Τα παιχνίδια reality έχουν ένα χαρακτηριστικό. Πολύ δύσκολα μπορούν να αντέξουν συνεχόμενες χρονιές καθώς το ενδιαφέρον υποχωρεί αφού πρέπει την επόμενη χρονιά να παρουσιαστείς πολύ καλύτερος από την πρώτη μιας και το κοινό έρχεται εξαρχής με υψηλές απαιτήσεις.
Του Στρατή Μαζίδη
Κάπως έτσι λοιπόν φέτος ξεκίνησε μάλλον αδιάφορα η παραγωγή του Ατζούν μπέη στον ΣΚΑΙ. Δίχως ίντριγκες και κουτσομπολιά αλλά με μια κόντρα Ελλήνων και Τούρκων παικτών (οι φάτσες των οποίων μόνο τα κλασικά χαρακτηριστικά των Τούρκων δεν έχουν αλλά άντε να τους εξηγήσεις). Από τη μια κάτι φουσκωμένοι και φανατισμένοι Τούρκοι, κι από την άλλη κάτι τύποι με φακιόλι, άλλοι που δεν ξεχνούν το 1974 και μια ιδιοκτήτρια μπουτίκ.
Και να οι ύβρεις, και να οι προσβολές και να οι ήττες στο κεφάλι. Πόσο αθώο είναι όμως αυτό; Αναρωτιέμαι αν ένας παραγωγός που προσβλέπει στο να εισέρχεται καθημερινά σε αμέτρητα σπίτια Ελληνων και Τούρκων, έχει ως απώτερο σκοπό να παγιώσει μια συγκεκριμένη εικόνα. Ποια; Του περήφανου Τούρκου και του ταπεινωμένου ραγιά που κάθε φορά χάνει. Αν πραγματικά ήθελε κάποιος όντως να προάγει το μήνυμα της ελληνοτουρκικής φιλίας (λέμε τώρα) θα δημιουργούσε δύο μεικτές ομάδες.
Βέβαια για λόγους τηλεοπτικούς αναγκαστικά θα δώσει και νίκες στην άλλη πλευρά, η κεντρική εικόνα όμως δε θα αλλάξει.
Το όλο σκηνικό της γελοιότητας συμπληρώνεται από τον υπάλληλο του Ατζούν μπέη ο οποίος κραυγάζει κάθε φορά, μας έχει ζαλίσει με την "περιβόητη ελληνική ψυχή" του, το παίζει εθνικός κόουτς και προσπαθεί να περάσει ως εθνική αναμέτρηση μια επιχειρηματική μπίζνα με πιθανό υποκρυπτόμενο σκοπό την παγίωση της εικόνα του ισχυρού και του ραγιά (φίλος άλλωστε του Ερντογάν ο παραγωγός).
Διάβασα απόψεις περί ανάγκης παρέμβασης του ΕΣΡ. Πιθανότατα δε θα χρειαστεί. Το τηλεοπτικό κοινό θα δώσει τη λύση.