Γιατί προέρχονται από το πλήθος. Αυτό το πλήθος που καλλιέργησε το σαπρόφυτο του πιο νοσηρού υποκειμενισμού ενός "γραβατωμένου" ή "αγραβάτωτου" πολιτικού συστήματος με τόσα στοιχεία γκροτέσκο και με κύριο γνώρισμά του την απόστασή του από την ευθύνη...
Του Στέλιου Συρμόγλου
Η ευθύνη...Αλλά ποια ευθύνη; Αυτή που για δεκαετίες τούτο το πλήθος έχει διδαχθεί να λησμονεί ως έννοια; Η έκπτωσή της σαν κινήτρου ψυχικού και ιδεολογικού και σαν διεγερτικού της συνείδησης είναι μια από τις οριστικές σχεδόν απώλειες στη μερίδα των κερδοζημιών τούτης της κοινωνίας.
Για τους περισσότερους που συγκροτούν το πλήθος, η ευθύνη αφορά το μέλλον και μένει πάντα ένα μεγάλο περιθώριο ραθυμίας, που τροφοδοτεί την πολιτική ανευθυνότητα και θρασύτητα, με ό,τι χωράει στα διαστήματα της νωθρότητας.
Τούτος ο τόπος βρίσκεται σε παρακμή διαρκείας και διαφόρων αποχρώσεων. Με το εγώ του πλήθους να βρίσκεται κάτω από τα επάλληλα επιστρώματα που έχει σωρέψει η κοινωνική και πολιτική αγωγή του κάθε Ελληνα, φράζοντας τους πόρους π' όπου θα μπορούσε να αναπνεύσει η ευθύνη του και η μύχια συνείδησή του.
Και βέβαια δεν μας αρέσει η "ανατομία" της ευθύνης μας, γιατί μας αναγκάζει να βρεθούμε αντιμέτωποι με μια μεγάλη πραγματικότητα, ζωντανή και επιτακτική, που μας καθηλώνει και μας φέρνει μπροστά στις υποχρεώσεις μας, υποχρεώσεις ενίοτε βάναυσες.
Κι αυτό είναι το δράμα το ολοκληρωτικό τούτης της κοινωνίας, που είναι συνάμα και δράμα προσωπικό. Ενα δράμα που συντηρείται από την υποκρισία, τα παχυλά λόγια, τους λεονταρισμούς και τους δονκιχωτισμούς μας, που εκτρέφει ταυτόχρονα τη χυδαία τέρψη των πολιτικών, που εκδηλώνεται με τα χαχανητά των εικονιζομένων...