Του Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Αυτό έρχεται μετά τη διπλωματία του πρωθυπουργού Μπένετ μεταξύ της ρωσικής και της γερμανικής πρωτεύουσας μετά την έναρξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης της Μόσχας, κατά τη διάρκεια της οποίας μίλησε επίσης με τον Ζελένσκι συνολικά τρεις φορές σε λιγότερο από 24 ώρες. Μη επιβεβαιωμένες αναφορές των μέσων ενημέρωσης υποστήριξαν πως ο Ισραηλινός ηγέτης προσπάθησε να πιέσει τον Ουκρανό ομόλογό του να αποδεχθεί το ειρηνευτικό σχέδιο του Προέδρου Πούτιν σχετικά με το σεβασμό των κόκκινων γραμμών εθνικής ασφάλειας της χώρας του σε εκείνη την πρώην Σοβιετική Δημοκρατία, αλλά αυτό απερρίφθη αμέσως και από τις δύο πλευρές. Όχι μόνο αυτό, αλλά η πρόταση του Ζελένσκι να φιλοξενήσει το Ισραήλ ειρηνευτικές συνομιλίες μεταξύ του ίδιου και του προέδρου Πούτιν επιβεβαιώνει ότι το Κίεβο δεν έχει καμία ανησυχία για την ουδετερότητα του Τελ Αβίβ. Αντίθετα, το Ισραήλ τοποθετήθηκε τέλεια ως το καλύτερο μέρος για να φιλοξενήσει ρωσο-ουκρανικές ειρηνευτικές συνομιλίες.
Για αρχή, όλα όσα είπε ο Ζελένσκι για το Ισραήλ είναι αληθινά, προς τιμήν του. Έχει πράγματι μεγάλο πληθυσμό ανθρώπων που μετανάστευσαν από την πρώην Σοβιετική Ένωση, τόσο πολύ που ο Πρόεδρος Πούτιν διακήρυξε κατά τη διάρκεια συνάντησης με το Ίδρυμα Keren Heyesod τον Σεπτέμβριο του 2019 ότι «Ρώσοι και Ισραηλινοί έχουν δεσμούς οικογένειας και φιλίας. Αυτή είναι μια αληθινή κοινή οικογένεια. Μπορώ να το πω χωρίς υπερβολές. Σχεδόν 2 εκατομμύρια Ρωσόφωνοι ζουν στο Ισραήλ. Θεωρούμε το Ισραήλ μια ρωσόφωνη χώρα». Μακριά από το να είναι ο «αντισιωνιστής» που πολλοί από τους υποστηρικτές του στην κοινότητα των Alt-Media τον παρουσιάζουν ψευδώς, ο Ρώσος ηγέτης είναι ένας πολύ περήφανος φιλοσημίτης , τόσο πολύ που ο Μπένετ τον επαίνεσε ακόμη και τον περασμένο Οκτώβριο ως «πολύ στενό και αληθινό φίλο του κράτους του Ισραήλ».
Τα υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών Western Mainstream Media τον συγκρίνουν με τον Χίτλερ είναι πραγματικά αντισημιτικά, καθώς υποβαθμίζουν τη φρίκη του Ολοκαυτώματος που ο Πρόεδρος Πούτιν δεν είχε κανέναν απολύτως ρόλο στην ενορχήστρωση σε αντίθεση με αυτό το γερμανικό τέρας. Ωστόσο, έχει γίνει «αποδεκτό» στη δυτική κοινωνία να γίνονται τέτοιες ψευδείς συγκρίσεις λόγω της ανεξέλεγκτης ρωσοφοβίας που την έπληξε μετά τα πρόσφατα γεγονότα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο θα ήταν τόσο συμβολικά σημαντικό για τον Πρόεδρο Πούτιν να συναντηθεί με τον Ζελένσκι στο Ισραήλ, καθώς η φιλοξενία του από την Πολιτεία θα κατέρριπτε δυναμικά όλους τους ψευδείς ισχυρισμούς ότι είναι «αντισημίτης» ή/και «ο νέος Χίτλερ». Κανείς δε θα μπορούσε να αντικρούσει το συμπέρασμα του Ισραήλ πως δεν είναι κανένα από αυτά, αφού κάτι τέτοιο θα έθετε αμφιβολίες για την κρίση των Εβραίων, η οποία είναι αντισημιτική σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα.
