Του Στρατή Μαζίδη
Ο κόσμος ασχολήθηκε περισσότερο με τις αστοχίες [;] του πρωθυπουργού. Η Κωνσταντινούπολη που έγινε Ιστανμπούλ [ελληνικό όμως είναι κι αυτό], την κοιτίδα που έγινε κοίτη και το "Πάτερ Ημών" που θύμιζε κάτι μεταξύ διαγγέλματος ["συμπολίτες μου"] ή μαθητή που κάνει τη χάρη να πει το μάθημα στον καθηγητή του.
Αντί ο Ελληνισμός [Αθήνα - Λευκωσία] να έχει στριμώξει στη γωνία τη Δύση αρνούμενος οποιοδήποτε μέτρο κατά της Ρωσίας αν πρώτα δεν ισχύσουν τα ίδια για την Τουρκία και να την καταγγέλλει διαρκώς στο εξωτερικό για τις πέντε εισβολές που έχει σε εξέλιξη [μία στην Κύπρο, μία στο Ιράκ και τρεις στη Συρία, χώρια την υπό αμφισβητούμενη νομιμότητα παρουσία της στη Λιβύη], στέλνει όπλα σε στρατηγικό σύμμαχο του Ερντογάν, εκνευρίζει τον αυριανό [;] ιδιοκτήτη της περιοχής της Ελληνικής Μειονότητας και τρέχει στην...Ιστανμπουλ να ντερλικώσει με έναν άνθρωπο που δίνει ρεσιτάλ άσκησης εξωτερικής πολιτικής.
Να μην κλείνουν οι δίαυλοι, να μπορούμε να συζητάμε και άλλα τέτοια κλισέ. Φαντάζομαι ότι όσοι τα υποστηρίζουν ένθερμα, ακολουθούν αυτήν την οδό και στην προσωπική τους ζωή απέναντι σε όσους τους επιβουλεύονται. Και τι να συζητάμε; Πώς θα χωρίσουμε τα δικά μας; Γιατί πολλές και πραγματικές πληγές θα μπορούσαμε να ανοίξουμε στη γείτονα αν το θέλαμε.
Και ερχόμαστε στο κυρίως πιάτο. Τι στην ευχή συζήτηση ο πρωθυπουργός στην Κωνσταντινούπολη; Ένας άνθρωπος που αποφασίζει μόνος του για τα πάντα, λες και εξελέγη με 90% κρατώντας λευκή επιταγή. Μέχρι αυτήν την ώρα δεν υπάρχει καμία επίσημη ανακοίνωση στην ιστοσελίδα του πρωθυπουργού και όποτε συμβαίνει αυτό, ξέρουμε πως δεν είναι για καλό. Αλλά δεν ανησυχούμε, οι Τούρκοι θα τον δώσουν πάλι στεγνά, όπως έκαναν το καλοκαίρι του 2020 με το Βερολίνο.
Ακούμε και διαβάζουμε πολλά. Πολλά και τρομακτικά. Πιο τρομακτικά και από τη φωτογραφία της τουρκικής προεδρίας.