Από το 2000 είναι χαρακτηριστικό πως η χώρα μας άρχισε σιγά σιγά να μένει πίσω στα ζητήματα των εξοπλισμών ενώ παράλληλα πλήρωνε πολύ ακριβό λογαριασμό. Ταυτόχρονα η Τουρκία συνέχισε να εξοπλίζεται αναπτύσσοντας παράλληλα τη δική της αμυντική βιομηχανία απολαμβάνοντας ήδη τους πρώτους καρπούς των κόπων της.
Του Στρατή Μαζίδη
Η Ελλάδα "επένδυσε" σε διορισμούς, απίθανα επιδόματα και παράθυρα για σύνταξη. Οι δε διορισμοί δεν αφορούσαν στη δημιουργία πχ ισχυρών βιομηχανιών, ναυπηγείων κτλ, σε κάτι δηλαδή που θα παράξει, αλλά σε θέσεις γραφείου.
Κάπως έτσι μείναμε πίσω και φτάσαμε στο σήμερα. Υπάρχει μια αντικειμενική διαπίστωση σύμφωνα με την οποία η πλειοψηφία των γειτόνων μας μας επιβουλεύεται (Αλβανία, Σκόπια, Τουρκία) και μια ρητορική ότι δεν μπορούμε λόγω οικονομικής κρίσης να ενισχύσουμε την άμυνά μας όπως θα θέλαμε.
Είναι όμως έτσι; Πχ η Αίγυπτος πως κατάφερε με περισσότερα οικονομικά προβλήματα να δημιουργήσει ένα ικανό οπλοστάσιο ψωνίζοντας από παντού και δίνοντας δουλειά στους ανθρώπους της; Να θυμίσουμε ότι πριν λίγους μήνες καθελκύστηκε στην Αλεξάνδρεια μια κορβέτα Gowind.
Είναι προφανές πως δεν είναι έτσι. Η απόδειξη βρίσκεται στις αθρόες προσλήψεις που γίνονται τα τελευταία χρόνια στο δημόσιο. Πρόσφατα διάβαζα σε κάποιο δημοσίευμα ότι το κόστος των δημοσίων υπαλλήλων αυξήθηκε τα τελευταία χρόνια κατά 700 εκ ευρώ. Τόσο κοστίζει μια φρεγάτα Belharra, ξέρετε αυτές που έδω και ένα χρόνο παίρνουμε αλλά...δεν έχουμε λεφτά. Τόσο μπορεί να κοστίσει το κόστος περαιτέρω ανάπτυξης κι ίσως ναυπήγησης ως ένα στάδιο του εθνικού πλοίου ΑΛΣ.
Επίσης επί Σαμαρά και Τσίπρα μοιράστηκαν συνολικά τρία κοινωνικά μερίσματα που συνολικά μας στοίχισαν σχεδόν 2 δις ευρώ, δηλαδή όσο περίπου 20 F-35 ή κάποιο άλλο σύγχρονο μαχητικό (πχ Gripen Ε).
Λεφτά λοιπόν υπάρχουν. Αλλά μόνο για πέταμα. Τα παραπάνω είναι μερικά μόνο παραδείγματα. Τα ίδια χρήματα θα μπορούσαμε να τα κατευθύνουμε στην άμυνα, να κλείσουμε συμφέρουσες συμφωνίες, να δώσουμε δουλειά σε ελληνικές επιχειρήσεις, να αποκτήσουμε τεχνογνωσία. Με τα χρήματα που δαπανούμε ψηφοθηρικά, θα μπορούσαμε να τρέξουμε όλους τους τομείς της άμυνας. Άλλωστε δεν παραγγέλνεις κάτι σήμερα και το πληρώνεις - παραλαμβάνεις αύριο. Μεσολαβούν κάποια χρόνια και ο κουμπαράς ενισχύεται.
Τι είναι καλύτερο; Να μοιράζουμε επιδόματα σε όσους δεν έβαλαν χρήματα στο σύστημα ή να κλείσουμε μια συμφωνία για να ναυπηγήσουμε πχ 6 Belharra με τις 4 σε ελληνικά ναυπηγεία; Να μοιράζουμε επιδόματα ή να πάμε για τα επόμενα 4 υποβρύχια που χρειαζόμαστε; Να μοιράζουμε επιδόματα ή να μετάσχουμε στη γραμμή παραγωγής του νέου μαχητικού 6ης γενιάς που σχεδιάζουν Γαλλία και Γερμανία; Να μοιράζουμε επιδόματα και διορισμούς ή να τρέξουμε την ανάπτυξη των φρεγατών / κορβετών ΑΛΣ;
Τι είναι καλύτερο; Να μοιράζουμε επιδόματα και διορισμούς με σύνορα μέχρι τη Λαμία και την Μύκονο ή να επενδύσουμε, να ενισχυθούμε και να μη μας ενοχλεί κανείς; Τι θέλουμε; Ποια Ελλάδα επιθυμούμε να παραδώσουμε;