Η υπό την ηγεσία των ΗΠΑ Δύση είναι εξαιρετικά δυσαρεστημένη με την Ινδία και το Πακιστάν που απέφυγαν να καταδικάσουν δημόσια την ειδική επιχείρηση της Ρωσίας στην Ουκρανία. Η μέχρι τώρα ουδετερότητά τους είναι εντυπωσιακή από μόνη της, καθώς μιλάει για τους αντίστοιχους μεγάλους στρατηγικούς στόχους τους για εξισορρόπηση μεταξύ σημαντικών παραγόντων σε αυτό που με ακρίβεια μπορεί να περιγραφεί ως η παρούσα διπολική περίοδος. Είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό, ωστόσο, αν σκεφτεί κανείς πως βρίσκονται υπό τεράστια πίεση από την Αμερική να ακολουθήσουν το παράδειγμά της.
Του Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Τα δυτικά Mainstream Media (MSM) προωθούν την αφήγηση του εργαλειοποιημένου πληροφοριακού πολέμου υπονοώντας ή ακόμη και μερικές φορές ξεκάθαρα δηλώνοντας ότι αυτοί οι δύο αντίπαλοι συμβιβάζονται με αυτά που παρουσιάζονται παραπλανητικά ως αποκαλούμενες «διεθνείς αρχές». Το υπονοούμενο είναι ότι οι στενοί δεσμοί τους με τη Ρωσία, οι οποίοι είναι πολύ διαφορετικοί ούτως ή άλλως, καθώς η ειδική και προνομιακή στρατηγική εταιρική σχέση της Ινδίας με τη Μόσχα δεν μπορεί ρεαλιστικά να συγκριθεί με την ταχεία προσέγγιση του Πακιστάν με αυτήν, είναι ανήθικες.
Εκτός αυτού του προσεκτικά ελεγχόμενου διαλόγου είναι το απλό γεγονός πως η Ινδία και το Πακιστάν απλώς δε θέλουν να εμπλακούν, καθώς κάτι τέτοιο θα πρόδιδε τις αρχές της εξωτερικής πολιτικής τους να επιδιώκουν ισορροπημένες και ουδέτερες σχέσεις με όλους τους ομοϊδεάτες εταίρους που αντιμετωπίζουν τις χώρες τους με το σεβασμό που αξίζουν. Η Ρωσία ικανοποιεί αυτό το κριτήριο, καθώς η μεγάλη στρατηγική της για την Ευρύτερη Ευρασιατική Εταιρική Σχέση (GEP) συμπληρώνει τέλεια τη δική τους, επομένως η Μόσχα πέτυχε να καλλιεργήσει στενούς δεσμούς με αυτούς τους δύο αντιπάλους.
Η μονομερής διακοπή των σχέσεών τους με τη Ρωσία μόνο και μόνο για να ευχαριστήσουν τη Δύση υπό την ηγεσία των ΗΠΑ θα ισοδυναμούσε με θυσία της κυριαρχίας τους και αφήνοντας ελάχιστη αμφιβολία για την ακρίβεια της επακόλουθης παρατήρησης πως σε αυτό το σενάριο δε θα είχαν πραγματικά πολλή στρατηγική αυτονομία να μιλήσουν. Τούτου λεχθέντος, δεν μπορεί επίσης να παραγνωριστεί ότι η μεγάλη πίεση που τους ασκείται μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα ο ένας ή και οι δύο να λένε κάτι δυνητικά ρητορικής αξίας σε μια προσπάθεια να κατευνάσουν τη Δύση, αν και αυτό δε θα ήταν σοφό.
Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να προκαλέσει ανησυχίες από την Κίνα σχετικά με την ικανότητα του Πακιστάν να αντισταθεί σε εκστρατείες πίεσης της Δύσης που θα μπορούσαν μια μέρα να κατευθυνθούν εναντίον της Λαϊκής Δημοκρατίας, ενώ εκείνες οι χώρες που ελπίζουν πως η Ινδία θα μπορούσε να συγκεντρώσει από κοινού ένα νέο Κίνημα των Αδεσμεύτων («Neo -NAM») με τη Ρωσία θα μπορούσε να είναι παρόμοια απογοητευμένες και μπορεί να καταλήξουν απαισιόδοξες για αυτό το σενάριο. Ως εκ τούτου, θα ήταν καλύτερο για εκείνα τα κράτη της Νότιας Ασίας να συνεχίσουν να αντιστέκονται στην εκστρατεία πίεσης των ΗΠΑ.
Ένα άλλο επιχείρημα υπέρ αυτού είναι ότι οι υπόλοιποι μη δυτικοί θα εντυπωσιαστούν πολύ μαζί τους επειδή διατηρούν το έδαφος τους και διατηρούν έτσι την ακεραιότητα της εξωτερικής πολιτικής τους με αρχές. Αυτό θα μπορούσε να βελτιώσει περαιτέρω τη φήμη τους, κάτι που είναι πολύ σημαντικό και για τις δύο χώρες, ειδικά στην έναρξη αυτής της τελευταίας φάσης στο Νέο Ψυχρό Πόλεμο. Θα μπορούσαν ακόμη και να γίνουν βαλβίδες πίεσης σε αυτόν τον παγκόσμιο ανταγωνισμό, διατηρώντας τελικά ρεαλιστικούς δεσμούς με όλα τα μέρη, κάτι που θα τονώσει τη σημασία τους.
Ομολογουμένως ακούγεται περίεργο να γράφουμε για την Ινδία και το Πακιστάν μεταξύ όλων των χωρών που εφαρμόζουν πολύ παρόμοιες πολιτικές κατά τη διάρκεια μιας παγκόσμιας κρίσης, ειδικά σε σχέση με τη Ρωσία, αλλά αυτή είναι η περίεργη κατάσταση των σύγχρονων Διεθνών Σχέσεων που μέχρι στιγμής έχει αψηφήσει τόσες πολλές προσδοκίες παρατηρητών. Αυτές οι χώρες θα μπορούσαν να δώσουν το παράδειγμα στο να δείξουν στους υπόλοιπους μη Δυτικούς πως είναι πράγματι δυνατό να αντισταθούν επιτυχώς στις εκστρατείες πίεσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, οι οποίες θα μπορούσαν να εμπνεύσουν και άλλους να κάνουν το ίδιο.
Του Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Τα δυτικά Mainstream Media (MSM) προωθούν την αφήγηση του εργαλειοποιημένου πληροφοριακού πολέμου υπονοώντας ή ακόμη και μερικές φορές ξεκάθαρα δηλώνοντας ότι αυτοί οι δύο αντίπαλοι συμβιβάζονται με αυτά που παρουσιάζονται παραπλανητικά ως αποκαλούμενες «διεθνείς αρχές». Το υπονοούμενο είναι ότι οι στενοί δεσμοί τους με τη Ρωσία, οι οποίοι είναι πολύ διαφορετικοί ούτως ή άλλως, καθώς η ειδική και προνομιακή στρατηγική εταιρική σχέση της Ινδίας με τη Μόσχα δεν μπορεί ρεαλιστικά να συγκριθεί με την ταχεία προσέγγιση του Πακιστάν με αυτήν, είναι ανήθικες.
Εκτός αυτού του προσεκτικά ελεγχόμενου διαλόγου είναι το απλό γεγονός πως η Ινδία και το Πακιστάν απλώς δε θέλουν να εμπλακούν, καθώς κάτι τέτοιο θα πρόδιδε τις αρχές της εξωτερικής πολιτικής τους να επιδιώκουν ισορροπημένες και ουδέτερες σχέσεις με όλους τους ομοϊδεάτες εταίρους που αντιμετωπίζουν τις χώρες τους με το σεβασμό που αξίζουν. Η Ρωσία ικανοποιεί αυτό το κριτήριο, καθώς η μεγάλη στρατηγική της για την Ευρύτερη Ευρασιατική Εταιρική Σχέση (GEP) συμπληρώνει τέλεια τη δική τους, επομένως η Μόσχα πέτυχε να καλλιεργήσει στενούς δεσμούς με αυτούς τους δύο αντιπάλους.
