Αν και η περίπτωση του δημοψηφίσματος φαίνεται (διότι ποτέ δεν ξέρεις) να απομακρύνεται, ωστόσο χρειάζεται να σημειώσουμε ορισμένες βασικές παραμέτρους.
Δημοψήφισμα δεν κάνεις για να πετάξεις στο λαό την ευθύνη και να δικαιολογήσεις το γεγονός πως εξελέγης δίχως σχέδιο και τώρα είσαι έτοιμος να κάνει τη μεγάλη, την αδιανόητη, τη μνημονιακότερη στροφή όλων των εποχών αλλά να γράψεις ιστορία.
Ας θυμηθούμε τον Τάσσο Παπαδόπουλο το 2004 στη διχοτομημένη Κύπρο, όταν απέναντι σε θεούς και δαίμονες, και με μια Ελλάδα είτε βουβή (Καραμανλής) είτε ενδοτική (ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμός) προτίμησε να παραδώσει χώρα αντί για κοινότητα και σήμερα το νησί αρχίζει να απολαμβάνει τους καρπούς των κόπων του.
Είναι σαφέστατο ότι το tempo ενός δημοψηφίσματος θα το δώσει αν τελικά γίνει η ίδια η κυβέρνηση. Πώς; Με ένα διάγγελμα του πρωθυπουργού όπου είτε θα παρακαλά για εντολή κωλοτούμπας είτε θα μιλά για ένα βασανισμένο λαό που πλέον δεν αντέχει άλλο και καλείται να λάβει ιστορικές αποφάσεις.
Δημοψήφισμα δεν κάνεις με κατεβασμένα παντελόνια.
Δημοψήφισμα δεν κάνεις για να ζητήσεις από το λαό να γονατίσει στα τέσσερα.
Δημοψήφισμα κάνεις όταν έχεις σχέδιο, κοιτάς ψηλά και είσαι έτοιμος να γράψεις ιστορία.