Η υπερήφανη μοιρασιά 617 εκ. ευρώ από το υποτιθέμενο πλεόνασμα (δηλαδή μην πληρώνοντας το κράτος τα χρέη του) σε χαμηλοσυνταξιούχους (δηλαδή ως επί το πλείστον ανθρώπους που έχει βάλει λίγα στο σύστημα) και τα "δε θα μας πει κανείς τι θα αποφασίσουμε", στις έστω δαιψευσθείσες συγγνώμες, τα "έπρεπε να είχαμε μιλήσει" και τα ταξίδια στο Βερολίνο.
Η κυβέρνηση μάλιστα που υπηρετεί τα γερμανικά μνημόνια κατηγορεί την αντιπολίτευση πως είναι με τους Γερμανούς διότι δεν υπερψήφισε τα μικροπολιτικού χαρακτήρα ψίχουλα, τα οποία φυσικά θα σκουπίσει ως μπάνκα στο φορολογικό καζίνο.
Αλλά η σημερινή κυβέρνηση δεν είναι η πρώτη διδάξασα.
Ήταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος ως υπουργός οικονομικών ο οποίος το Σεπτέμβριο του 2011 έδιωχνε τους τροϊκανούς ως άλλος υπερήφανος διαπραγματευτής και σχεδόν αμέσως μετά κυοφορούσε και γεννούσε τον πρόγονο του ΕΝΦΙΑ, ευρύτερα γνωστό ως χαράτσι της ΔΕΗ ή επισήμως ΕΕΤΗΔΕ. Το ονομάτιζε ως "έκτακτο επασφάλιστρο" της ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων για να μη χάσουν την αξία τους. Εν τω μεταξύ λίγα 24ωρα αργότερα με κάτι ρυθμίσεις, καπέλα και συντελεστές το ΕΕΤΗΔΕ έπιασε διπλάσια νούμερα. Πάντως το "έκτακτο επασφάλιστρο" όχι μόνο δεν έσωσε τις περιουσίες του λαού, αλλά αντίθετα τις έστειλε στον αγύριστο από πλευράς αξιών.
Η υπερήφανη διαπραγμάτευση μπορεί ως όρος να επινοήθηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ωστόσο υφίσταται ως πρακτική όλα τα μνημονιακά χρόνια.
Η εξελικτική αλυσίδα των γεγονότων έχει συνήθως ως εξής: στην αρχή όλα πάνε καλά, ξαφνικά και λίγο πριν μια δόση ή αξιολόγηση παρουσιάζεται...εμπλοκή (!), οι "παράλογοι" δανειστές ζητούν κι άλλα ενώ είχαμε συμφωνήσει, η ελληνική κυβέρνηση αμύνεται του πατρίου μνημονιακού εδάφους, αρχίζουν οι απειλές και οι φοβέρες, καταλήγουμε στην ταπεινωτική συνθηκολόγηση.
Η υπερήφανη διαπραγμάτευση σημαίνει ότι διώχνεις κάποιον και τέλος. Από κει και πέρα επαφίεται σε σένα αν θα αποφασίσεις να προχωρήσεις σε εκείνα τα δέκα αναγκαία βήματα που θα σε καταστήσουν αξιόπιστο κράτος.