Η μονομερής διακοπή των σχέσεών τους με τη Ρωσία μόνο και μόνο για να ευχαριστήσουν τη Δύση υπό την ηγεσία των ΗΠΑ θα ισοδυναμούσε με θυσία της κυριαρχίας τους και αφήνοντας ελάχιστη αμφιβολία για την ακρίβεια της επακόλουθης παρατήρησης πως σε αυτό το σενάριο δε θα είχαν πραγματικά πολλή στρατηγική αυτονομία να μιλήσουν. Τούτου λεχθέντος, δεν μπορεί επίσης να παραγνωριστεί ότι η μεγάλη πίεση που τους ασκείται μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα ο ένας ή και οι δύο να λένε κάτι δυνητικά ρητορικής αξίας σε μια προσπάθεια να κατευνάσουν τη Δύση, αν και αυτό δε θα ήταν σοφό.
Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να προκαλέσει ανησυχίες από την Κίνα σχετικά με την ικανότητα του Πακιστάν να αντισταθεί σε εκστρατείες πίεσης της Δύσης που θα μπορούσαν μια μέρα να κατευθυνθούν εναντίον της Λαϊκής Δημοκρατίας, ενώ εκείνες οι χώρες που ελπίζουν πως η Ινδία θα μπορούσε να συγκεντρώσει από κοινού ένα νέο Κίνημα των Αδεσμεύτων («Neo -NAM») με τη Ρωσία θα μπορούσε να είναι παρόμοια απογοητευμένες και μπορεί να καταλήξουν απαισιόδοξες για αυτό το σενάριο. Ως εκ τούτου, θα ήταν καλύτερο για εκείνα τα κράτη της Νότιας Ασίας να συνεχίσουν να αντιστέκονται στην εκστρατεία πίεσης των ΗΠΑ.
Ένα άλλο επιχείρημα υπέρ αυτού είναι ότι οι υπόλοιποι μη δυτικοί θα εντυπωσιαστούν πολύ μαζί τους επειδή διατηρούν το έδαφος τους και διατηρούν έτσι την ακεραιότητα της εξωτερικής πολιτικής τους με αρχές. Αυτό θα μπορούσε να βελτιώσει περαιτέρω τη φήμη τους, κάτι που είναι πολύ σημαντικό και για τις δύο χώρες, ειδικά στην έναρξη αυτής της τελευταίας φάσης στο Νέο Ψυχρό Πόλεμο. Θα μπορούσαν ακόμη και να γίνουν βαλβίδες πίεσης σε αυτόν τον παγκόσμιο ανταγωνισμό, διατηρώντας τελικά ρεαλιστικούς δεσμούς με όλα τα μέρη, κάτι που θα τονώσει τη σημασία τους.
Ομολογουμένως ακούγεται περίεργο να γράφουμε για την Ινδία και το Πακιστάν μεταξύ όλων των χωρών που εφαρμόζουν πολύ παρόμοιες πολιτικές κατά τη διάρκεια μιας παγκόσμιας κρίσης, ειδικά σε σχέση με τη Ρωσία, αλλά αυτή είναι η περίεργη κατάσταση των σύγχρονων Διεθνών Σχέσεων που μέχρι στιγμής έχει αψηφήσει τόσες πολλές προσδοκίες παρατηρητών. Αυτές οι χώρες θα μπορούσαν να δώσουν το παράδειγμα στο να δείξουν στους υπόλοιπους μη Δυτικούς πως είναι πράγματι δυνατό να αντισταθούν επιτυχώς στις εκστρατείες πίεσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, οι οποίες θα μπορούσαν να εμπνεύσουν και άλλους να κάνουν το ίδιο.
Στηρίξτε την προσπάθειά μας στο Youtube με μια εγγραφή στο κανάλι μας (Μέση Γραμμή).