Η πολιτική και δημοσιογραφική υποκρισία παντού παρούσα! Το φαινόμενο αν και πολυσυζητημένο, πάντα βρίσκει "καταφύγιο" στην οργανική αφέλεια των πολλών, και αποτελεί χαρακτηριστικό της εποχής μας. Και βέβαια το πλήθος δεν αλλάζει ήθη με το ρόπαλο. Μόνο με την παιδεία.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Πίσω από τις απομιμήσεις και εκμεταλλεύσεις υπάρχει σχεδόν πάντα η πολιτική υποκρισία, που ενισχύεται από το επιχειρηματικό - δημοσιογραφικό συμφέρον. Ναι, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Οχι όμως ως κάτι άξιο προσοχής και πολύ περισσότερο ως προοπτική εξάλειψης του φαινομένου.
Η πολιτική υποκρισία είναι ο "ερωτικός πυρετός" της εγχώριας κατάντιας μας. Και οπωσδήποτε διαμορφώνει και την κοινωνική υποκρισία. Η μεταμφίεση της αλήθειας σε τούτο τον τόπο, δημιουργεί νοσηρές κοινωνικές καταστάσεις, αναγόμενη στην αρμοδιότητα της ψυχοπαθολογίας.
Θα μπορούσε να ειπωθεί πως ο πολιτικός και ο δημοσιογραφικός χώρος μαστίζεται από έναν οίστρο υποκρισίας. Ας πω ακριβέστερα: πως τον κατέχει μια υποκριτική ψύχωση. Απαραίτητη διευκρίνηση. Οίστρος και ψύχωση δεν είναι το ίδιο. Ο οίστρος προυποθέτει ύψωση της εσωτερικής θερμοκρασίας. Η ψύχωση μπορεί να είναι και παράκρουση ψυχρή.
Τούτη η κοινωνία δοκιμάζεται, αλλά δεν διδάσκεται. Αμφιταλαντεύεται στο ακρόχειλο της υποκρισίας της πολιτικής και των ΜΜΕ, αλλά δεν αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει κάτι βαθύτερο από τη νοσηρή διέξοδο. Υπάρχει το αδιέξοδο της απελπισίας για τις επερχόμενες γενιές.
Το "αμαρτίαι γονέων" φορτώνει την ευθύνη στους ώμους μιας μονάχα γενιάς; Οχι βέβαια. Υποθηκεύει το μέλλον επερχόμενων γενεών. Τα επακόλουθα θα είναι παρενέργεια της τωρινής στάσης μας, από την αδράνεια της αυταπάτης και την αταραξία της αφέλειας.
Ζούμε εγκλωβισμένοι στο πρόσκαιρο και στην κοινοτοπία. Οι έννοιες, όπως διατυπώνονται, χάνουν το ειδικό τους βάρος, τυποποιούνται και φτηναίνουν. Και η πολιτική υποκρισία, υποβασταζόμενη από την δημοσιογραφική αθλιότητα, καλά κρατεί...