Παντελής Σαββίδης
Το ενδεχόμενο να μην υπάρξει αυτοδύναμη κυβέρνηση και στις δεύτερες εκλογές δεν αποκλείεται. Και τότε θα τεθεί ζήτημα συνεργασιών. Οι δύο πόλοι της διαχωριστικής γραμμής που ανέδειξε η οικονομική κρίση (δεξιάς- ψευδεπίγραφης αριστεράς) είναι, ήδη, διαμορφωμένοι. Το δυσκολότερο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει το ΠΑΣΟΚ είναι με ποιόν θα πάει, αν πάει με κάποιον.
Στην φάση της ανασυγκρότησης που βρίσκεται το δίλημμα μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο. Είτε πάει με την δεξιά, είτε με την ψευδεπίγραφη αριστερά θα χάσει.
Η δεξιά είναι ο πολιτικός αντίπαλος του χώρου που άρχισε να συγκροτείται απο την εποχή του Τρικούπη. Την ίδια εποχή έμπαιναν τα θεμέλια της σύγχρονης δεξιάς, αν και μερικοί τα εντοπίζουν λίγο αργότερα, επι Γούναρη.
Η αριστερά, ας ονομάσουμε έτσι τον Συριζα, είναι η πολιτική παράταξη που για να προσελκύσει τους ψηφοφόρους του κέντρου, χαρακτήρισε τους οπαδούς και τα πολιτικά στελέχη του "γερμανοτσολιάδες' επειδή βρίσκονταν στην κυβέρνηση όταν η χώρα κινδύνευσε να καταρρεύσει.
Σημειωτέον ότι τα μέτρα που δέχθηκε η κυβέρνηση του Σύριζα με το τρίτο μνημόνιο ήταν πολύ χειρότερα από των άλλων δύο μνημονίων που διαπραγματεύτηκε η προηγούμενη κυβέρνηση των "γερμανοτσολιάδων".
Μπορεί στο ΠΑΣΟΚ να υπάρχουν δυνάμεις που πάση θυσία επιδιώκουν επιστροφή στην κυβερνητική εξουσία αλλά υπάρχουν και δυνάμεις που δεν πρόκειται να ανεχθούν την σύμπλευση με όσους τους χαρακτήρισαν σε μια πολύ δύσκολη και ευαίσθητη περίοδο "γερμανοτσολιάδες".
Είναι ευνόητο πως οι δεύτεροι δεν θα ανεχθούν και την σύμπλευση του κόμματός τους με την "αριστερά". Ούτε, φυσικά, και με τη δεξιά. Οι περιπλανώμενοι, επαγγελματίες πολιτικοί δεν περιλαμβάνονται στον σχολιασμό αυτό. Νομίζω δεν θα έχουν καμιά τύχη.
Η λύση είναι η αξιοπρεπής επιστροφή στον κεντρώο χώρο των ψηφοφόρων που για διάφορους λόγους εντάχθηκαν στην αριστερά.
Η αριστερά ,εξ ορισμού, επιθυμεί ένα άλλο κοινωνικοοικονομικό σύστημα. Και η διάκριση μεταξύ αστισμού και αριστεράς ήταν μια διάκριση του 18ου αιώνα. Στην Ελλάδα καθυστέρησε ως την δεκαετία του '40 οπότε αντικατέστησε την διάκριση Φιλελεύθερων- Δεξιών Βασιλικών.
Σήμερα το οικονομικό καθεστώς που κυριάρχησε, η χρηματιστηριακή οικονομία, αμφισβητείται, και καλώς αμφισβητείται. Αλλά δεν αμφισβητούνται οι βασικές δομές του αστικού καθεστώτος. Χρειάζονται αλλαγές αλλά κανείς δεν επιθυμεί να διοικείται από μια νομενκλατούρα που θα κατευθύνει μια κεντρική οικονομία, θα προτάσει το κόμμα του έθνους και του κράτους.
Η αντιμετώπιση των κοινωνικών ανισοτήτων πρέπει να είναι το πρωταρχικό μέλημα ενός σύγχρονου, κοινωνικά ευαίσθητου, κόμματος αλλά, πουθενά, η αριστερά δεν έδειξε τέτοιες ευαισθησίες.
Ο πολιτικός πλουραλισμός χρειάζεται αλλά η βασική διάκριση πρέπει να γίνει αλλού από εκεί που την ζήσαμε με αρνητικό τρόπο πριν μερικά χρόνια.