 |
| Alexas_Fotos / pixabay |
Το παρακάτω άρθρο, όπως και τα επόμενα που θα ακολουθήσουν, δεν έχουν στόχο να απομυθοποιήσουν πρόσωπα ή προσωπεία που πρωταγωνιστούν στο προσκήνιο του προεκλογικού θεάτρου σκιών.
Του Δημήτρη Γιαννόπουλου
Είναι μια απόπειρα να ερμηνευτούν οι διεργασίες που υποκρύπτονται στα παρασκήνια, όπου οι πραγματικοί κυρίαρχοι του μεταμοντέρνου παιχνιδιού εξυφαίνουν τα σενάρια και κινούν τα νήματα των ανδρεικέλλων τους.
Όπως έγραφε πριν από 35 χρόνια ο Κορνήλιος Καστοριάδης, το πολιτικό σκηνικό των Δυτικών κοινωνιών βρισκόταν ήδη σε κατάσταση «απόλυτης αποσύνθεσης», υποκαθιστώντας τις συγκρούσεις «ολιστικών» ιδεολογιών του Διαφωτισμού (αριστερά-δεξιά, φιλελευθερισμός-μαρξισμός) με ψευδεπίγραφες «δημόσιες» αντιπαραθέσεις ετερόκλητων ατόμων, κομμάτων και παρατάξεων που δεν είναι παρά «μεσάζοντες, εγκάθετοι, φερέφωνα ή υπηρέτες» διαφόρων «λόμπυ».
Τους περιγράφει να συνωστίζονται στα ΜΜΕ για στημένες, υποκριτικές «αντιπαραθέσεις» ενώ εξυπηρετούν παραπλήσια, συμπληρωματικά ή ταυτόσημα «συμφέροντα», χωρίς καμιά αναφορά σε εθνικές, δημόσιες, κοινωνικές ή έστω «ταξικές» προτεραιότητες.
Ήδη όμως από το 1980, ο Καστοριάδης διέβλεπε πως «οι Δυτικές κοινωνίες έχουν πρακτικά πάψει να αποτελούν διακριτά Έθνη-Κράτη».
Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 40 χρόνια από τότε, για να αποδειχθεί πως τα φαινόμενα της αποεθνοποίησης, της αντικατάστασης πληθυσμών, της οικονομικής γενοκτονίας της μεσαίας τάξης, της τεχνητής υπερχρέωσης και λεηλασίας των κρατών, δεν ήταν απλώς νομοτελειακή «αποσύνθεση» του καπιταλισμού, αλλά στρατηγική επιλογή και στόχος «κοινωνικής μηχανικής» της Νέας Τάξης, με ποικιλώνυμους, κατά προτίμηση δήθεν φιλελεύθερους, προοδευτικούς, δεξιούς, αριστερούς και αναρχικούς εργολάβους.
Όσο λοιπόν αφυπνίζεται ο λαϊκός πατριωτισμός σε παγκόσμια και ευρωπαϊκή κλίμακα, τόσο βαθαίνει το χάσμα ανάμεσα στα έθνη και τους εντολοδόχους της «παγκοσμιοποίησης».
Οι τελευταίοι είναι αναγκασμένοι να γλύψουν πάλι εκεί που έφτυναν, να πλειοδοτούν σε «διεθνισμό» και ευρωλαγνία, εγκαταλείποντας κάθε πρόσχημα «αντιπαλότητας» μεταξύ τους, για να ξαναγίνουν πρόθυμοι εκτελεστές, συνοδοιπόροι ή εφεδρείες των Επικυριάρχων της Νέας Τάξης ενάντια «στη Διεθνή (sic) του Εθνολαικισμού» όπως την αποκαλεί ο Γιάνης Βαρουφάκης.
Διαβάστε επίσης: Η Πάμελα Αντερσον της Γερμανοκρατίας