Πέρυσι το καλοκαίρι μια αλληλουχία λάθος αποφάσεων αλλά και παραλείψεων ετών είχαν ως αποτέλεσμα λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας να βρουν μαρτυρικό θάνατο 101 άνθρωποι. Τουλάχιστον τόσους μας είπαν. Ο θάνατος από τη φωτιά είναι τρομακτικός. Μόνος όποιος έχει ζήσει τη φωτιά πάνω του μπορεί να αντιληφθεί τα τρομακτικά δευτερόλεπτα αλλά και την κρισιμότητά τους ώστε να γλυτώσει.
Του Στρατή Μαζίδη
Τον Ιούλιο του 2018 δε λειτουργούσε τίποτε. Κι όχι μόνο αυτό αλλά οι αρμόδιοι έστειλαν τον κόσμο να εγκλωβιστεί στο λαβύρινθο που λέγεται οδικό (!) δίκτυο στο Μάτι. Βασικά τον έστειλαν να καεί. Μπάχαλο η κατάσταση.
Άνθρωποι να ζητούν βοήθεια και να μη τη βρίσκουν. Κι ένας πρωθυπουργός σαν άλλος Πολ Νιούμαν ή Στιβ Μακ Κουίν στον "πύργο της κολάσεως" να πηγαίνει με τα πουκάμισα να συσκεφθεί στην πυροσβεστική υπηρεσία. Να κάνει ερωτήσεις και να κρατά σημειώσεις. Τι τις ήθελε; Σε τι του χρειάστηκαν;
Κι ενώ άνθρωποι είχαν ήδη λαμπαδιάσει και λιώσει όπως το κερί, να μην το λένε. Γιατί; Διότι έτσι ήθελε ο...σκηνοθέτης και το σενάριο. Ειλικρινά δεν κατάλαβα σε τι εξυπηρέτησε αυτή η απόκρυψη της αλήθειας.
101 άνθρωποι (επισήμως) έχασαν τη ζωή τους. Σχεδόν όμως κανένας δεν έχασε τη θέση του. Οι νεκροί πιθανότατα θα ήταν πολύ περισσότεροι αν κάποιοι "παλαβοί" δεν έμπαιναν μέσα στις φλόγες, αν ορισμένοι ψαράδες δεν έτρεχαν να σώσουν κόσμο στις παραλίες κι αν κάποιοι θαρραλέοι καπετάνιοι δεν έσωζαν ανθρώπους που λόγω των ανέμων είχαν παρασυρθεί μίλια μακριά από τις ακτές.
Αλέξη Τσίπρα ξέρω τι έκανες πέρυσι το καλοκαίρι. Δε χαμπάριασες τίποτε, δε σε πόνεσε μέσα σου τίποτε, παρέμεινες στη θέση σου ατάραχος και στο τέλος είπες στους ζωντανούς καμμένους ότι και τα δύο χιλιάρικα να έπαιρναν θα τα έτρωγαν. Τα έκανες θάλασσα.