Το επόμενο επιχείρημα υπέρ του Ισραήλ να φιλοξενήσει τέτοιες συνομιλίες είναι ότι είναι πραγματικά ουδέτερο στο Νέο Ψυχρό Πόλεμο. Αν και ψήφισε κατά της Ρωσίας στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, εξακολουθεί να αποκρούει επιτυχώς την πίεση των ΗΠΑ να επιβάλει κυρώσεις στον στενό της εταίρο, κάτι που δε συμφώνησε να κάνει ακόμη και από το 2014, όταν επιβλήθηκε ο πρώτος γύρος αντιρωσικών κυρώσεων από τη Δύση. Το αντίθετο, στην πραγματικότητα, δεδομένου πως οι σχέσεις Ρωσίας-Ισραήλ έχουν αναπτυχθεί ολοκληρωτικά σε αυτά τα οκτώ χρόνια και έγιναν πολύ στρατηγικές ως αποτέλεσμα του κοινού οράματος των ηγετών τους. Στην πραγματικότητα, η Ρωσία σήμερα κάνει περισσότερα για να διασφαλίσει την ασφάλεια του Εβραϊκού Κράτους από ό,τι κάνει ακόμη και ο Αμερικανός σύμμαχός του, όπως αποδεικνύεται από το γεγονός ότι η Μόσχα αφήνει το Τελ Αβίβ να βομβαρδίσει το IRGC και τη Χεζμπολάχ στη γειτονική Συρία ατιμώρητα παρά το ότι κατά καιρούς το καταδικάζει όποτε συμβαίνει αυτό.
Η Ουάσιγκτον δεν έχει τέτοιες δυνατότητες να διασφαλίσει την περιφερειακή ασφάλεια του Τελ Αβίβ αφού δεν κυριαρχεί στους ουρανούς της Συρίας όπως η Μόσχα και ως εκ τούτου δεν είναι σε θέση να «διευκολύνει παθητικά» αυτά τα χτυπήματα που πραγματοποιούνται με το πρόσχημα της καταστροφής μυστικών αποθηκών όπλων που φέρεται να προορίζονται για μελλοντικές αντι-ισραηλινές επιθέσεις. Ως εκ τούτου, το Ισραήλ οφείλει στη Ρωσία μια μεγάλη εύνοια που το βοήθησε να διατηρήσει την ακεραιότητα αυτού που το Τελ Αβίβ θεωρεί ως τις κόκκινες γραμμές εθνικής ασφάλειας στην περιοχή, τις οποίες με τη σειρά του θεωρεί επίσης ότι διατήρησε για την ύπαρξη του εβραϊκού κράτους από το Ιράν και τους συμμάχους του που θέλουν να το σβήσουν. Η φιλοξενία ρωσο-ουκρανικών ειρηνευτικών συνομιλιών, οι οποίες θα απομυθοποιούσαν επίσης δυναμικά τους ψευδείς ισχυρισμούς ότι ο Πρόεδρος Πούτιν είναι «αντισημίτης» ή/και «ο νέος Χίτλερ», θα εκπλήρωνε αυτήν την εύνοια.
