Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Πόσο θα διαρκέσει αυτό το διάστημα ο χρόνος θα το δείξει. Το βέβαιο είναι ότι ο Τσίπρας αλλά και συνολικά η εικόνα της κυβερνητικής πλειοψηφίας στη βουλή έθεσε τον πήχη σε σημείο που είναι αδύνατο να τον ξεπεράσει έστω και μια φορά στο επόμενο διάστημα.
Τώρα πια οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχουν το παραμικρό επιχείρημα για να ξεγελάσουν τους εαυτούς τους. Ήδη υπερέβαλλαν εαυτόν και με ορισμένα μικροτραύματα κατάφεραν να βγουν από αυτή τη δοκιμασία της χτεσινής ψηφοφορίας στη βουλή. Ωστόσο είναι εξίσου βέβαιο ότι έχουν στερέψει οριστικά από δυνάμεις και αποθέματα για την επόμενη και γενικά τις επόμενες δοκιμασίες.
Ο Τσίπρας αναγκάστηκε να υποσχεθεί (ψευδώς, αλλά έχει συνηθίσει και δεν πολυσκοτίζεται με κάτι τέτοια) ότι τα χτεσινά μέτρα ήταν τα τελευταία. Έφτασε στο σημείο να πει προσαρμοσμένο στις ανάγκες της σημερινής οικονομικής κρίσης κάτι που θύμιζε το «Τσοβόλα δώστα όλα» του Αντρέα Παπανδρέου. Ο «θρήνος» των βουλευτών του όλο το Σαββατοκύριακο και η πορεία της ψηφοφορίας με το παρ’ ολίγον ατύχημα της Άννας Βαγενά που απουσίαζε στην πρώτη ανάγνωση του καταλόγου και η παραίτηση Κατριβάνου αφού καταψήφισε κόφτη και υπερταμείο, δείχνουν ότι η χύτρα έφτασε στα όριά της και το καπάκι δεν αντέχει άλλο, είναι έτοιμο να εκραγεί.
Για το χρέος είναι βέβαιο ότι δεν θα πάρει κάτι άμεσα χειροπιαστό που να διευκολύνει την οικονομική του πολιτική για τον επόμενο χρόνο, οι στόχοι είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να πιαστούν, οι κρουνοί του χρήματος στην πραγματική οικονομία που κάποιοι νομίζουν ότι θα ανοίξουν και θα βρέχει ευρώ δεν πρόκειται να συμβεί και μέσα σ’ όλα αυτά παραμένουν ανοιχτά τα διαρθρωτικά ζητήματα που αργά ή γρήγορα η κυβέρνηση θα πρέπει να ανοίξει σύμφωνα με τις απαιτήσεις του ΔΝΤ.
Σ’ όλα αυτά ας συνυπολογίσει κανείς πως στο μεταξύ αρχίζουν να μπαίνουν στη ζωή μας και θα αισθανόμαστε στις τσέπες μας τις επιπτώσεις των μέτρων που ψηφίστηκαν σε ασφαλιστικό, φορολογικό κλπ.
Αντικειμενικά η κυβέρνηση ξεμένει από αφήγημα και οι συνθήκες δύσκολα θα τις επιτρέψουν να βρει καινούργιο. Πράγματι χτες έκλεισε ένας κύκλος πολιτικός και οικονομικός που άνοιξε με τις εκλογές του Σεπτεμβρίου στον απόηχο της συμφωνίας τρίτου μνημονίου του περσινού καλοκαιριού. Το Μαξίμου για να καταφέρει να περάσει τον χθεσινό κάβο περίπου υπονόησε πως ότι ψηφίστηκε και συμφωνήθηκε τις τελευταίες δύο εβδομάδες είναι όσα συμφωνήθηκαν πέρσι με το τρίτο μνημόνιο και ως εκ τούτου τα «δύσκολα πέρασαν». Αλλά ουδέν ψευδέστερο τούτου διότι υπάρχει και η συνέχεια δια στόματος Αλεξιάδη «τα χειρότερα έρχονται».
Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που νομοθετήθηκε ο κόφτης και το υπερταμείο. Ειδικά το δεύτερο που ουσιαστικά δένει χειροπόδαρα τη χώρα για έναν ολόκληρο αιώνα επίσημα και με τη βούλα υπηρετεί και μια άλλη σκοπιμότητα αυτή της «χρεοκοπίας εντός του ευρώ».
Αργά ή γρήγορα όλα αυτά θα γίνουν κατανοητά. Δεν ξέρουμε πόσο και πως θα επιδράσουν οι κυβερνητικές αλλαγές στη γειτονική Τουρκία και το νέο πολιτικό τοπίο στην Κύπρο ως προς ανοιχτά θέματα όπως το Κυπριακό και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις με επίκεντρο το Αιγαίο και τη Θράκη, αλλά και άλλα ανοιχτά εθνικά ζητήματα όπως το Σκοπιανό.
Το βέβαιο είναι ότι εσωτερικές και διεθνείς συνθήκες παραμένουν μια διαρκής ανηφόρα και στην πιο αποφασιστική στροφή η κυβέρνηση έχει μείνει από καύσιμα, έχοντας απολέσει την πολιτική κυριαρχία και την ιδεολογική ηγεμονία. Το αφήγημα που την έκανε κυβέρνηση έχει συντριβεί, αυτή τη στιγμή διαχειρίζεται το σοκ του κόσμου της από την περσινή της συνθηκολόγηση, όπως έγραψε η Σακοράφα και η μόνη δύναμη της παρέας του Τσίπρα είναι η αδυναμία όσων αριστερών του ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλουν να πουλήσουν την ψυχή τους στο διάβολο να διατυπώσουν μια «αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση» όπως έγραψε η Κατριβάνου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον μπαίνει σε μια νέα φάση και η αντίστροφη μέτρηση γι’ αυτόν και την κυβέρνησή του αφορά ουσιαστικά στο κατά πόσο μπορεί να λέει ότι κατάφερε να αντιστρέψει έστω και κατ’ ελάχιστο τη φορά των πραγμάτων μέσω των συμβιβασμών που έχει κάνει, για την ακρίβεια της συνθηκολόγησής του. Η πραγματικότητα πια θα είναι περισσότερο δυνατή από κάθε λεκτική προπαγανδιστική επιχείρηση του Μαξίμου, αλλά δεν θα αφορά μόνο το Μαξίμου. Όλοι θα δοκιμάζονται και όλοι θα κρίνονται.
Ωστόσο αυτή η φορά των πραγμάτων επανατοποθετεί το ΣΥΡΙΖΑ σε μια νέα θέση στο πολιτικό σύστημα καθώς στις τάξεις του θα παραμένουν μόνο οι πιο αμοραλιστές πολιτικάντηδες, οι οποίοι είναι πιο εύκολο να τα βρουν με όμορους πολιτικούς χώρους του κοινοβουλίου. Ως εκ τούτου δεν είναι δεδομένο ότι δεν θα σκεφτεί και άλλες λύσεις ο Τσίπρας πέραν της απόδρασης από την εξουσία αν δεν του βγαίνουν τα κουκιά στο ίδιο του το κόμμα.
Η πτώση του δεν θα είναι ένα μονόπρακτο, ούτε μια ευθεία γραμμή η κατάρρευσή του. Πολλά θα εξαρτηθούν και από τους απ’ έξω τα βασικότερα χατίρια των οποίων δεν έχει κανένα ενδοιασμό να τα ικανοποιεί ο Τσίπρας.