Όταν διαβάζεις για έναν άδικο θάνατο που αποτελεί κατάληξη αστοχιών τρίτων μερών, δεν μπορείς παρά να θλίβεσαι. Αυτό συνέβη με την πλειοψηφία της κοινής γνώμης όσον αφορά το συμβάν στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο με τα δύο τζάγκουαρ.
Του Στρατή Μαζίδη
Η κριτική που δέχεται η επιχείρηση, είναι σκληρότατη. Όχι όμως άδικη. Άλλωστε είναι ένα μέρος με υψηλότατο τίμημα για όποιον επιλέξει να το επισκεφθεί. Ένα μάλιστα σχόλιο που διάβασα με ενέπνευσε για τον τίτλο:
Πρωτόκολλα, ασκήσεις, διαδικασίες... Να που τελικά δεν αποδίδουν. Μια αντιλόπη το σκάσε, έσπασε το τζάμι και οι ιαγουάροι θέλησαν φυσιολογικά να βγουν λίγο παραέξω από τα στενά τους όρια. Τι είδους αντιλόπη ήταν αυτή με τόση δύναμη; Τι προστατευτικό ήταν αυτό που το έσπασε μια αντιλόπη, της οποίας η τύχη αγνοείται.
Κι εν τέλει αναρωτιέσαι, όλες αυτές τις αστοχίες δεν τις ανέδειξαν όλες αυτές οι ασκήσεις ετοιμότητας, τα εγχειρίδια και οι διαδικασίες; Ή ισχύει το δε βάριεσαι, σιγά μη γίνει, ε κι αν γίνει, μπαμ;
Έχω την αίσθηση ότι όλα αυτά πρέπει να αποσκοπούν στην προστασία της ζωής, όχι στη θανάτωση. Οι ιθύνοντες στα πολλά σχόλια που δέχονται, τα οποία είναι και ευγενικά διατυπωμένα, δεν απαντούν με κάποιες εξαιρέσεις. Όπως πχ γιατί έπρεπε να γίνει η μεταφορά των ζώων με το πάρκο σε λειτουργία; Τι θα συνέβαινε αν ένα από τα τζάγκουαρς δε γινόταν αντιληπτό άμεσα ότι διέφυγε;
Τελικά η Jenny και ο Spotty έζησαν στο ζούγκλα των ανθρώπων. Το χέρι που τα τάισε, τα εκτέλεσε. Ήταν τόσο απλό. Το λέει και το πρωτόκολλο.