα πρέπει να διαθέτει αυξημένες δυνατότητες παρακολούθησης, εντοπισμού και εξουδετέρωσης όχι μίας ή δύο αλλά πολλαπλών απειλών ταυτόχρονα είτε από την επιφάνεια, είτε από τον αέρα είτε ακόμα και από τον βυθό.
Ένα από τα βασικά ίσως το κορυφαίο κριτήριο που είχε και έχει το Πολεμικό μας Ναυτικό στην κορυφή των προαπαιτούμενων είναι η τεχνολογική υπεροχή. Και αυτό το κριτήριο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απόφαση για απόκτηση των ψηφιακών γαλλικών φρεγατών Belharra ενώ βρίσκεται το ίδιο ψηλά και στη διαδικασία επιλογής της καινούργιας κορβέτας του Στόλου. Το radar SEA FIRE το οποίο διαθέτουν οι Belharra, αποτελεί σύμφωνα με τα αρμόδια Στελέχη του Πολεμικού τον κορυφαίο ίσως τεχνολογικά αισθητήρα παγκοσμίως με δυνατότητα όχι μόνο ανίχνευσης σε πολύ μεγάλες αποστάσεις που αγγίζουν ακόμα και τα 500 χλμ. στον αέρα και τα 80 στην επιφάνεια της θάλασσας. Ενώ μπορεί να εντοπίζει και να παρακολουθεί ταυτόχρονα έως και 800 στόχους με δυνατότητα να εκτιμά τον βαθμό απειλής και να «κλειδώνει» αυτόματα τους πλέον επικίνδυνους. Και ο πιο επικίνδυνος στόχος για ένα πλοίο είναι χωρίς αμφιβολία ο αντιπλοικός πύραυλος. Με το SEA FIRE να έχει δυνατότητα σύμφωνα με τον κατασκευαστή του να εντοπίζει πυραύλους που κινούνται με υπερηχητικές ταχύτητες και να στέλνει πάνω τους ταυτόχρονα τα όπλα που διαθέτει.