Για λόγους ευεξήγητους ο αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τράμπ ταυτίζεται σε όλα με τον τούρκο ομόλογό του Ταγίπ Ερντογάν. Ακόμη και σε βάρος των συμφερόντων της Αμερικής, όπως φαίνεται απο την αντίθεση όλων των αμερικανικών θεσμών προς τον πρόεδρο.
Η στάση Τράμπ βλάπτει και τα ελληνικά συμφέροντα, όσο ο Ερντογάν ενθαρρύνεται στην θάλασσα της Κύπρου, στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Λιβύη.
Ο Ερντογάν αν επιχειρήσει αυτά που εξήγγειλε κατά των ελληνικών συμφερόντων θα το κάνει όσο διαρκεί η προεδρία Τράμπ για να έχει την προεδρική αμερικανική υποστήριξη.
Αν όλα αυτά ισχύουν και αποτύχουν οι διπλωματικές προσπάθειες να πειστεί ο Ερντογάν να σταματήσει τις προκλήσεις (ακόμη και κλιμάκωση πιέσεων μέσω της αναστολής τελωνειακής ένωσης Τουρκίας- Ε.Ε.που είναι το ύστατο διπλωματικό μέσο να πειστεί ο τούρκος πρόεδρος), τότε, δυστυχώς, η Ελλάδα θα κληθεί να αντιμετωπίσει μόνη την Τουρκία.
Αν εκεί οδηγηθούν τα πράγματα και αν εκτιμηθεί, βασίμως, πως η επίσημη Ουάσιγκτον, όπως εκφράζεται δια του προέδρου της υποστηρίξει την Τουρκία, τότε θα πρέπει να γίνει σαφές πως οτιδήποτε θα δυσχεράνει τις επιχειρήσεις της Ελλάδας (π.χ. βάσεις) θα τεθεί εκτός λειτουργίας, (όπως έκανε το '87 ο Ανδρέας Παπανδρέου) και πως την επόμενη ημέρα τίποτε δεν θα είναι ίδιο με την προηγούμενη.
Καλοί οι συναισθηματισμοί, εκτιμητέες οι σχέσεις με ΗΠΑ αλλά προέχει η ακεραιότητα της χώρας και το συμφέρον του λαού της.
Δε θα επαναληφθούν λάθη του παρελθόντος (π.χ. ΝΑΤΟ) αλλά θα υπάρξει αποστασιοποίηση απο τις ΗΠΑ.
Οι συμμαχίες και συνεργασίες έχουν νόημα όταν αποδίδουν.
Όχι όταν καθιστούν τους ελληνικούς θεσμούς υποσύνολα στην εξυπηρέτηση άλλων.