Το γύρο του ελληνικού διαδικτύου αρχίζει να κάνει η ιστορική - προφητική ομιλία το 2008 του τότε ηγέτη της Λιβύης, Μουαμάρ Καντάφι στον Αραβικό Σύνδεσμο στη Συρία.
Ο Καντάφι εστιάζει σε δύο σημεία. Το κράτος του Ισραήλ με τις τακτικές του και τη διχόνοια του Αραβικού Κόσμου με όσα επιφέρει.
Όσον αφορά το Ισραήλ δήλωνε ότι ο Αραβικός Κόσμος κάθε φορά έπεφτε στο κόλπο του πρώτου να καταλαμβάνει ένα έδαφος, μετά να προχωρά σε ένα άλλο και τις αραβικές χώρες να ζητούν και να συμβιβάζονται με την επιστροφή του στο πρότερος καθεστώς νομιμοποιώντας έτσι όλα τα προηγούμενα βήματα. Για την τοποθέτησή του αυτή ο Καντάφι χρησιμοποιεί το παράδειγμα της Παλαιστίνη, πως ήταν το 1948, στη συνέχεια το 1967 και σήμερα.
Έπειτα ο Καντάφι κάνει αναφορά στην απώλεια ενότητας και αλληλοστήριξης των Αράβων και την επικυριαρχία της Δύσης. Χαρακτηριστικό για αυτόν παράδειγμα το πως οι ΗΠΑ πούλησαν τον πάλαι ποτέ φίλο τους, Σαντάμ Χουσεΐν. Ήταν ιρακινοί αυτοί που χτύπησαν την 11η Σεπτεμβρίου ή ο Μπιν Λάντεν, αναρωτιέται ο Καντάφι υπογραμμίζοντας πως ασχέτως των πρακτικών και των μεθόδων του Χουσεΐν, ένας άραβας ηγέτης κρεμάστηκε δίχως καμία αντίδρασης των Αράβων.
Στο σημείο αυτό υπογράμμισε ότι η Δύση καταλαμβάνει τις αραβικές χώρες και ρώτησε τους υπόλοιπους ηγέτες γιατί δεν ερευνήσαν το θάνατο του Χουσεΐν σχολιάζοντας πως ο επόμενος μπορεί να είναι κάποιος αυτούς με τον Ασαντ να χαμογελά ειρωνικά.
Τελικά ο Καντάφι εκτέλεστηκε και η χώρα του διαλύθηκε. Ο Ασαντ δεν εκτελέστηκε, παραμένει πρόεδρος κρατώντας με νύχια και δόντια ισχυρή την αντίσταση.
Ο Καντάφι δικαιώθηκε με το σημερινό παράδειγμα της Συρίας όταν σχολίαζε στην ομιλία του πως οι αραβικές χώρες είναι η μία εναντίον της άλλης.
Ο Λίβυος ηγέτης υποστήριζε την ενότητα των χωρών του Συνδέσμου, τις καλές σχέσεις με το Ιράν και την ανάπτυξη πυρηνικού οπλοστασίου. Μήπως είχε δίκιο και αν είχαν εφαρμοστεί όσα πρότεινε να είχαμε αποφύγει πολλά δεινά;
Η ιστορία τον δικαιώνει.