Ακούγοντας τον Αλέξη Τσίπρα και άλλους Ταρτούφους της πολιτικής στη Βουλή, ανεξάρτητα από τη συστηματική παραπλάνηση της κοινωνίας, εκείνο που δεν μπορεί να βρεθεί η ακοή που θα το δεχθεί και δεν μπορεί να αποτελεί αισθητική απόλαυση, είναι ότι η γλώσσα έχει πάθει πλήρη αφυδάτωση από την πολλή και την ομοιότυπη κακομεταχείρισή της.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Εχει εξαρθρωθεί η γλώσσα συντακτικά και γραμματικά, έχει τσαλαπατηθεί από την αμάθεια η ομαλότητα της εκφοράς του λόγου, η καλαισθησία, ακόμα και το συνηθισμένο αίσθημα που έχουμε για τη γλώσσα. Μια εξαρθρωμένη γλώσσα που έχει πλουτιστεί με παράχορδα φτιαχτές και φανταχτερές, συχνά και βάρβαρες λέξεις.
Ακούγοντας τους στη Βουλή, έχει κανείς το αίσθημα πως του σφίγγει την παλάμη το χέρι του Κίνγκ-Κόνγκ με τα δάκτυλα φορτωμένα σιδερένια δακτυλίδια, που έχουν απεικονίσεις αγνώστων βαρβαρικών ειδώλων.
Και με τις λέξεις τους, πολλώ μάλλον με τα έργα τους, δημιουργούν την εδραία εντύπωση ότι σπρώχνουν σ' ένα λάκκο ταφής μια ακμή του παρελθόντος και προσπαθούν στη θέση της να στήσουν μια παρακμή, που την εκφράζει άμεσα και έμμεσα κι αυτός ο τερατικά γλωσσικός παραμορφισμός σε συνδυασμό με την υιοθέτηση εκτρωματικών πολιτικών.
Οσο περισσότερο ακούω τους πολιτικούς της παρακμής να ομιλούν, τόσο στερεώνεται η πεποίθησή μου πως έχουν δημιουργήσει μια γλώσσα μέσα στη γλώσσα, μια γλώσσα αισθητικώς εκφυλισμένη, ευτελίζοντας τις λέξεις και το νόημά τους.
Και δεν τους αρκεί η κακοποίηση της γλώσσας, εμφανίζονται μερικοί και με ποιητική γλωσσική αίσθηση μέσα από συλλήψεις άγνοιας, με αναφορές σε κλασσικά και μεγάλα πρότυπα στοχασμού, και με αποστροφές και συμπεράσματα, εμφανίζουν τον εαυτό τους σαν τους γυμνούς πιθήκους αντίκρυ στο μαύρο όραμα που οι ίδιοι οικοδόμησαν για την κοινωνία.