Η παρουσία του Γιαν Φαμπρ στην Ελλάδα, μολονότι σύντομη σε διάρκεια, προσέφερε μια πολύ σημαντική υπηρεσία. Ποια ήταν αυτή; Ότι και ο πιο εγωκεντρικός, καβαλημένος, διεστραμμένος εγκέφαλος, διαθέτει ευθιξία, αντιλαμβάνεται αν βρέχει ή τον φτύνουν, και πράττει αναλόγως.
Αναρωτιώμουν για την κατάντια αυτού του τόπου όταν έβλεπα τα βίντεο με τις παραστάσεις του Φάμπρ. Γάτες που τις πετούν στον αέρα, χοντρούληδες ντυμένοι σαν παλαιστές του σούμο, πίνακες με τύπους στα τέσσερα να χώνουν τη μούρη στον απαυτό του άλλου, κάγκουρες να τινάζουν πάνω κάτω το τέτοιο τους, θεωρώντας το ύψιστη έκφραση τέχνης. Αυτή μάλιστα την έκφραση θα την βλέπαμε και στην Επίδαυρο, εκεί όπου κάποτε έπαιξαν ένας Μινωτής, μια Παξινού και πολλοί άλλοι.
Ωστόσο τα αντανακλαστικά λειτούργησαν. Κοινωνία, ΜΜΕ, πολιτικά κόμματα, αντέδρασαν ακαριαία. Η εικόνα μεταφέρθηκε στο Φαμπρ. Αυτός με τη σειρά του έπραξε το αυτονόητο. Μας απάλλαξε από την παρουσία του.
Άλλοι όμως δεν είχαν αντίστοιχη ευθιξία.
Πχ ο υπουργός Πολιτισμού Μπαλτάς του οποίου αποτέλεσε προσωπική επιλογή. Δεν είχε το φιλότιμο να παραιτηθεί έστω λέγοντας πως είμαστε λαός με μειωμένο επίπεδο κουλτούρας που δεν μπόρεσε να συλλάβει την τέχνη ενός Φαμπρ.
Ή ο Νίκος Φίλης, αρνητής της Γενοκτονίας και αγνοών πως το 1821 δε γεννήθηκε νέο έθνος αλλά επαναστάτησε απέναντι στους Τούρκους ένας ιστορικός λαός.
Ή ο τηλετρύφωνας Αδεξιάδης (ναι Αδεξιάδης) που όλο εξαγγέλλει και όλο τα μπερδεύει και τα γυρνάει τρομοκρατώντας τους εγκλωβισμένους σε αυτό τον τόπο.
Ή ο Πάνος Καμμένος, ο φυλάττων Θερμοπύλες. Ο νέος Διγενής του Γένους, ο ισαπόστολος της Χριστιανοσύνης, που "δε συνεργάζεται ούτε νεκρός", που έχει άπειρες κόκκινες γραμμές για να τις ξεβάφει και να τις ξαναπερνά.
Και τέλος ακόμη ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας (αλλά που τσίπα;) ο μη παντός καιρού πρωθυπουργός. Σε αυτό είχε δίκιο. Δεν κάνει για καιρούς ανεξαρτησίας, μόνο υποτέλειας. Αυτός που του λες ΟΧΙ και ακούει ΝΑΙ.
Κι αυτούς τους βρίζει η κοινωνία. Τους απεχθάνεται πια ο λαός καθώς αποδεικνύονται χειρότεροι προδότες της εμπιστοσύνης του από τους προηγούμενους. Όμως παραμένουν βιδωμένοι στην καρέκλα τους. Δεν την εγκαταλείπουν με τίποτε. Θυσιάζουν τα πάντα, ή καλύτερα τους πάντες για αυτή. Ότι εισέπραξε ο Φαμπρ σε ένα διάστημα λίγων ημερών, εισπράττουν οι ίδιοι μήνες τώρα.
Ο Φαμπρ τουλάχιστον είχε την ευθιξία να πάρει -κυριολεκτικά- τον πούλο (αφού θα μας τα κούναγε στην Επίδαυρο) και να φύγει.