Το Ισραήλ έχει επίσης συμφέροντα για να το κάνει αυτό, που σχετίζονται κυρίως με την εκτροπή της διεθνούς κριτικής που σχετίζεται με τη μεταχείριση των Παλαιστινίων και το άλυτο ζήτημα των εδαφών τους. Φιλοξενώντας τις πιο σημαντικές ειρηνευτικές συνομιλίες από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το Ισραήλ θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι είναι μια δύναμη για την ειρήνη και πως όσοι το αμφισβητούν είναι αντισημίτες. Θα εξασφάλιζε επίσης τη σιωπηρή υποστήριξη της Ρωσίας για οποιαδήποτε μονομερή λύση θέλει να επιβάλει στους Παλαιστίνιους από αυτή την άποψη, όπως η λεγόμενη «Συμφωνία του Αιώνα» που ουσιαστικά θα «ομαλοποιούσε» τους παράνομους εποικισμούς. Δεν υπάρχει περίπτωση η Ρωσία να εναντιωθεί ουσιαστικά στο Ισραήλ εάν το τελευταίο ανταποκριθεί στις πολλές χάρες της Μόσχας στη Συρία φιλοξενώντας ειρηνευτικές συνομιλίες με την Ουκρανία και καταρρίπτοντας τους ψεύτικους ισχυρισμούς της υπό την ηγεσία των ΗΠΑ Δύσης για τον Πρόεδρο Πούτιν.
Ένα άλλο σημείο που πρέπει να τονιστεί είναι ότι το Ισραήλ θέλει να παρουσιαστεί ως ανεξάρτητο από τον Αμερικανό σύμμαχό του με τον οποίο αισθάνεται όλο και πιο άβολα λόγω των συνεχιζόμενων διαπραγματεύσεων για τα πυρηνικά των ΗΠΑ με τους εχθρούς του Τελ Αβίβ στο κοντινό Ιράν. Ο σκοπός με αυτό δεν είναι απλώς να στείλει ένα μήνυμα υπέρτατης δυσαρέσκειας με την Αμερική, αλλά και να κερδίσει την εμπιστοσύνη άλλων χωρών, όπως της Κίνας. Ακριβώς όπως οι σχέσεις Ρωσίας-Ισραήλ έχουν γίνει ολοένα και πιο στρατηγικές τα τελευταία χρόνια, έτσι και οι σχέσεις Κίνας-Ισραήλ, παρόλο που επίσης δε συζητούνται τόσο πολύ από τα Mainstream Media ή την Κοινότητα Alt-Media. Ο λόγος για αυτό είναι πως τα πρώτα παρουσιάζουν το Ισραήλ ως το απόλυτο καλό, ενώ τα δεύτερα ως το απόλυτο κακό, οπότε κανένας δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι έχει στενούς δεσμούς με τη Ρωσία και την Κίνα.
Ωστόσο, το Ισραήλ έχει πράγματι εξαιρετικούς δεσμούς και με τις δύο πολυπολικές Μεγάλες Δυνάμεις και τοποθετείται ενεργά για να διαδραματίσει ηγετικό ρόλο στο κοινό τους όραμα για τις Διεθνείς Σχέσεις σε περίπτωση που καταφέρουν να το εφαρμόσουν. Με αυτόν τον τρόπο, το Ισραήλ αντισταθμίζει πολύ ρεαλιστικά τα στοιχήματά του αφού πιθανότατα συμπέρανε ότι η φθίνουσα μονοπολική ηγεμονία της Αμερικής δε θα αποκατασταθεί ποτέ πλήρως, ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά προσπαθεί να το κάνει.
Είναι επομένως προς το καλύτερο συμφέρον του Ισραήλ, τόσο γεωπολιτικό όσο και από πλευράς διεθνούς εικόνας, να καλλιεργήσει ακόμη περισσότερους στρατηγικούς δεσμούς με τη Ρωσία και την Κίνα. Έχοντας αυτό κατά νου, η πιθανή φιλοξενία ρωσο-ουκρανικών ειρηνευτικών συνομιλιών είναι απολύτως λογικό και είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αντιμετωπιζόταν με δυνατά χειροκροτήματα από το Κρεμλίνο σε περίπτωση που πραγματοποιηθεί όπως κάποιοι περίμεναν σύντομα.